Uzak bir köyün yemyeşil ova kıyısında, küçük bir çiftlik vardı. Bu çiftlikte yaşayan çocuklar, tarlada çalışmak yerine oyun oynamayı, miskin miskin yatmayı tercih ediyorlardı. Sabah uyanmakta zorlanır, kahvaltı yapmak yerine uykuya geri dönerler, sonra da “Tarlaya gitmek istemiyoruz!” diye şikâyet ederlerdi. Çiftlik sahibi, yaşlı ve bilge Hasan Dede, çocukların tembelliğinden çok endişeliydi. Bir gün düşündü taşındı ve onlara sabahın erken saatlerinde tarlada yardım edecek, çalışkanlığın ve sorumluluğun ne kadar keyifli olduğunu gösterecek sihirli bir arkadaş armağan etmeye karar verdi.
Ertesi sabah, çocuklar yine uykularındayken, gizemli bir mırıltıyla uyandılar. Pencereden baktıklarında, bahçede parlak kırmızı renkli, devasa ama bir o kadar da sevimli bir traktör duruyordu. İsmine “Şahlan” demişlerdi. Şahlan, pırıl pırıl metal gövdesi, gümüş zincir gibi parlayan egzozu ve kocaman lastikleriyle adeta canlanmış gibiydi. Çocuklar önce korktular, sonra merakla bahçeye koştular. Hasan Dede, ellerini ovuşturarak yanlarına geldi ve nazik bir sesle, “Bu traktör, tembellik narkozunu bozacak sihirli bir makine. Kim ona yardım ederse, çalışmanın ne kadar neşeli olduğunu görecek,” dedi.
İlk önce, yaramaz ama kalbi sevgi dolu Elif büyük bir cesaretle traktöre yaklaştı. Şahlan, tıpkı canlı bir hayvan gibi nazik bir “vırrrr” sesi çıkardı ve kaportasındaki küçük kapak açıldı. İçinden bir kütüphane gibiydi: Her rafında, tarlada işbirliği yapma, sabah erken kalkma ve düzenli çalışma ile ilgili renkli resimli kitapçıklar duruyordu. Elif merakla bir kitapçık seçti. İçinde resimle anlatılan bir masalda, tarladaki fasulyelerin nasıl birlikte dikildiği, sulandığı ve hasat edildiği gösteriliyordu. Okudukça içi ısındı, gözleri parladı. Şahlan nazikçe Elif’i traktörün önüne aldı ve farlarını açarak, “Haydi, tarlaya!” diye davet etti.
Tarlaya vardıklarında, Şahlan’ın yanında duran kovayı gören Elif şaşkınlıkla baktı. Kova, suyu ölçülü kullanmayı hatırlatacak şekilde bölümlere ayrılmıştı. Hasan Dede açıkladı: “Su da tıpkı çalışkanlık gibi değerli azı az, çoğu da zarar. Her bitki kendi payına düşeni alacak.” Elif ve Şahlan, birlikte fasulyelerin yanına su doldurdular, toprakları nazikçe havalandırdılar. Su, bitkilerin köklerine nazikçe indiğinde, toprak köpürür gibi oldu ve minik filizler heyecanla suya uzandı. Elif’in yüzüne gurur dolu bir gülümseme yayıldı.
Ertesi sabah, diğer çocuklar hala uyanmaya direniyorlardı. Ama Elif’in neşesi, arkadaşları Berk ve Zeynep’in odalarına kadar ulaştı. Berk, yatağında doğrulup “Elif dışarıda çok eğleniyormuş,” dedi. Zeynep ise pencereden dışarı baktığında, Şahlan’ın tarlada minik adımları andıran titreşimlerle toprağı canlandırdığını gördü. İkisi de merak edip hızlıca giyindiler ve bahçeye geldiler. Şahlan, iki çocuğu de kapsayan geniş bir koltuğa sahipti oraya konuk olarak oturduklarında, farları büyük bir gülücük çizgisi gibi parladı.
Hasan Dede, traktörün kabinindeki düğmelere dokunarak bir tepsiyi öne çıkardı. Bu tepsi, üzerinde günlük görev çizelgesi bulunan bir tahta barındırıyordu. “Her sabah sıra sizde,” dedi Dede, “günlük görevlerinizi seçip tahta üzerine yerleştireceksiniz. Bitirdiğinizde de traktörün müziğiyle ödüllendirileceksiniz.” Berk ve Zeynep hep birlikte oynamaktan çok daha keyifli olduğunu düşünerek görevlerini seçtiler: bir gün saman taşımak, ertesi gün bahçeye sebze ekmek, diğer gün de ahır temizlemek.
İlk görevlerini tamamladıklarında, Şahlan kocaman kornasını öttürdü ve eski bir türkü gibi ritmik bir melodi çalmaya başladı. Çocuklar şaşkınlıkla birbirlerine baktılar kim bu kadar neşeli ses beklerdi ki? Aşağı yukarı traktör sesi böyle mi olmalıydı? O melodide, her vuruş tembellikten uzaklaşıp çalışkanlığın coşkusuna katılıyordu. Çocuklar melodiyi dinlerken kahkahalar atıyor, birbirlerini kutluyor ve yaptıkları işin keyfini çıkarıyorlardı.
Birkaç gün içinde, çocukların hayatı baştan sona değişmişti. Sabah uyanmak artık zor gelmiyordu çünkü onları bahçede bekleyen Şahlan’ın neşeli vızıltısı, sanki bir arkadaşın “Hadi uyanın, güzel bir maceramız var!” diye seslenişiydi. Görev çizelgesinde her iş tamamlandığında yanar çubuklar ışıldıyor, traktörün farları sekiz farklı renge bürünüyordu. O ışıklar, çocuklara “Helal olsun, işini harika yaptın!” der gibiydi.
Bir sabah, kırağı taneleriyle birlikte tarlayı nazikçe öperken, Elif ve Berk tohum ektikleri yerde minik filizler belirdiğini gördüler. Zeynep, şakacı bir ses tonuyla “Bakın, bizim emeğimiz canlanıyor!” diye bağırdı. Şahlan, toprağa hafif bir baskı yapar gibi ilerledi ve filizlerin daha da büyümesine yardımcı oldu. Çocuklar, ekmek ve sabretmek arasındaki mucizeye hayran kaldılar.
Günler geçtikçe köyün diğer çocukları da bu sihirli traktörden haberdar oldu. Hepsi çalışmanın ne kadar eğlenceli olabileceğini merak etti. Artık tembellik yerine işbirliği vardı günlük görevler, sıradan bir zorunluluk değil, sihirli bir yolculuktu. Çocuklar, tarlayı ekip biçmenin, hayvanları beslemenin, odun yığmanın her adımını coşkuyla karşıladı. Eğlendikçe öğrendiler: erken kalkmak enerjinizi artırır, planlı çalışmak işleri kolaylaştırır, ekip ruhu başarıyı çoğaltır ve görevin sonunda alınan mutluluk, dinlenmekten çok daha tatmin edicidir.
Sonunda, hasat zamanı geldi. Altın gibi parlayan buğday başakları, tıpkı çocukların emeği gibi doruk noktaya ulaşmıştı. Hasan Dede, traktörün yanına çağırdı hepsini traktör de sanki anladı ve kocaman kornasını bir kez daha öttürdü. Çocuklar, ellerinde sepetlerle başakları toplarken, her demet onlara çalışkanlığın, sabrın ve sorumluluğun sembolü gibi geldi. Köy meydanında toplanan büyükler, gençlerin nasıl değiştiğine inanamıyordu. Daha önce kaçan, dişlerini bile fırçalamadan uyuyan o sedanter çocuklar, şimdi yüzlerinde yorgun ama gururlu bir ifadeyle, koca başak demetlerini taşıyordu.
Hasan Dede gururla büyük bir tepsi tepsisine ekmek börek koydu, önlerine serdi. “Artık tembellik defterini kapattık,” dedi. “Hayat, üretmekle güzelleşir emekle yeşerir.” Şahlan da bir kez daha “vırrrr” diye kükredi, halini belli etti: Mutluydu. O günden sonra köyde tembellik kelimesi yasaklandı. Kim tembelliğe meylederse, Şahlan’ın ferahlatıcı sesiyle çağrılır oldu. Ve herkes öğrendi ki, küçük bir adım gibi görünen çalışma, büyük mutluluklara açılan sihirli bir kapıydı.
Böylece, sihirli traktör Şahlan’ın öğrettiği en büyük ders, sorumluluk ve birliktelikle çalışmanın, tembellikten çok daha eğlenceli olduğuydu. Herkes sabahları neşeyle uyanıp, ellerini toprağa sokmayı, ekip biçmeyi, sulamayı, hasat etmeyi dört gözle beklemeye başladı. Mutlu sona işte burada ulaştık: Çünkü hayat, çalışınca güzelleşir, tembellik ise sadece bir hayal olur. Traktör Şahlan’la başlayan bu masal, çalışkan kalplerin mutlulukla attığı bir ritim olarak hafızalarda yerini aldı.
Arya Tuncer
Ben bu masalı çok beğendim. Ayrıca bu masal eğitici bir masal. Tüm çocuklara tavsiye ederim. Ben bunları zaten yapıyorum ve çok da eğlenceli buluyorum.