İlkbaharın ılık bir sabahıydı. Bahçenin üstünde hafif bir esinti dolaşıyor, güneş yeni uyanmış gibi gülümseyerek toprağı ısıtıyordu. Kuşlar “cik cik” diye konuşuyor, uzaklardan bir yerde bir çeşme “şırıl şırıl” şarkı söylüyordu. Tam o sırada kovandan minicik, pırıl pırıl gözlü bir arı çıktı: Adı Vızır’dı. Bu, Vızır’ın ilk büyük uçuşuydu. Ana arı ona yola çıkmadan fısıldadı: “Nazik ol. Çiçeklere konmadan önce izin iste. Polenleri bacaklarındaki sepetçiklere toplarken onları incitme. Bir de aklında tut biz arılar çiçeklerin dostuyuz, onlara yardım ederken kendimize de yardım ederiz.”
Vızır, “vız vız” diye sevinçle uçtu. Önce kırmızı bir laleye baktı, sonra sarı bir nergise, derken mor, sarı, beyaz karışık renklerde yüzü gülümser gibi duran bir çiçek gördü. Bu çiçek, saksıda ama bahçenin en güzel köşesine yerleştirilmişti. Yaprakları yuvarlaktı, kokusu hafif ama davetkârdı. Vızır usulca kondu. “Merhaba,” dedi utangaç bir sesle çiçek. “Ben Meneş. Herkes bana hercai menekşe der.”
Vızır meraklandı: “Hercai menekşe ne demek, Meneş?”
Meneş gülümsedi. “Renklerim bazen güneşe göre daha parlak, bazen serine göre daha sakin olur. Yüzüm her gün başka bir gülüş takar gibi. O yüzden insanlar bana ‘hercai’ derler sürprizli, değişken demektir. Ama kalbim hep aynı, misafirine açık ve naziktir.”
Vızır kanatlarını yavaşlatıp yaklaştı. “Ben de nazik bir misafirim,” dedi. “Nektarından biraz tadabilir miyim? Polenlerini de taşımama izin verir misin? Böylece senin tohumların daha güçlü olur.”
“Ne güzel konuştun,” dedi Meneş. “Buyur, ama dikkatli ol. Yapraklarım nazlıdır, konunca kibarca kon.”
Vızır çok dikkatliydi. İncecik ayaklarıyla yumuşacık dokunup nektardan minik minik içti. Tatlı tadı dilinde hissedince gözleri parladı. “Oh, bu ne güzel bir tat!” dedi. Bacaklarındaki küçük sepetlere sarı polenler yapıştı. “Biliyor musun Meneş,” diye anlattı, “Biz bu polenleri kovana götürürüz. Orada besin olur. Nektarı da bal yaparız. Üstelik senin polenlerini diğer çiçeklere taşırsak, sen de tohum yapmaya yardım alırsın.”
Meneş başını yana eğdi. “Yani ben yalnız değilim, öyle mi? Sen bana yardım ederken kendine de ediyorsun.”
“Evet,” dedi Vızır. “Doğada herkes birbirine yardım edince her şey daha güzel olur.”
Tam o sırada güneş biraz yükseldi. Hava birden sıcak bastı. Meneş’in yaprakları hafifçe eğildi. “Sanırım susadım,” dedi kısık bir sesle. “Toprağım kuru gibi.”
Vızır hemen etrafı kolaçan etti. Saksının yanında mavi bir sulama kabı duruyordu. Bahçenin kapısından küçük bir kız çıktı adı Defne’ydi. Elinde minik bir defter, bahçedeki çiçeklerin resimlerini çiziyordu. Vızır, Meneş’in sesindeki yorgunluğu anlayıp “vız vız vız!” diyerek Defne’nin etrafında neşeyle dolaştı, sonra mavi sulama kabının üstünde kısa kısa asılı kaldı, ardından saksıya doğru uçtu.
Defne gülümsedi. “Sen ne tatlı bir arısın! Sanırım Meneş susamış.” Elini toprağa dokundurup kontrol etti. “Gerçekten de kuru.” Sonra öğrendiği gibi suyu doğrudan toprağa, yavaşça verdi. “Yapraklarına dökmüyorum,” dedi kendi kendine, “çünkü güneşliyken yapraklarda damla kalırsa canı yanabilir. Toprağı ıslatmak en iyisi.”
Meneş derin bir “oh” çekti. “Teşekkür ederim.” Topraktan gelen serinlik köklerini mutlu etti. “Biliyor musun Defne,” diye fısıldadı rüzgârla birlikte, “Ben öğle sıcağında yarı gölgeyi severim.”
Defne bunu da biliyordu. Saksıyı çok güneş almayan, ama aydınlık bir köşeye aldı. “İşte böyle daha iyi,” dedi. “Ayşe Teyze demişti ki, siz hercai menekşeler serinliği seversiniz. Bir de kimyasal ilaç sevmezmişsiniz arılara, uğur böceklerine zarar verirmiş. Biz doğal yolları kullanırız.”
Vızır bu sözlerle sevinip havada bir takla attı. “Ne iyi insanlar var,” diye mırıldandı.
Günler böyle geçti. Vızır her sabah nazikçe Meneş’e uğruyor, izin alıp nektarından tadıyor, polenlerini taşıyordu. Guece olunca kovana dönüp arkadaşlarına dans ederek yolu gösteriyordu. “Vız vız dansı” dedikleri bu dansla, “Güvenli bir bahçe, nazik bir kız, zehirsiz çiçekler!” mesajını paylaşıyordu. Diğer arılar da geldi hepsi Meneş’le tanıştı. Meneş her birine farklı renkteki yüzüyle gülümsüyordu: Bazı günler moru daha parlaktı, bazı günler sarısı güneş gibi.
Bir akşamüstü gökyüzünde koyu bulutlar belirdi, rüzgâr sert esti. Küçük bir salyangoz, ıslak taşların arasından saksıya doğru sürünerek geldi. Meneş’in yaprağına minik bir dokunuş yaptı. “Gıdıklanıyor!” diye kıkırdadı Meneş. Ama salyangoz, aç olduğunu söyleyip yapraklardan kemirmak istedi.
Vızır hemen araya girdi. “Merhaba Salyangoz kardeş,” dedi. “Meneş, yapraklarını çok çalışarak büyüttü. Eğer hepsini yersen o çok üzülür. Bahçede senin için daha uygun yapraklar var, mesela şuradaki marullar. Onlardan biraz alır mısın? Hem Defne de seni güvenle oraya taşıyabilir.”
Defne, Vızır’ın telaşlı vızıltısını duyup yanlarına geldi. Salyangoza zarar vermeden, büyük bir yaprağın üstüne yavaşça alıp marulların arasına bıraktı. “Orada karnını doyurabilirsin,” dedi. “Burası senin için daha uygun.”
Salyangoz teşekkür edip ağır ağır uzaklaştı. Meneş derin bir nefes aldı. “Sorunları konuşarak çözmek ne güzel,” dedi. Vızır da başıyla onayladı. “Evet, kimseye zarar vermeden paylaşmak en güzeli.”
Ertesi sabah güneş yumuşaktı, çiy taneleri yaprakların ucunda inci gibi parlıyordu. Vızır yine geldi. “Meneş, bugün nektarın biraz daha tatlı,” dedi. Meneş gülümsedi. “Sanırım dün akşam tam zamanında su içtim ve gölgede dinlendim. Kendime iyi bakınca sana da daha güzel ikramım oluyor.”
Defne, not defterine bir şeyler yazdı: “Hercai menekşe bakımı: Sabah veya akşam sulamak, güneşteyken yaprak ıslatmamak, yarı gölge, zehirsiz bahçe. Arılarla dost olmak.” Sonra Meneş’in resmini çizdi kalın bir mor kenar, ortası sarı yüz gibi. “Bak,” dedi, “Sanki gülümsüyorsun.”
Zaman geçtikçe Meneş’in çiçekleri çoğaldı. Bazıları solup yerini küçük tohum keselerine bıraktı. Vızır, polen taşımanın nasıl bir sihir olduğunu anladı. “Tohumlar yeni menekşeler demek!” diye sevindi. Meneş, rüzgâra fısıldadı: “Sizi güzel yerlere götür, olur mu?” Rüzgâr, “fıss fıss” diye esip birkaç tohumu yamacın öbür tarafına taşıdı. Defne de dikkatle birkaç tohumu aldı, minik bir kâğıt kese içinde sakladı. “Sonbaharda toprağa bırakacağım, ilkbaharda bir sürü Meneş olsun,” dedi.
Bir gün Vızır veda etmek için kondu. “Yarın biraz daha uzaklara uçacağım,” dedi. “Ama ben de sana söz veriyorum, her fırsatta uğrayacağım. Arkadaşlarıma da burayı anlatacağım.”
Meneş, renklerinin en parlak haliyle gülümsedi. “Sen çok nazik bir dostsun Vızır. Bana izin isteyerek konduğun için, bana yardım ederken doğayı da düşündüğün için teşekkür ederim. Biliyor musun, bir çocuğun dikkatli elleri, bir arının nazik kanatları ve bir çiçeğin sabırlı kökleri… İşte mutluluk böyle bir araya geliyor.”
Vızır kovana döndü. Arkadaşlarına uzun bir vızıltı dansı yaptı: “Şöyle uç, şuradan dön, o bahçeye var. Orada bir menekşe var adı Meneş. Orada bir çocuk var adı Defne. Orada kimse kimseye zarar vermiyor. Orası güvenli, orası sevgi dolu.” Arılar sevinçle kanat çırptılar.
Mevsim döndü, yağmurlar geldi, güneş gitti geldi. İlkbahar yine kapıyı çaldığında Defne, geçen yıl sakladığı tohumları sevgiyle toprağa bıraktı. Kısa süre sonra minicik yeşil filizler göründü. Derken mor sarı beyaz gülüşler bahçeyi kapladı. Yeni menekşeler, sanki Meneş’in küçük kardeşleri gibiydiler. Eski saksıdaki Meneş de yanlarında dimdik duruyordu o kış güçlü kalmış, yeniden çiçek açmıştı.
Ve bir sabah, tanıdık bir ses bahçenin üstünde gezindi: “Vız vız vız!” Vızır, dostunu bulmuştu. Kondu, izin istedi, teşekkür etti. Meneş de “Hoş geldin,” dedi, “Bak ne kadar çoğaldık. Senin nazik adımlarınla, Defne’nin dikkatli elleriyle, rüzgârın şefkatli nefesiyle.”
O günden sonra bahçe, arıların, çiçeklerin, uğur böceklerinin, kelebeklerin bir buluşma yeri oldu. Her canlı kendine göre bir iş yaptı kimse kimseyi incitmeden, paylaşarak, saygı duyarak. Defne her akşam toprağı kontrol etti, doğru zamanda suladı, kimyasal kullanmadı. Vızır ve arkadaşları da çiçekten çiçeğe şarkılar taşıdı.
Ve herkes anladı ki: Küçücük bir kanat, minicik bir tohum, küçük bir damla su… Bir araya gelince kocaman mutluluklar açtırır. Bahçe güldü, menekşeler güldü, arılar güldü. Masal da böylece mutlu sona ulaştı.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!