Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, uzak diyarlardan birinde, küçük ama renkli bir kasaba varmış. Bu kasabada, her gün gökyüzüne umutla bakan, neşeli kalpli küçük Elif yaşarmış. Elif, henüz 6 yaşında olmasına rağmen, dünyayı keşfetmeye ve öğrenmeye büyük bir merak duyarmış. En çok resim yapmayı sever, etrafındaki basit şeylerde bile güzelliği görebileceğine inanırmış.
Bir gün, kasabada düzenlenecek olan “Büyük Renk Festivali” için hazırlıklar başlamış. Festivalde herkes yeteneklerini sergileyecektir. Elif de elindeki boya kalemleriyle harika resimler çizmek istermiş, fakat kalbi bir yandan heyecandan çarparken diğer yandan da endişe duyardı çünkü daha önce çizdiği resimler istediği kadar güzel çıkmamıştı. “Acaba diğer çocuklar ne kadar güzel resimler yapacak? Benimkiler çok sade kalırsa…,” diye düşünür, küçük gözleri hüzünle dolabilirdi.
Bir sabah, Elif, baharın ilk gün ışıklarıyla uyanıp pencereye baktığında, bahçedeki çiçeklerin canlı renkleriyle adeta dans ettiğini görmüş. Bu manzara, aklında yeni fırça darbeleri için kocaman bir fikir uyandırmış. “Belki de, doğanın kendi renkleri bana ilham verir,” diye mırıldanmış kendi kendine. Oyuncak kutusundaki rengarenk kalemlerini topladıktan sonra, kocaman bir sırt çantası hazırlamış ve “Renkli Yolculuk” adı verdiği küçük macerasına başlamış.
Elif, kasabanın kenarındaki ormana doğru yürümeye koyulmuş. Orman, masal diyarlarından fırlamış gibiymiş ağaçlar, birbirlerine arkadaşça eğilir, kuşlar cıvıldarken rüzgar yapraklarla oynarmış. Yol boyunca, ufak bir sincap ona yaklaşmış. Minik sincap, Elif’in ayak izlerini koklayarak neşeyle zıplamış ve “Nereye gidiyorsun tatlı kız?” diye sormuş. Elif, “Büyük Renk Festivali için harika bir resim yapmak istiyorum ama kendime güvenimi kaybetmiş gibiyim. Doğanın bu renkleri bana yardımcı olabilir mi?” diye anlatmış. Sincap, kıvrak bir zıplayışla, “Elif, kalbini dinle! Doğa, en güzel renkleri sana armağan eder. Hadi, benimle gel, seni sihirli bir yere götüreyim,” demiş.
Sincap, Elif’i ormanın derinliklerine götürürken, yoldan çıkıp gizli bir patika keşfetmişler. Bu patikanın sonunda, pırıl pırıl akan küçük bir dereden kenarı varmış. Derede suyun yansıttığı ışık oyunları, adeta gökkuşağının renklerini barındırırmış. Elif, suyun üstündeki minik balıkları, renk renk yüzmelerini görüp hayran kalmış. “Ne kadar da güzel!” diye bağırmış neşeyle. Sincap gülümseyerek, “İşte, doğanın kalbinde, her şeyin renkli ve güzel olduğunu görebilirsin. Sen de bu güzelliği kaleminle kağıda yansıtabilirsin,” demiş.
Elif, dereden ilham alarak, yanındaki deftere birkaç çizim yapmaya başlamış. Fakat o sırada, minik bir kelebek kanat çırparak önümde belirivermiş. Kelebek, parlak sarı ve mavi renkleriyle adeta bir yaşam neşesi gibi süzülüyormuş. “Merhaba küçük kelebek,” demiş Elif, “Senin renklerindeki dans bana yeni bir fikir veriyor. Belki de, benim resimlerime de sihirli bir dokunuş ekleyebilirim!” Kelebek, havada kavisler çizerek Elif’in etrafında uçmuş sanki ona “Bırak, renkler seninle olsun” der gibiymiş.
Elif, sincap ve kelebekle birlikte ormanda ilerlerken, her adımda doğanın sunduğu güzelliklerle karşılaşıyormuş. Renkli çiçek tarlaları, dallar arasında yuvalanmış minik kuş cıvıltıları ve yaprakların hafif hışırtısı, hepsi ona, “Sen başarabilirsin, Elif!” diyormuş gibiydi. Yolun sonunda, yüksek, geniş yaprakların altında, bilge bir kaplumbağa oturuyormuş. Kaplumbağa, yavaş adımlarla ve derin, sakin bir ses tonuyla, “Merhaba Elif, bu yolda ne arıyorsun?” diye sormuş. Elif, “Büyük Renk Festivali için harika bir resim yapmak istiyorum ama kendime olan inancım tükendi. Siz bana nasıl yardımcı olursunuz?” diye sormuş içtenlikle. Kaplumbağa nazikçe gülümseyerek, “Gerçek başarı, küçük adımlarla başlar. Her adımında öğrendiklerin, senin en değerli renklerin olacak. Sabırla ve sevgiyle, her zaman yolunu bulacaksın,” demiş. Bu söz, Elif’in kalbine sıcak bir umut yerleştirmiş.
Kaplumbağanın anlattığı bilge sözlerden güç alan Elif, ormandan topladığı doğa parçacıklarını, dal parçası, yaprak ve çiçek tozunu kullanarak, evine dönmeye karar vermiş. “Artık anlıyorum,” diye düşünmüş, “Büyük başarı, etrafımdaki güzellikleri ve öğrendiğim küçük sırları bir araya getirmekte yatıyor.” Sincap ve kelebek de ona uğurlamak için eşlik etmişler. Hep birlikte, neşeyle kasabaya doğru yürümüşler.
Kasabaya vardıklarında, Elif hemen masasına oturmuş, gün boyunca yaşadığı sihirli anıları ve öğrendiği her şeyi resmine dökmeye başlamış. Fırça darbeleriyle, dereden yansıyan ışıkları, yuvarlanan bulutları, kelebeklerin zarif dansını, sincapların neşeli sıçrayışlarını ve bilge kaplumbağanın sakin yüzünü resmine aktarmış. Her bir detay, Elif’in içindeki cesareti, sabrı ve sevgiyi yansıtıyormuş. Renkler öyle canlı, öyle gerçekmiş ki sanki resmin içinden hafif bir esintiyle ormanın hikayeleri fısıldanıyormuş.
Büyük Renk Festivali günü geldiğinde, kasabanın meydanı rengârenk süslenmiş, herkes en güzel yeteneğini sergilemeye hazırlanmış. Elif’in resmi de en dikkat çeken sanat eserlerinden biri olmuş. Kasaba halkı, Elif’in resmine hayran kalmış çünkü her bir renk, küçük kızın yaşadığı maceranın ve doğadan öğrendiği sırrın sıcaklığını taşıyormuş. İnsanlar, Elif’in resmine bakarak “Başarı, sabır, keşif ve sevgiyle gelir,” demiş gibiydiler.
Festivalin sonunda, jüri üyesi, Elif’i tebrik ederek, “Sen, içindeki güzelliği ve öğrendiğin değerleri resmine yansıtan çok özel bir sanatçısın. Gerçek başarı, kalpten gelen tutkudur,” demiş. Elif, mutluluktan havalara uçmuş, etrafındaki herkes alkışlarken, yüzünde kocaman bir gülümseme belirmiş. O an anladı ki güzellik ve başarı, içimizde yeşeren umut ve emekle büyür.
O günden sonra Elif, kasabanın küçük ama parlak umudu olarak anılmaya başlanmış. Her resiminde doğanın sunduğu mucizeleri, arkadaşlarından aldığı ilhamı ve kalbinin derinliklerindeki sevgiyi işlemiş. Kasaba halkı, Elif’in hikayesini anlatarak çocuklara “Her zorluğun üstesinden gelmek için doğadaki güzellikleri ve sevdiklerini dinle çünkü gerçek başarı, küçük adımlarla başlar,” diye öğüt verirmiş. Ve Elif, rengârenk hayallerini gerçekleştirmeye devam etmiş, her yeni günün ona yeni bir macera ve yeni bir öğrenme fırsatı sunduğunu bilerek yaşamış.
Böylece, Elif’in küçük yüreğinde yeşeren cesaret ve sevgi, kasabanın dört bir yanını saran bir umut ışığına dönüşmüş. Masalımız da burada, Elif’in kalbine kazınan değerlerle, mutlu sonla noktalanmış. Küçük Elif, hep hatırlanacak ki en büyük başarı, içimizde saklı olan sevgi, sabır ve cesarettir. Ve her yeni gün, yeni bir başlangıç, yeni bir başarı demektir.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!