Mina altı yaşındaydı, kıvırcık saçları vardı ve gülerken yanaklarında iki küçük gamze belirirdi. Resim yapmayı, ip atlamayı ve dondurma yemeyi çok severdi. Ama bir şeyi hiç sevmezdi: diş fırçalamak. “Bu çok sıkıcı,” derdi, fırçasını bardağın arkasına saklarken. Annesi gülümser, “Dişlerin de temizlenmek ister, Mina. Onlar senin için bütün gün çalışıyor,” derdi. Mina kıkırdar, “Onlar çalışıyorsa dinlenmek de hakları var!” diye şakalaşırdı. O akşam da tam aynısını yaptı, macunu fırçaya azıcık sürdü, iki kere pıt pıt yaptı ve bitti sandı. Sonra yastığına yattı, pencereden içeri yasemin kokusu doldu, gözleri kapandı.
Gece, banyodan hafif bir uğultu geldi. “Vıızz, vıızz, fısır fısır!” Mina kulak kabarttı. Cesaretini topladı, ayak uçlarına basarak banyoya gitti. Bardakta duran diş fırçası mavi bir ışıkla parlıyordu. “Merhaba Mina,” dedi fırça ince bir sesle. “Ben Fırça Kaptan Fısır. Bir yolculuğa var mısın?” Mina’nın gözleri yuvarlandı. “Sen… konuşuyor musun?” “Dişlerin konuştuğunu da duyman yakındır,” diye kıkırdadı Fırça Kaptan. Mina, “Peki, nereye gidiyoruz?” diye sordu. “Gülüşler Ülkesi’ne. Orada yardımına ihtiyacımız var.” Fırça bir anda uzadı, sapı minik bir kayığa, kılları da kabarcık yelkenine dönüştü. Kaptan Fısır, “Atla!” dedi. Mina bir nefeste kayığa atladı, lavaboda bir nane kaydırağı belirdi ve ikisi birlikte “şapır şupur” fışkıran minik köpüklerle aşağıya kaydılar.
Gözlerini açtığında Mina bambaşka bir diyara inmişti. Sağ tarafında bembeyaz dağlar uzanıyordu bunlar ön dişlerin parlak tepeleriydi. Sol tarafta sakız pembesi bir yol, ilerde de Dalga Dalga Dil Ormanı, yaprakları kıpır kıpır oynayan bir tepe gibi. Aşağıda Tükürük Şelalesi çağlıyordu su pırıl pırıl ve mis gibi mentoldü. “Burası Gülüşler Ülkesi,” dedi Fırça Kaptan. O sırada inci gibi ışıldayan bir kız koştu yanlarına. “Hoş geldin, ben Diş Prensesi İnci!” dedi, eteği süt gibi hafifti. “Uzun zamandır seni bekliyorduk.” Mina şaşkındı. “Beni mi?” “Evet,” dedi İnci, ciddileşerek, “Karmakarışık Karamel Kral geri döndü. Çürükçü Gölgeler her yere yapış yapış iz bırakıyor. Çocuklar fırçalamayı kısa tutunca, onlar gelip küçük delik evleri yapıyor. Bizim kalkanımız ‘Fırçalama Şarkısı’. Sabah akşam iki dakika söylendi mi, hiçbir gölge yaklaşamaz.”
Tam o sırada bir çan çaldı. “Dıng, dıng!” İnci irkildi. “Azı Dağı tehlikede!” Hep birlikte koşmaya başladılar. Azı Dağı, büyük çiğneme dişlerinin yaşadığı geniş tepelikti. Üzerine kahverengi, yapış yapış bir bulut çökmüş, küçük gri gölgeler sevinçle dans ediyordu. “Yapış yapış! Tık tık!” diye duvar örüyorlardı. Mina’nın içi cız etti. “Ben nasıl yardım edeceğim?” Fırça Kaptan Fısır, “Doğru fırçalama büyüsünü göstereceğim,” dedi. “Önce macundan nohut tanesi kadar,” diye ekledi, minik bir macun damlasını göstererek. “Şimdi küçük daireler çizerek gezdir. Ön dişlerin ön yüzü, arka yüzü sonra azıların üstündeki çiğneme çukurlarını süpür. Yukarıdan aşağı, aşağıdan yukarı, nazikçe. En sonda da dili hafifçe fırçala dilin üstünde saklanan miskin kırıntılar var.” Mina başını salladı. “Peki ne kadar?” “İki dakika,” dedi İnci. “Şarkımız bunu ölçer.”
Fırça Kaptan, köpükten bir şarkı başlattı. “Dön dön küçük daire, pırıl pırıl olsun her yere. Bir, iki, üç, dört… Dişler güler, gölgeler söner…” Mina fırçalamaya başladı. Küçük daireler çizdikçe mavi köpükler baloncuklar halinde havaya yükseliyor, gölgelerin üstüne konup “pıııt” diye patlıyordu. “Ön dişler!” dedi Mina, “Şimdi arka!” Fırça Kaptan, “Harika!” diye sevindi. Azıların üstlerinde gezindiğinde gölgeler kayıp düşüyor, Tükürük Şelalesi’ne doğru yuvarlanıyorlardı. O sırada yanağının kenarından bir ses duydu. “Ben Süt Dişi Pamuk,” dedi titrek bir ses. “Biraz sallanıyorum, korkma. Bir gün ben düşeceğim, yerime daha güçlü bir arkadaşım gelecek. Ama ikimiz de temizlenmek isteriz.” Mina gülümsedi, “Söz, ikinizi de parlatacağım.”
Derken gökyüzü karardı. Yapış yapış şeker damlaları yağmaya başladı, ardından pespembe, hırçın bir ejder belirdi: Asit Ejderi Fizz! Karamel Kral üstüne yapış yapış bir pelerin atmış, kıkır kıkır gülüyordu. “Fırçalamayan çocuklar candan dostumdur!” diye bağırdı. Ejder ağzından köpüklü olmayan, ekşi bir rüzgâr üfledi, “Fııızzzz!” Diş Prensesi İnci geri çekildi. Fırça Kaptan fısıldadı: “Asit rüzgârını suyla ve sabırla durdururuz. Suyu çağır!” Mina avuçlarını birleştirdi. “Tertemiz Su, bize yardım et!” Tükürük Şelalesi coşkuyla kabardı, nane kokulu damlalar Asit Ejderi’nin üzerine serpildi. Mina fırçayı kalkan gibi tuttu, macunu nohut kadar yeniledi. “Yutmak yok, köpüğü tüküreceğim,” diye kendi kendine hatırlattı. Küçük daireler, yukarı aşağı süpürmeler, tek tek her diş… Başını kaldırıktan iki kez şarkıyı bitirinceye kadar kaldırmadı. Zamanı anlamak için sessizce yüz yirmiye kadar saydı. Her sayıyla ejder biraz daha küçüldü. Karamel Kral’ın pelerini çamura dönüştü, ayakları kaydı.
Savaş dinince hepsi derin bir nefes aldı. “Mina, sensiz yapamazdık,” dedi İnci. “Ama daha işimiz var.” Porselen Sarayı’na gittiler inceltilmiş ışıklardan yapılmış bir köşkte bir devin parmakları belirdi. Devin yüzü sıcaktı bembeyaz bir maske takmış, gözlerinde gülümsemeler uçuşuyordu. “Merhaba,” dedi yumuşacık bir ses. “Ben Diş Doktoru Lale. Küçük aynama bakar mısın?” Minicik yuvarlak bir ayna uzattı. “Aha!” dedi Mina, “Bu korkunç değilmiş.” Doktor Lale gülümsedi, “Kontrol etmek, güçlenmek demektir. Canın acıyacaksa ben sana söylerim, ama çoğu zaman sadece bakar, parlar, anlatırız. Diş ipi Perisi de var, ama onu büyüdükçe daha çok kullanacağız.” Mina gururla başını salladı. Doktor Lale ona bir yıldız çıkartması ve kum saatli bir anahtarlık verdi. “Bu iki dakika şarkı söyler. Ne dersin?”
Sarayı çıktıklarında meydanda iki yol ayrılıyordu. Bir yanda Şeker Vadisi, rengârenk şerit şekerler, karamel gölcükleri diğer yanda Meyve Bahçesi, kıtır kıtır elmalar, havuçlar, cevizler. İnci sordu: “Hangisini seçersin?” Mina düşündü. “Bazen Şeker Vadisi’ne uğrayabilirim,” dedi dürüstçe. “Ama sonra ya su içer, ya da fırçalarım. Çoğu zaman Meyve Bahçesi’nden yiyeyim. Elmalar dişlerim için minik bir fırça gibi.” Fırça Kaptan alkışladı. “En sevdiğim cümle!” Hep birlikte bahçeden elma kopardılar, ısırınca “kranç!” diye ses çıktı, sanki dişler şarkı söylüyordu. “Şenlik günü,” dedi İnci, “Tatlı da olur, oyun da. Ama unutma, tatlıdan sonra su iç ve geceleri fırçalamayı sakın atlama.”
Gün dönerken Gülüşler Ülkesi’nin tüm tepelerinde ışıklar yanıp söndü. Temizlenen dişler pırıl pırıl parlıyor, gölgeler saklanacak yer bulamıyordu. Karamel Kral son bir kez bağırdı: “Dönen fırçalarınızdan nefret ediyorum!” Ayağı kaydı ve Tükürük Şelalesi’ne düştü. Su onu döndürdü, döndürdü ve uzak diyarlara, tembelliğin vadisine doğru taşıdı. Asit Ejderi Fizz minicik bir köpük balonuna dönüştü, “Ben biraz dinleneyim,” dedi ve bulutlara karıştı. Gülüşler Ülkesi’nde büyük bir Gülüş Şenliği başladı. Diş Prensesi İnci, Mina’ya nane kokulu inci bir kolye ve şarkı söyleyen kum saatini hediye etti. “Bu saat iki dakika dolunca ‘tın’ eder,” dedi. “Sen her sabah akşam şarkını söylediğinde, biz burada güvende oluruz.”
Kaptan Fısır kıllarını dalga gibi titretti. “Dönme vakti.” Mina kayığa atladı, nane kaydırağı yine “şapır şupur” seslerle belirdi. Bir anda kendini banyoda buldu. Elini ağzına götürdü. Sanki hâlâ nane kokusu vardı. Yatağına geri döndü, kum saatini başucuna koydu. Sabah güneş doğduğunda, Mina gözlerini parlayarak açtı. İlk işi banyoya koşmak oldu. “Günaydın Fırça Kaptan!” dedi. Nohut tanesi kadar macun sıktı, kum saatini çevirdi. Şarkıyı mırıldanarak küçük daireler çizdi. Ön, arka, çiğneme yüzeyleri, dil… İki dakika dolunca “tın!” etti. Mina köpüğü tükürdü, ağzını suyla çalkaladı. Aynaya baktı, dişleri ışıl ışıldı.
Kahvaltıda annesi şaşkınlıkla gülümsedi. “Bugün dişlerin yıldız gibi.” Mina, “Gülüşler Ülkesi’ni kurtardım,” dedi ciddiyetle, sonra kıkırdadı. “Hem de iki dakika.” Kardeşi Mert kaşlarını kaldırdı. “Ben de kurtarabilir miyim?” Mina başını salladı. “Elbette. Önce şarkıyı öğren.” İkisi banyoya gidip kum saatini çevirdiler, birlikte şarkı söylediler. Mert eğlendi, aynada köpükten sakal yaptı. Mina ona, “Tatlı yedikten sonra su içmeyi ve akşamları fırçalamayı unutma,” diye hatırlattı.
Okulda öğretmeni “Bugün sağlıklı alışkanlıklar konuşacağız,” dediğinde Mina elini kaldırdı. “Ben diş fırçalamanın kahraman gücünü anlatmak istiyorum.” Arkadaşları merakla dinlediler. Mina, “Sabah akşam iki dakika,” dedi ve minik kum saatini gösterdi. “Nohut kadar macun. Küçük daireler. Ön arka üst, sonra dil. Ve tatlıdan sonra su.” Herkes şarkıyı öğrenmek istedi. Sınıf hep bir ağızdan şarkıyı söyledi, hoplayıp zıplayarak. Öğretmen gülümsedi. “Harika! Haftaya diş doktoru ziyareti yapalım. Korkulacak bir şey yok, sadece bakacak.” Mina el salladı, “Doktor Lale’yi tanıyorum!” dedi.
Akşam olunca Mina yine fırçasını aldı, kum saatini çevirdi. Pencereden içeri giren yasemin kokusuna nane karıştı. İçinden bir ses, Diş Prensesi İnci’nin fısıltısı gibi konuştu: “Teşekkürler Mina.” Mina gülümsedi, yastığına rahatça yaslandı. Rüyasında Gülüşler Ülkesi’ni gördü beyaz dağlar ay ışığında parlıyor, Tükürük Şelalesi melodiler çalıyordu. Karamel Kral çok uzaklarda, tembellik vadisinde oflayıp pufluyor, Asit Ejderi Fizz bulutların arkasından utangaçça bakıyordu.
O günden sonra Mina, diş fırçalamayı sıkıcı bulmadı. Çünkü her köpük, her küçük daire, her “tın!” sesi ona bir masalı hatırlatıyordu. Dişleri sağlam, gülüşü kocaman oldu. Arkadaşlarıyla birlikte her gün Gülüşler Ülkesi’ne görünmez köprüler kurdular şarkılar söylediler, elmalar ısırdılar, su içtiler. Ve her gece, ışıklar sönerken, dişler minik minik fısıldadı: “Teşekkürler.” Mina uykuya dalarken kalbi pırıl pırıl parladı. Masal burada biterken, gülüşler hiç bitmedi çünkü sabah akşam iki dakika süren sevgi, en güzel büyüydü. Mutlu son.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!