Uzak diyarların birinde, yemyeşil ağaçların ve renkli çiçeklerin arasında, Mutluluk Bahçesi adında gizemli ve sihir dolu bir yer bulunurdu. Bu bahçe, sadece güzel, neşeli ve içi sevgi dolu canlıların yaşadığı, iyilik ve dostluğun hüküm sürdüğü bir yerdi. Her sabah güneşin ilk ışıkları bahçeyi altın sarısı bir ışığa bürür, kuşlar en neşeli şarkılarını söyler, rüzgar ise ağaçların yaprakları arasında dans ederdi. Bahçenin sakinlerinden en küçüğü olan Minik Tavşancık, yumuşacık beyaz tüyleri ve meraklı gözleriyle her gün yeni maceralara atılır, çevresindeki her canlıya yardım etmeye çalışırdı.
Minik Tavşancık, o gün her zamankinden daha heyecanlı uyanmıştı. Bahçenin en uzak köşesinde, gökyüzüne uzanırcasına yükselen masmavi bir ağaç olduğu söylenirdi. Rivayete göre, bu ağaçta, iyilik kalplerinin en saf dilekleri saklıydı. Tavşancık da kalbinde taşıdığı en güzel iyilik dileğini gerçekleştirmek umuduyla o ağacı görmek için yola çıktı. Yürürken, bahçedeki diğer minik dostlarıyla selamlaştı onların hepsi, günlerini paylaşmanın ve birbirlerine yardım etmenin ne kadar önemli olduğunu biliyordu.
Yolculuğu sırasında, Tavşancık kocaman gülümsediği Kelebek Prenses ile karşılaştı. Kelebek Prenses, rengarenk kanatlarıyla hafifçe uçuşuyor her bir kanat darbesinde etrafa sevgi ve mutluluk saçıyordu. Merhaba Tavşancık, dedi narin sesiyle. Nereye gidiyorsun böyle, bu güzel günde? Tavşancık heyecanla anlattı: Masal söylendiği gibi, bu ağaçta iyilik dilekleri saklıymış. Kalbimdeki en güzel dileği gerçekleştirmek için oraya gitmek istiyorum. Kelebek Prenses yüzünde tatlı bir gülümseme belirerek, Ben de seninle gelmek isterim. Belki senin iyilik dileğin gerçekleşince, ben de rengimin daha da parlak olduğunu göreceğim, dedi. Böylece birlikte yola koyuldular.
Yol boyunca, minik dostlarımız, karşılaştıkları her canlının yüzünde bir tebessüm oluşturdu. Mesela, akan küçük bir derenin kenarında hüzünlü bakan Minik Kaplumbağa ile karşılaştılar. Kaplumbağa, suyun berraklığını izlerken bir türlü mutlu olamıyordu. Tavşancık, Neden üzgünsün dostum? diye sordu. Minik Kaplumbağa, Yavaş yürüdüğüm için birbirimizden uzak kalıyoruz ve ben kendimi yarı yolda hissediyorum, diye yanıtladı. Tavşancık hemen yanına oturdu, elini uzatarak, Herkes farklıdır bazıları hızlı, bazıları yavaş olur. Önemli olan birbirimizi anlamak ve birlikte yürümektir. Senin sabrın, bilgelik ve sakinliğin çok değerli çünkü biz bazen acele etmeyi unuturuz, diyerek cesaretlendirdi. Böylece Minik Kaplumbağa, kendine olan güvenini yeniden kazandı ve yolculuğa neşeyle katıldı.
Yolculukları sırasında, ormanın derinliklerinde yaşayan yaşlı ve bilge Ağustoskuşuyla da karşılaştılar. Ağustoskuşu, ömrü boyunca pek çok fırtına ve zorlu macera yaşamış, ama hiçbir zaman kalbindeki iyiliği yitirmemişti. Sevgili çocuklar, diye seslendi derin, tatlı sesiyle, Sizler neden bu yolculuğa çıkıyorsunuz? Tavşancık, İyilik kalplerinde saklı dileklerin gerçekleştiği sihirli ağaçtan bahsedildiğini duydum. Ben de kalbimde taşıdığım en güzel dileği gerçekleştirmek istiyorum, dedi. Ağustoskuşu gülümsedi: Gerçek iyilik, dileklerin değil, yaptığımız davranışlarda gizlidir. Her biriniz, etrafınıza yaydığınız neşeyle ve merhametle zaten sihirli birer ışıksınız. Güçlü bir kalp, sevgiyle atarsa, her dileği doğru zamanda gerçekleşir. Bu sözler, minik dostlarımıza ilham verdi onlar da iyiliğin aslında içten gelen davranışlarda saklı olduğunu anlamaya başladılar.
Bir süre sonra, yolları kocaman, göz kamaştıran ışıklarla bezeli, dev çiçek tarlalarının arasından geçmek zorunda kaldılar. Tarlada dans eden çiçeklerin her biri, minik dokunuşlarla bile güzelliğini korur, havaya sevgi saçardı. Burada, çiçeklerin arasında sevecen bir sincap olan Cevdet ile tanıştılar. Cevdet, her zaman herkese yardımcı olmaya hazır, komik şakaları ve sıcak sohbetleriyle ünlüydü. Ben, ağaç masallarını ve çiçeklerin sırlarını biliyorum, dedi. Eğer bana biraz sevgi verirseniz, size oraya giden gizli patikayı göstereceğim. Tavşancık ve arkadaşları sevinçle kabul ettiler, çünkü Cevdet'in sıcacık yüreği onlara gerçek bir dostluğu gösteriyordu. Böylece Cevdet, yollarını biraz daha az bilinen, fakat görünüşte daha da büyülü bir patikaya yönlendirdi.
Patika, onları sonunda efsanevi ağacın olduğu alana götürdü. Orada, göğe doğru uzanan devasa ağacın dallarında, ışıltılı minik ışık zerrecikleri beliriyordu sanki yıldız tozlarından yapılmış gibiydi. Tavşancık, kalbi en derin yerinden gelen heyecanı hissediyordu. Kalbinin en güzel, saf dileğini düşündü: deniz gibi engin bir sevgi, çevresindeki her canlıya yardım eden, onların yüzlerinde gülücükler açtıran bir sevgi dileği. Dileğini fısıldadı, Keşke herkes, birbirine yardım etse, sevgiyle dolu bir dünya yaratılsa. O anda, ağacın dallarından içeriye doğru sıcak, parıltılı bir ışık süzüldü sanki ağacın sihirli kalbi, tavşancığın dileğini kabul etmişti.
Işık, bahçenin her köşesine yayıldı. Minik Kaplumbağa, yavaş ama emin adımlarla, sevinçle dans etmeye başladı Kelebek Prenses, tıpkı bir renk cümbüşü gibi kanatlarını daha da parlatır hale geldi. Ağustoskuşu, bilgelik dolu gözleriyle etrafa bakarken, Cevdet de sevinçle sıçradı. Her canlı, birbirine daha sıkı kenetlendi çünkü gerçek anlamda bir aile olmuşlardı. O andan itibaren, Mutluluk Bahçesi yalnızca bir yerde değil, herkesin yüreğinde açan bir çiçek gibi yeşermiş oldu.
Günün sonunda, güneş ufukta yavaşça kaybolurken, tavşancık ve dostları, birbirlerine sarılarak, tüm maceralarını anlattılar. Her zorluğun, sevginin, paylaşmanın ve yardımlaşmanın üstesinden birlikte geldiklerini, en küçük iyiliğin bile büyük mutluluklar getireceğini anladılar. O gün, o büyülü ağaç sayesinde, iyiliğin gerçek anlamını, kalplerinden gelip etrafına yayılan sıcaklıkta keşfetmişlerdi. Bu keşif, onlara hayatları boyunca unutamayacakları, her gün uygulayacakları bir ders oldu: İyilik, dileklerden değil, yapılan küçük ama anlamlı davranışlardan, her gün gösterilen sevgi ve yardımseverlikten doğar.
Yıldızlar gökyüzünü süslerken, Mutluluk Bahçesi sakinleri, birbirlerine iyi geceler dileyerek, yarının yeni umutlarla dolu gününe uykuya daldılar. Tavşancık, gözlerini kapatırken, içi umut ve huzurla doluydu çünkü kalbinde artık, her zaman iyiliği ve sevgiyi yayacak özel bir sihir taşıyordu. Ve her canlı, o günden sonra, kendi küçük iyilik adımlarının, dünyayı daha parlak ve neşeli hale getirdiğini bilerek yaşamaya devam etti.
Gecenin sessizliğinde, rüzgar hafifçe esiyordu sanki doğa da, bu güzel masalın sonunu onaylarcasına nazlı nazlı fısıldıyordu: Sevgi, paylaşım ve dostluk, hayatın en büyük sihridir. Böylece minik dostlar, yaşadıkları bu unutulmaz maceranın hatırasını yüreklerine kazıyarak, her gün birbirlerine yardım etmeyi, sevgi ve iyilikle dolu bir dünya yaratmayı kendilerine bir görev edindiler. Ve Mutluluk Bahçesi, iyilik dolu kalplerin bir araya geldiği, her zaman umutla aydınlık bir gelecek vaat eden yer olarak sonsuza dek parlamaya devam etti.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!