Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalpleri sevgiyle dolu minik bir kasaba varmış. Bu kasabada, adı Deniz olan küçük bir çocuk yaşarmış. Deniz, henüz 6 yaşında olmasına rağmen, yüreğinde taşıdığı karşılıksız iyiliği ve paylaşmayı her daim ön planda tutarmış. Her sabah, gözlerini açar açmaz uyandığı evin penceresinden dışarı bakar, günün güzelliklerini selamlamak için içten bir gülümsemeyle yeni maceralara yelken açarmış. Kasabanın sokakları, rengarenk çiçeklerle bezenmiş, kuş sesleri neşeyle birbirine karışırmış sanki doğa bile Deniz’in içindeki iyilik ışığını kutlarmış.
Bir gün, kasabanın hemen dışında, yemyeşil ağaçlarla çevrili, büyülü bir ormanın varlığından söz ediliyormuş. Bu ormanda, İyilik Ağacı adı verilen, dalları umutla ve meyveleri sevgiyle dolu bir ağaç bulunurmuş. Efsaneye göre, iyilik yapan herkesin kalbine hoş geldin der, onu daha da parlak ve sıcak bir hale getirirmiş. Deniz, bu ağacı duymuş ve merakına yenik düşerek, küçük sırt çantasını hazırlayıp yola koyulmuş. Yanına, annesinin kendisine özenle hazırladığı lezzetli kurabiyeler ve tatlı bir meyve sıkacağı almış. Her adımında, ormanın derinliklerine doğru yürürken, minik kalbi mutlulukla atıyormuş çünkü yolculuğun her anında karşılıksız iyiliğin sırrını keşfetmeye inanıyormuş.
Ormana vardığında, ağaçların fısıldadığı sesler ve kuşların tatlı şarkıları Deniz’i büyülemiş. Rengarenk kelebekler etrafında dans ederken, minik sincaplar arasında koşan oyunlar izlemiş. Yoluna çıkan her canlıya tebessüm ederek, “Günaydın! Harika bir gün, değil mi?” dermiş. Deniz’in bu samimi selamlaşmaları, ormandaki her bir canlıya içten bir neşe yayarmış. Yürüyüşü sırasında, yıpranmış bir tilki yavrusu bulmuş minik tilki, oyuncağı olan yaprakları karıştırırken, üzgün bir ifadeyle yerde gezinirmiş. Deniz hemen yanına oturmuş, tilkiye nazikçe seslenmiş: “Merhaba minik dostum, neden bu kadar üzgünsün? Sana yardım edebilir miyim?” Tilki yavrusu, hafifçe kıpırdayarak gözlerini Deniz’in sıcak bakışlarına dikmiş ve annesinin uzaktan gelmediğinden endişeleniyormuş. Deniz, onu sevgiyle kucaklamış ve “Üzülme, ben buradayım. Birlikte anneni ararız,” demiş. Küçük muzlatan yürek, hemen tilkiyle birlikte ormanın derinliklerine doğru hareket etmeye başlamış. O an Deniz, karşılıksız sevginin ne kadar değerli olduğunu bir kez daha anlamış.
Yolculukları sırasında karşılarına uzakta, dikenlerle örtülü bir çalı çıkmış. Çalının arasında, yaşlı bir kaplumbağa saklanıyormuş. Kaplumbağa, yılların yorgunluğunu omuzlarında taşıyor, sessizce acı çekiyormuş. Deniz, çalıya yaklaşıp, “Merhaba yaşlı dostum, sana yardımcı olabilir miyim?” diye sormuş. Kaplumbağa, yavaşça başını kaldırıp Deniz’e mütevazı bir tebessümle karşılık vermiş. “Canım evlat, ben bu çalının altına mahsur kaldım. Bir çıkış yolu bulamıyorum,” demiş. Deniz, hemen etrafı inceleyip, küçük elleriyle dikenleri aralamaya başlamış. Kendi başına kaldırabileceği kadar ağır olmasa da, sabırla ve sevgiyle çalıyı temizledikçe, kaplumbağaya da umut aşılamış. Nihayetinde, kaplumbağa yeniden özgürce yola devam edebilecek kadar hafiflemiş ve minik yoldaşa teşekkürle bakmış: “Sen, gerçek bir iyilik meleğisin,” demiş. Deniz’in kalbi, karşılıksız yaptığı bu iyilikle daha da aydınlanmış, çünkü iyilik yapmanın mutluluğunu evlatlığına kazandırıyormuş.
Derken, ormanın derinliklerinde ilerledikçe, aniden gökyüzü hafifçe kararmaya başlamış ve ince, parlak bir yağmur taneleri düşmeye başlamış. Küçük yağmur damlaları, yaprakların üzerinden süzülürken, ormandaki her canlı telaşlanmış. Deniz, yağmurun altında sallanan çiçeklerin ve ağaçların arasından yürümeye devam etmiş. O sırada, minik bir kuş yuvasının tepesinde sarsılmış, çaresiz bir civciv fark etmiş. Civciv, annesini ve kardeşlerini bulamadığı için korku içinde titriyormuş. Deniz yine onun yardımına koşmuş: “Küçük arkadaş, korkma ben sana yardım edeceğim, birlikte annene ulaşırız,” demiş. Civciv’i nazikçe kucaklayıp, yağmurun altında onu sararmış, biraz ısınması için kollarında tutmuş. O an, Deniz’in içindeki karşılıksız iyilik, yağmurun serinliğinde daha da ısınan bir ateş gibi parlamış.
Yağmur dindikten sonra, Deniz ve küçük dostları, yolculuklarına devam etmişler. Bir süre sonra, ağaçların arasından, altın sarısı ışık huzmeleri süzülmeye başlamış ve karşılarına, efsanenin anlatıldığı “İyilik Ağacı” ortaya çıkmış. İyilik Ağacı’nın dalları, kocaman meyvelerle doluymuş meyvelerin üzerine de parıltılar düşer, sanki sihirli bir ışık saçarmış. Deniz, adeta büyülenmiş ve ağacın yanına giderek, “Merhaba güzel ağaç, ben Deniz. Bugün ormanda iyilik yaparak, seni bulduğum için çok mutluyum,” diye seslenmiş. Ağaç, rüzgârın eşlik ettiği nazik bir fısıltıyla cevap vermiş: “Sevgili Deniz, senin içindeki ışık tüm ormanı aydınlattı. Senin gibi cesur ve karşılıksız iyilik yapan biri, buradaki tüm canlıların umudu oldun.” Bu cömert sözler, Deniz’in yüreğini bir kez daha neşeyle doldurmuş. Ağaç, ona küçük bir meyve uzatmış meyvenin üzerinde, “Sevgi ve paylaşım, en büyük sihirdir” yazılıymış. Deniz, bu özel hediyeyi alırken, iyiliğin aslında karşılık beklemeden yapıldığında nasıl da güçlendiğini kalbinde hissetmiş.
Deniz, o gün ormandan ayrılırken, yanında sadece yeni dostluklar, güzel anılar ve yüreğini ısıtan sevgi dolu hikayeler bırakmış. Kasabaya geri döndüğünde, minik arkadaşlarına ormanda başından geçen maceraları anlatmış herkes, Deniz’in cesaretine ve karşılıksız iyilik yapma arzusuna hayran kalmış. Gençler ve yaşlılar, onun anlattıklarını dinlerken, iyiliğin birbirine dokunan eller gibi olduğunu ve cehennem gibi anlarda bile ışık olabileceğini öğrenmişler. Herkes, küçük Deniz’in yaşamındaki bu güzel serüven sayesinde, kalplerinde daha fazla sevgi, anlayış ve yardımseverlik barındırmaya başlamış.
Günler geçtikçe, kasaba halkı iyilik yapmanın gücünü anlamış komşularını, ya da tanımadıkları insanları bile, içten gelen bir sevgiyle kucaklamışlar. Kimse bir iyiliğe karşılık beklemeden, sadece sevgi ve şefkatle hareket etmeye başlamış. Çocuklar parkta oynarken, birlikte paylaştıkları oyuncaklarla daha da yakınlaşmış yaşlılar, bir araya gelip, geçmişin acılarını unutarak, birbirlerine destek olmuşlar. Deniz’in yaşadığı o orman macerası, kasabada bir efsaneye dönüşmüş, nesilden nesile aktarılmış.
Bir gün, kasabanın meydanında büyük bir şenlik düzenlenmiş. Herkes, iyiliğin ve karşılıksız sevginin önemini kutlamak için bir araya gelmiş. Şenliğin sonunda, minik Deniz’e özel bir onur verilirken, herkes alkışlarla “Teşekkür ederiz, küçük kahraman!” diyormuş. Deniz, o an anlamış ki asıl mutluluk, iyilik yapmanın içten gelen neşesinde saklıymış. Karşılıksız iyilik, başkalarının yüzündeki tebessümlerde, doğanın her köşesindeki sessiz minnettarlıktaymış. Böylece, kasabada iyilik ve sevgi dolu bir atmosfer hakim olmuş, herkes birbiriyle daha anlayışlı ve nazik davranmaya başlamış.
Zaman su gibi akıp geçerken, Deniz büyümüş, ama o gün ormanda yaşadığı mucizevi anılar, kalbinde hep taze kalmış. Artık büyük olabilir, ama karşılıksız iyiliğin ne demek olduğunu, en ufak bir canlıyı unutmadan, her fırsatta onları mutlu edebilmek için elinden geleni yapmaktan geri kalmamış. Kasabanın sokakları, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla birlikte daha da ışıltılı hale gelmiş çünkü orada, Deniz’in gibi kalpleri sevgiyle dolu insanların ayak izleri varmış.
Ve böylesi güzel bir sonunda, masalımız da mutlu sona ermiş. Küçük Deniz’in yaşadığı bu macera, herkese şunu öğretmiş: Karşılıksız iyilik, doğanın en sihirli büyüsüdür. Sevgiyle yapılan her iyilik, dünyanın her köşesinde bir umut tohumuna dönüşür bazen küçük bir tebessüm, bazen de ufak bir el uzatımı, yüreklerde kocaman sevgi çiçekleri açtırır. Ve işte bu yüzden, eğer bir gün yorgun ve hüzünlü hissederseniz, bir başkasına yapacağınız küçük bir iyilik, hem onların hem de sizin yüzünüzü gülümsetecek, tıpkı Deniz’in ormanda bulduğu İyilik Ağacı gibi… Herkes mutluluğu paylaşınca, dünya daha güzel bir yer olur. Artık herkes bilir, iyilik yapmak, karşılık beklemeden sevgi dağıtmaktır öyle ki, bu sevgi, her zaman en parlak ışık olarak kalplerimizde yanmaya devam eder.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!