Kaynaklar Tükenmesin Hikayesi

Kaynaklarımızı Boşa Tüketmeyelim Masalı

Ne zaman markete girsem tuhaflaşıyorum. Sanki bir canavar gibi her önüme geleni almak istiyorum. Elbette yiyeceklerden bahsediyorum. Gelsin çikolatalar, kekler, bisküviler, krakerler.

Annem ha bire sepete attıklarımı geri koyuyor. Şöyle doya doya istediklerimi olamıyorum. Galiba biraz sinirlendi. Eve gidince benimle görüşecekmiş. Aslında annem çok iyi birisidir.

İsteklerimi dinler. Mantıklı bulursa da yapar. Böyle okul çıkışlarında markete gidersek ben her şeye saldırıyorum. Galiba açlıktan. Annemin aldığı kekle yetinerek evin yolunu tuttuk. Yemek, masa kurma derken babamın geliş vakti yaklaştı. Küçük kardeşimle beraber babamızı kapıda karşılarız. Bu sefer terlik verme sırası bende. Önce boynuna zıplarız. Sonra öper koklarız.

Hoş geldin der demez kucağından iner, terliği önüne koyarız.

– Hadi herkes sofraya, deyince annem, koşarak ellerimizi yıkadık. Masada herkesin oturduğu yer bellidir. Bazen babamın yanına oturma kavgası da çıkmıyor değil. Yemekten sonra küçük bir aile toplantısı yapacaktık.

Babamın isteğiymiş. Büyük aileler her hafta toplantı yaparmış. Bu sayede daha planlı olunurmuş. Annem söze aile bütçesiyle başladı. Gelir ve giderlerimizi karşılaştırdı. Birkaç harcamalarımıza dikkat etmeliymişiz. Sonra da yaz tatili için para biriktirmeliymişiz. Sizin anlayacağınız bizim çikolatalara sınırlama gelmişti.

Babam “Evde bazı tasarruf kararları almalıyız. dedi. Tasarruf da ne demekti? Babam gülümsedi ve anlatmaya başladı. Tasarruf, kaynakları ihtiyacımız kadar kullanmak demekmiş. Hiçbir şeyi gereksiz yere harcamamakmış.

Babam bize nasıl tutumlu olacağımızı anlattı Suyu çok az açmalıymışız. Gereksiz yanan lambaları kapatmalıymışız. Yemeğimizi yiyeceğimiz kadar almalı ve hepsini bitirmeliymişiz.

Ben bir tek suyu az açma konusunu anlamadım. Zaten bir sürü yağmur yağıyor. Neden suyu az açacakmışım ki? Ellerimi yıkarken suyu çok açarım.

Hele yıkanırken duşta bol su ile yıkanmayı çok severim. Babama bu kurala uyamayacağı- mi söyledim. Babam da bana suların tükenebileceğini söyledi. Galiba küçük bir çocuk olduğum için beni kandıracağını sanıyor.

O kadar kar yağıyor, yağmur yağıyor, bunca su nereye gidecek ki? Biz tam bunları konuşuyorduk ki elektrikler aniden kesildi. Etrafımızı göremiyorduk. İlk kez elektriklerin kesildiğini görüyorduk.

Bazen kesildiği olsa da hemencecik gelirdi. Bu sefer epey uzun sürmüştü. Biz de erkenden yattık. Biz yattıktan sonra elektrikler gelmiş. Babam bizi tekrar uyardı. Bu sene çok sıcak olduğu için barajlardaki sular azalmış.

Barajlardaki sularla hem elektrik üretiliyormuş, hem de su ihtiyacımız karşılanıyormuş. Akşam yemeği yememiştik ki yine elektrikler kesildi. En sevdiğim çizgi filmi izleyememiştim. Evde bir sessizlik oluştu.

Meğer televizyon ne çok gürültü yaparmış. Babam. “Bu akşam elektrikler hemen gelmez. dedi. Mumları yaktık. Annem bize ıhlamur çayı demledi.

Eskiden insanlar akşamları daha sağlıklı olduğu için ıhlamur çayı içerlermiş. İçine bal da katarlarmış. Büyükler; masallar, hikâyeler anlatırlarmış. Babam da bize anılarını anlattı.

Meğer babamlar çocukken hiçbir teknolojik alet yokmuş. Televizyon, cep telefonu, tablet bilgisayar henüz icat edilmemiş. Sadece radyo varmış. O da pille çalışırmış. Pili bitmesin diye çok az açılırmış.

Babam bize radyo tiyatrosundan bahsetti. Tıpkı tiyatro gibiymiş. Ancak görüntü yokmuş. Güzel tarafı dinlerken kendilerini tiyatro oyuncusu gibi hayal ederlermiş. Babamı dinlerken gözlerim ağırlaştı.

Uykum gelmişti. Bizim oda karanlık olduğu için gitmek istemiyordum. Kimseye uykumun geldiğini söylememiştim. Çok geçmeden uyumuşum.

Ne kadar uyudum hatırlamıyorum. Birkaç polisin evimizin kapısına geldiğini fark edince uyandım. – Bu evdeki çocuğu hemen buraya getirin. Suyu boşa harcamış. Üstelik bütün gece ışıkları açık bırakmış.

Ülkemizin enerjisini boşa harcamış. Hızlı adımlarla merdivenlerden indim. Kapıdaki polislerin yanına gelince hemen beni tutukladılar. Meğer bahsettikleri çocuk benmişim.

– Durun bir dakika, Ne yapıyorsunuz? Ben daha küçücük bir çocuğum. Benim harcadığım sudan ne olacak ki dedim. Dinlemediler. Beni bir araca bindirdiler. Her evden birkaç kişi tutuklanıyordu. Hakkınızda şikâyet var deniliyordu.

İyi de bizi kim şikâyet etmiş olabilirdi? Biraz yolculuktan sonra büyük bir binaya getirildik. İçerisi insanlarla doluydu. Hepimizin kolları kelepçeliydi.

Bir adam içeri girdi. Hepimizi ayağa kaldırdılar. Mahkemedeydik. Bu adam da hâkim olmalıydı. Beni zorla hâkimin önüne çıkardılar. Hâkim Amca sert bir şekilde bana dönüp konuşmaya başladı:

-Suyu ve elektriği boşu boşuna harcamışsın.

Sabaha kadar odanın ışıklarını kapatmamışsın. Duşta uzun uzun suyun altında beklemişsin. Hatta sifonu eğlence olsun diye ha bire çekip durmuşsun. Şaşkınlığımı görmeliydiniz.

İyi de bunları nerden bilebilirlerdi ki? Evet, sifonu eğlence olsun diye çekmiştim. Bana çok eğlenceli bir oyun gibi gelmişti. Suç olduğunu nerden bilebilirdim ki? Senden şikâyetçiler.

Hakkettiğin cezayı alacaksın! Sayın Hakim Bey, ben kimsenin suyunu boşa harcamadım. Hem kim şikayetçi olmuş? Anlamadım. Arka kapı açıldı. İçeri bir sürü hayvan ve bitki girdi.

Karıncalar güvercinlerin sırtına binmişti. Kuşlar, kelebekler, çekirgeler, kediler.. Hepsi birden bana sert sert bakmaya başladılar. Hep bir ağızdan benden şikayetçi olduklarını söylediler. Bu güvercini hatırlıyordum.

Her gün penceremin önüne konar dururdu. Galiba duşta beni görmüştü. İlk söze karınca başladı. Hakim Bey, bu çocuk yüzünden biz susuz kaldık. Günlerdir sıcaklar yüzünden azıcık kalan suyumuzu da harcadı.

Geçenlerde bir şişe suyu balonlara koyup su savaşı yaptı. Bütün karıncalar o suya ulaşmaya çalışıyorduk. Bu çocuk ve arkadaşları hepsini etrafa saçtılar.

-Efendim müsaadenizle anlatayım der demez Hakim bana kızarak:

– Sen sus bakalım. sana söz hakkı verilmeden konuşma. Yoksa hemen hapsi boylarsın, dedi. Hayvanlar konuştukça konuştular. Benim sabaha kadar açık bıraktığım elektriği üretmek için barajlardaki suyun kullanıldığını, boșa akıttığım suyla bir çok tarlanın sulanabileceğini söylediler.

Boşu boşuna ucunu açtığım kalemlerimden, karalayıp karalayıp attığım kağıtlardan bahsettiler. Bunlar yüzünden ağaçlar kesilmiş. Ağaçlar kesilince yağmur da az yağmaya başlamış.

Onlar anlattıkça ben utanmaya başladım. Hakim Amca bana dönüp ayağa kalkmamı istedi. Şimdi bu suçlamalara ne cevap vereceğimi sordu.

– Efendim. Ben henüz küçük bir çocuğum. Bütün bunları yaptım. Ancak bu kadar zararlı olacağını hiç düşünmemiştim. Suyla oynamayı, kalemleri açmayı hep eğlenceli buldum. Babam suyu boşa harcamamamız gerektiğini anlatmıştı.

Ancak benim küçücük vücudum ne kadar su harcayacak ki diye düşünmüştüm. Çok üzgünüm. Bundan sonra dikkat edeceğime söz veriyorum, dedim. Ancak hâkim hiç de beni affedecek gibi bakmıyordu.

-Sayın Hakim Bey. siz küçücük bir çocukken hiç kaleminizi açıp telaşlan defterinizin arasına koymadınız mi? $öyle bol suyla duş almadınız mi, diye sordum.

– Siz biliyor muydunuz zararlı bir şey has olduğunu, dedim. Hakim biraz düşününce gülümsedi. Evet ben de küçükken bunları yapmıştım. Şimdilik seni affedeceğiz. Ancak sana bir görev vereceğim.

Öncelikle tüm arkadaşlarını bu konularda bilgilendireceksin. Sonra da sokak hayvanları ve yabani hayvanlar için sokağa küçük su kapları koyacaksın. Onların su ihtiyaçlarını karşılamak için çalışacaksın, Elindeki tokmağı öyle bir vurdu ki aklım çıkacak zannettim.

Korkuyla yerimden fırladım. Babam hâlâ anılarını anlatıyordu. Annem elindeki tokmakla bir kez daha vurdu. Cevizi kırmıştı. Bana uzattı. Gördüklerim rüyaymış. Ancak sabah ilk işim güvercinlere su kabı koymak olacak.

Binbir Gece Masalları – Andersan Masalları – Anadolu Masalları