Keloğlan ile Değirmenci Hikayesi

Yapılan bir haksızlığa karşı gelen zeki bir çocuğu canlandıran Keloğlan hikayesini okurken hem eğlenecek hem güleceksiniz…iyi okumalar.

Keloğlan İle Değirmenci Hikayesi

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, pireler berber develer tellal iken, ben dedemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken, çocukların akıllı mı akıllı olduğu bir köyde, çok zeki bir o kadar da kurnaz bir çocuk yaşarmış.

Bu çocuğun kafasında bir tek tel saç olmadığından herkes ona Keloğlan diye hitap edermiş.

Bu çocuk ve annesi kendilerine ait olan küçük ve şirin bir köy evinde yaşamlarını sürdürürlermiş. Geçimlerini ise küçücük tarlalarına ektikleri buğday ve sütünü sağıp sattıkları bir keçi ve bir inekle sağlarlarmış.

Keloğlan ve annesi hasat zamanı geldiğinde küçücük tarlasına ektikleri buğdayları biçer, sonra da değirmene götürüp öğütürlermiş.

Her yıl olduğu gibi, hasat zamanı gelince Keloğlan ve annesi tarlalarında yeşermiş buğdayı biçip toplamışlar.

Annesi kendilerine bir ay yetecek kadar buğdayı çuvallara doldurduktan sonra “Keleş oğlum bu iki torba buğdayı eşeğe yükleyerek değirmene götürüp öğütüver”

Keloğlan “Tamam benim güzel anam sen yeterki iste, ben yarın sabah erkenden buğdayları öğütmek için değirmene götürürüm.” demiş.

Sabah erkenden kalkan keloğlan buğday çuvallarını karakaçana yükledikten sonra değirmene gitmek üzere yola koyulmuş.

Değirmen, Keloğlan’ın evine epey bir uzak olduğundan öğle vakti ancak değirmene varabilmişti.

Değirmenin önüne gelince bir de ne görsün! 

Bir sürü insan ellerindeki çuvallarla öylece bekliyorlar. Keloğlan kel kafasını kaşımış. “Ah ne kadar da çok sıra varmış, sıranın bana gelmesi epey bir zaman alır. Annem meraklanmasa bari, ama ne yapalım beklemekten başka çare yok. ” Diye düşünmüş. 

Sonra da buğday çuvallarını yere indirerek üzerine oturup beklemeye başlamış.

Bir süre sonra sonra elinde iki çuval buğday olan bir genç, sırada bekleyenlere aldırmadan çuvalları götürüp en öne bırakmış.

“Değirmenci amca! Bu çuvalları da al.” demiş.

Sıradakiler birbirlerine bakarak, “ne kadar saygısız bir çocuk, en son geldiği halde en öne geçti.” Diye fısıldaşmaya başlamışlar ama tepki veren olmamış.

Bizim Kel oğlan haksızlığa dayanır mı hiç ? Kel başını kaşıyarak biraz düşünmüş. Sonra korkusuzca ayağa kalkarak öne doğru gitmiş, o çocuğa “hey delikanlı! Sen de herkes gibi sıranı beklemelisin.” Demiş.

Delikanlı, Keloğlan’a büyük bir öfkeyle, “sana ne oluyor? Burası benim amcamın değirmeni” diye söylemiş.

Sesleri işiten değirmenci de dışarı çıkarak keloğlana “Sen de kim oluyorsun? O benim yeğenim, sıraya girmesine hiç gerek yok.” Demiş.

Keloğlan bu duruma çok bozulmuş, yaptıkları haksızlığı kabul etmeyen delikanlı ve değirmenciye bir ders vermek istemiş. Cebinden çıkardığı büyükçe bir iğneyi delikanlının buğday çuvalına batırmış.

Hiç kimse farkına varmadan buğdaylar çuvaldan dökülmeye başlamış. Değirmenci elindeki işi bitirdikten sonra yeğeninin çuvalı almak için geldiğinde, çuvalın içinde olması gereken buğdayların yere döküldüğünü görmüş:

Keloğlana bakarak “bunu senden başkası yapmış olamaz.” diye çıkışmış, adeta öfkeden çılgına dönmüştü.

Keloğlan ses çıkarmadan onları izliyordu. Değirmenci onun yanına vararak “bak delikanlı, anlaşılan çok akıllı olduğunu zannediyorsun.” Demiş.

Keloğlan da: “Kel kafam ne kadar ışıldıyorsa zekam da o derece parlaktır.” Demiş.

Bunun üzerine değirmenci, “Anladım zekan var, malın da var mı?” Diye sormuş.

“Bir keçim, bir ineğim, bir eşeğim, bir de buğday tarlam var .” Diye yanıt vermiş.

Değirmenci “benim tek sahip olduğum şey şu değirmen, var  mısın? Seninle palavra atma yarışı yapalım? Burada bulunanlar da bize şahit olsun. Sen  kazanırsan değirmenim senindir. Eğer ben kazanırsam her şeyini alırım.” demiş.

Keloğlan başının derde girmesinden çekinmiş ama “Artık olan oldu bir kere.” diyerek, ” tamam varım.” Demiş.

Sırada bekleyen köylüleri kendilerine şahit ettikten sonra, yaşça daha büyük olduğu için, önce değirmenci palavrasını söylemiş.

“Geçen sene buğdayın bol olduğu bir seneydi. Benim bundan haberim hiç olmadı.” deyince bütün halk hep bir ağızdan “senin bundan haberin nasıl olmaz.” diye sormuşlar. 

Değirmenci de: “Niye şaşırıyorsunuz, geçen sene bir unutkanlık çöktü bana, evden çıkarken gözlerimi takmayı unutmuştum.” Demiş.

Bu palavrayı halk pek beğenmemişti bu sefer sıra Keloğlan’a gelmişti.

“Canım senin ki de laf mı? Geçen sene yaptığım bir hatadan dolayı, padişah başımı kestirmişti. Anam da başımı aldığı gibi hekime götürmüş. Hekimler başımı düzgün bir şekilde dikememiş. O yüzden arada sırada çıkarıyordum. Geçen gün anam hastalanınca, ona bir tas çorba vereyim dedim. Başımı pencerenin önünde unutmuşum, sonrasında ise ne başımı nede çorbayı bulabildim.” Deyince köylüler basmış kahkahayı.

Tabii  değirmencinin bu duruma canı çok sıkılmışsa da belli etmemeye çalışarak, “ben avlanmayı çok seven biriyim, iki sene önce ördek avına çıkmıştım. O kadar çok ördek avlamışım ki, o ördeklerin kemiklerinden kendime bir saray yaptırdım. ” demiş Köylüler değirmencinin palavrasını beğendiklerini tam söyleyecekleri sırada Keloğlan söz almış: 

“Canım seninki de çok küçükmüş, benim dedemin o kadar çok tavuğu vardı ki, tavuklarının yumurtalarını kaynatıp altı ay içinde Çin Seddi’ni yaptırdı.” Deyince köylü hem çok şaşırmış hem de çok gülmüş.

Keloğlan’ın kendisinden daha iyi palavra attığını fark eden değirmenci, “Bundan yıllar önce odunculuk yapıyordum”, diyerek söze başlamış.

“O sene o kadar çok ağaç kesmişim ki yaptığım merdivenle gökyüzüne tırmandım. Evim aydınlık olsun diye de birkaç yıldız toplayıp eve getirdim.” Demiş

Halk biraz güldükten sonra bakmış ki bu palavraların sonu gelmiyor.

“Keloğlan sende hemen anlat ama artık bu son palavra olsun.” Demişler.

Keloğlan çok heyecanlanmıştı. “Durun ağalar, beyler ! Az soluklanayım.” Demiş. Sonra da palavrasını anlatmaya başlamış. “Bilirsiniz, bundan üç sene önce memlekete hiç yağmur yağmamıştı. Gelen giden herkes kuraklıktan şikayet edince, yağmur yağdırmaya karar verdim.”

Misafir odasındaki halıyı aldım, üstüne binerek gökyüzüne çıktım. Bir de ne göreyim! bulutlar tembel tembel yatıyor. Onları bir güzel dövdüm, Bulutların can acısı dolayısıyla akıttıkları gözyaşıyla, kocaman göller oluştu. Memlekette o günden sonra su sıkıntısı yaşanmadı.” Demiş.

Bu palavradan sonra halk Keloğlan’ın birinci olmasına karar vermiş. Bu karara keloğlan çok sevinirken, değirmenciyse çok üzülmüş.

Keloğlan ona, “bizlere haksızlık yapmasaydın malından olmazdın.” Demiş. Sonra da geçmiş değirmenin başına, köylünün buğdayını çekmiş.

Akşama kadar bir kese altın kazanıp evine dönünce, annesi şaşkınlık içinde; “Kel oğul keleş oğul, hayatı masal oğul! Nereden buldun bunca altını.” Diye sormuş.

Keloğlan annesine, değirmende başından geçen olayları anlatmış. O akşam çok gülmüşler.

Keloğlan annesini rahat yaşatacağı için çok mutlu bir şekilde yatmış yatağına. Gece boyunca da gülmüş anlattığı palavralara…

Masal okurken neler öğrendik

• Bu eğlenceli masal ile eğlenceli bir vakit geçirmiş olduk
• Haksızlık yapanların her zaman zor duruma düştüğünü.
• Bütün herkesin aynı haklara sahip olduğunu
• Başkalarına ayrımcılık yapmanın kötü sonuçlar doğurduğunu

Öğrenmiş olduk başka bir güzel keloglan Masalı’nda birlikte olmak dileğiyle mutlu günler dileriz.

Bu masal da ilginizi çekebilir.

Bebek Masalları – Eğitici Masallar – 7 Yaş Masalları