Keloğlan ve Altın Bülbül Hikayesi – Eğitici ve Eğlenceli Çocuk Masalı
Hava ÖZKAŞ
Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, yemyeşil dağların eteklerinde, rüzgarın tatlı melodiler fısıldadığı, kuşların neşeyle şarkı söylediği bir köy varmış. Bu köyde, annesiyle birlikte yaşayan Keloğlan adında koca kalpli, meraklı ve cesur bir çocuk yaşarmış. Keloğlan, her gün köy meydanında oynar, dedesinin anlattığı eski hikayelerle hayal dünyasını renklendirir, akşamları ise annesinin tatlı ninnileri eşliğinde uykuya dalarmış. Ancak bir gün, köyde büyük bir telaş başlamış. Padişahın sarayındaki altın bülbül, her sabah şarkı söyleyen, güzel sesiyle sarayı neşeyle dolduran mucizevi kuş, ansızın kaybolmuş. Padişah, altın bülbülü bulup getiren kişiye büyük ödül vereceğini duyurunca, köydeki herkes bu olaya merakla bakmaya başlamış. Keloğlan, annesinin sevgi dolu gözleriyle vedalaştıktan sonra, “Ben altın bülbüle ulaşırım, çünkü kalbimde gerçek iyilik var!” diyerek yola koyulmuş.
Keloğlan, evden çıkarken yanında annesinin özenle hazırladığı küçük ekmek paketini ve suyunu almış, dağ yollarını, orman patikalarını aşarak saraya doğru uzun bir yolculuğa başlamış. Yolda, her adımında doğanın güzelliklerini keşfederken, kuşların cıvıltısı, çiçeklerin renk cümbüşü ve ağaçların gölgesi, ona cesaret ve umut vermiş. Bir süre sonra, Keloğlan, ormanın derinliklerinde, eski bir meşe ağacının altında, minik bir tavşanla karşılaşmış. Tavşan, bembeyaz tüylere sahip, kocaman gözleriyle Keloğlan’a bakıp “Merhaba, ben Pamuk. Sen nereye gidiyorsun, küçük dost?” demiş. Keloğlan, gülümseyerek “Altın bülbüle ulaşmak için yola çıktım.
Padişah, onu bulup getiren kişiye büyük bir ödül verecekmiş. Ben de kalbimdeki iyilik ve cesaretle onu bulacağım,” diye yanıt vermiş. Pamuk, Keloğlan’ın içten sözlerine çok sevinmiş ve “Ben de seninle gelmek isterim. Belki birlikte yola çıkarak, ormanın sırlarını keşfederiz,” demiş. Böylece Keloğlan ve Pamuk, omuz omuza, neşeyle dolu yollarda yürümeye başlamışlar.
Ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, Keloğlan ve Pamuk, renk renk kelebeklerin uçuştuğu, çiçeklerin tatlı kokularıyla sarhoş eden bir açıklığa varmışlar. Açıklığın tam ortasında, pırıl pırıl ışık saçan bir kafes duruyormuş. Kafesin içinde, altın gibi parlayan, narin kanatlı bir bülbül cıvıldıyormuş. Keloğlan heyecanla “İşte aradığımız altın bülbül!” diye fısıldamış. Tam o sırada, korkutucu bir ses duyulmuş: “Beni buradan alamazsın, küçük çocuk!” Korkudan titreyen Keloğlan, hemen arkasına bakmış.
Ormanın derinliklerinden, kocaman bir yılan süzülerek geliyormuş. Yılan, kıvrak hareketlerle Keloğlan’a doğru yaklaşırken, “Altın bülbülü almak için gelip beni alt etmek istiyorsun, değil mi?” diye sormuş. Keloğlan, korkusunu yenip cesaretini toplamış; “Ben sadece iyilik ve sevgiyle buraya geldim. Altın bülbülün güzelliğini, padişahın mutluluğunu getirmek için buradayım,” demiş. Yılan, bu sözlere biraz şaşırmış ve “O halde sana üç bilmece soracağım. Eğer bilmecelerimi doğru cevaplayabilirsen, altın bülbülü sana vereceğim. Aksi halde, buraya hapsedileceksin,” demiş. Keloğlan, derin bir nefes alıp “Ben hazırım,” diye yanıtlamış.
İlk bilmeceyi yılan sormuş: “Denizde doğar, gökte uçar, yerde ölür. Nedir bu?” Keloğlan, biraz düşündükten sonra, “Yağmur damlası!” diye cevap vermiş. Yılan başını sallamış, ikinci bilmeceyi sormuş: “Ne kadar kesersen, daha küçük olur; ama asla tamamen yok olmaz. Nedir bu?” Keloğlan, aklındaki bilgeliği topladıktan sonra, “Gölgedir!” demiş. Yılan, üçüncü bilmeceyi sormuş: “Benim sahibim olmayan ama herkesin ihtiyacı olan şey nedir?” Keloğlan uzun uzun düşündükten sonra, “Adalet!” diye cevap vermiş. Yılan, Keloğlan’ın tüm bilmeceleri doğru cevapladığını görünce, “Haklısın, evlat. Altın bülbüle ulaşmanı sağlıyorum,” demiş ve yavaşça kıpırdamış. Keloğlan, altın bülbüle ulaşmış, narin sesinde şarkı söyleyen bu muhteşem kuşu nazikçe eline almış ve teşekkür etmiş.
Böylece, Keloğlan altın bülbüle sahip olarak köyüne doğru yola koyulmuş. Yolda, Pamuk da ona eşlik etmiş; ikisi, ormanın güzelliklerini, doğanın sesini, çiçeklerin renk cümbüşünü ve ağaçların gölgesini paylaşırken, kalplerinde derin bir mutluluk ve sevgi hissetmişler. Köye vardıklarında, padişahın sarayına doğru yürüyen Keloğlan, altın bülbüle dair hikayelerini ve yaşadığı macerayı anlatmak için sabırsızlanıyormuş. Padişah, altın bülbüle ulaşan kişinin içindeki cesareti, iyiliği ve sevgi dolu kalbini fark etmiş; Keloğlan’a büyük bir ödül vermiş. Böylece Keloğlan, köyde herkesin sevgisini kazanmış, annesi ve babası, dedesiyle gurur duymuş, ve altın bülbül, saray bahçesinde neşeyle şarkı söylemeye devam etmiş.
Keloğlan’ın altın bülbülü bulma macerası, sadece bir ödül kazanmakla bitmemiş; aynı zamanda insanların kalplerindeki önyargıları kırmış, iyiliğin, paylaşmanın ve doğaya sevgiyle yaklaşmanın ne kadar değerli olduğunu herkese göstermiş. Köy halkı, artık altın bülbülün güzelliğini, Keloğlan’ın cesaretini ve sevgi dolu kalbini konuşur, “İyilik yaparsak, dünya daha güzel olur,” diye birbirlerine söz verirmiş. Pamuk, Keloğlan’ın en yakın arkadaşı olarak hep yanında kalmış, her gün onunla birlikte oynamış ve doğanın sunduğu mucizeleri keşfetmişler.
Günler, haftalar, aylar geçmiş; Keloğlan’ın hikayesi, köyde dilden dile dolaşmış. Her çocuk, Keloğlan’ın cesaretinden ve merhametinden ilham alarak, birbirlerine yardım etmeyi, doğaya saygı duymayı ve iyilik yapmayı öğrenmiş. Padişahın verdiği ödülle köyde yeni okullar, parklar ve bahçeler kurulmuş; her köşe sevgi, paylaşım ve dostlukla dolmuş. Altın bülbül, saray bahçesinde neşeli şarkılarıyla, insanların içindeki umut ve mutluluğu arttırırken, Keloğlan ve Pamuk, her gün yeni maceralara atılmaya devam etmişler.
Köydeki her akşam, gökyüzüne bakılarak dualar edilir, minik kalpler sevgiyle dolu bir şekilde uykuya dalarmış. Keloğlan, altın bülbülden aldığı ilhamla, “Her iyilik, her paylaşım, Allah’ın bize sunduğu en güzel armağandır,” der, çocuklar ve yetişkinler birbirlerine sarılıp, geleceğe umutla bakarlarmış. Masalımız burada mutlu sonla bitiyor; çünkü iyilik, cesaret, sevgi ve paylaşma, her zaman en güzel masalları yaratır. Ve gökten üç elma düşmüş; biri Keloğlan’ın cesareti için, biri altın bülbüle, biri de bu masalı dinleyen minik kalplerin mutluluğu için…
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!