Keloğlan, küçük kasabanın en meraklı ve en neşeli çocuğuydu. Her sabah kuş cıvıltıları eşliğinde uyanır, annesi tarafından hazırlanan sıcacık kahvaltı masasında masal dinler, ardından dışarı çıkarak maceralara atılmaktan büyük keyif alırdı. Bir gün, parıldayan güneşin altında yürüyüşe çıkan Keloğlan, kasabanın biraz dışındaki küçük bir çiftlik yolunu keşfetmeye karar verdi. O yol, rengarenk çiçeklerle bezenmiş, kelebeklerin etrafında dans ettiği ve sevimli hayvanların yaşadığı güzel bir yermiş.
Yolun sonunda, kasabanın huzurlu bir çiftliği uzanıyordu. Tavukların neşeyle ötüşüp tüylerini kabarttığı o yerde, Keloğlan daha önce hiç görmediği güzel tavuklar ile karşılaştı. Rengarenk tüyleri ve meraklı bakışlarıyla tavuklar, adeta birbirlerine bir sır paylaşır gibi sessizce toplanmıştı. Keloğlan, “Merhaba sevgili tavuklar, siz neden bu kadar toplanmışsınız?” diye sordu. Tavuklardan biri, diğerlerinden biraz farklı olarak, başını öne eğip inatçı bir ses tonuyla, “Bizim küçük küçük dostumuz, Doru, kayboldu. O olmadan çiftlik hiçbir zaman tam olmuyor,” dedi. Keloğlan’ın kalbi hemen ilgi duydu. Her canlının, küçük ya da büyük, sevgiye ve yardıma ihtiyacı olduğuna inanıyordu.
Keloğlan, “Endişelenmeyin, birlikte Doru’yu bulacağız,” diyerek cesaret verdi. Tavukların da yardımıyla çiftlikte ufak ufak ipuçları toplamaya başladı. İlk olarak tavuk kümüğünün sırlarını dinledi. Biri, “Doru, sabahın erken saatlerinde, tarlada oynaştı. Belki orada olabilir,” dedi. Cesur Keloğlan, küçük tavşan gibi yumuşak adımlarla tarlaya doğru yol aldı. Tarlada mis gibi toprak kokusu ve sabahın serinliği vardı. Keloğlan, her bir çiçeğe, her bir yaprağa bakarak Doru’ya dair bir işaret aradı.
Yavaşça etrafı incelerken, tarlanın köşesinde minik bir cıvıltı duydu. Ufak bir sesle “Mıııııvv” diye seslenen Doru, bir çalılığın altında saklanıyordu. Fakat Doru, diğer tavuklara göre biraz farklıydı. Diğer tavuklar gibi cesur ve canlı değildi henüz kendini çok güvende hissetmemiş, biraz çekingen ve korkmuş görünüyordu. Keloğlan, Doru’ya nazikçe yaklaştı ve “Merhaba küçük dostum, ben Keloğlan. Seni uzun zamandır arıyorduk, üzülmene gerek yok. Biz arkadaşız ve sana yardım etmek için buradayız,” diye mırlayarak söz verdi.
Doru’nun gözlerindeki korkunun yerine yavaş yavaş güven belirdi. Keloğlan, Doru’yu kucaklayarak, “Her zaman birbirimize yardım ederiz. Bazen bizler de korkarız ama birlikteyken her şey daha kolay olur,” dedi. O an, tavuklar da Keloğlan’a sevinçle “Tavşanlarımızı ve küçük dostumuzu seviyoruz, çünkü birimiz diğerimiz için hep en iyisini ister,” diyerek ötüştüler. Keloğlan, Doru’yu güvenli bir şekilde tavukların arasına yerleştirdi ve ona nasıl büyüyeceğini, cesaretle nasıl davranacağını anlattı.
Keloğlan, o gün tavuklara pek çok şey öğretti. Onlara bitkileri, toprağı, güneşi ve yağmurun önemini anlattı. “Güneş, bitkilerin büyümesine yardımcı olur. Yağmur ise yeryüzüne hayat verir. Bizler de, tıpkı doğadaki bitkiler gibi, birlikte büyür ve birbirimize destek oluruz,” dedi. Tavuklar, Keloğlan’ın bu sözlerini coşkuyla dinlediler ve her birinin gözlerinde yepyeni bir umut ışığı yanmaya başladı. Keloğlan, Doru üzerinden beden diliyle de konuşmaya devam etti: “Herkesin farklı olduğunu, fakat hepimizin birlikte daha güçlü olduğunu anlamalıyız. Sen cesur olursan ve arkadaşlarına güvenini verirsen, yüzündeki o hafif korku yerini mutluluğa bırakır.”
Günün ilerleyen saatlerinde, Keloğlan çiftlikteki diğer hayvanlarla da tanıştı. Küçük koyun, neşeli keçi ve hatta inek bile hep karşısına türlü türlü gülümseyerek baktı. Her hayvanın, yaşının ne olursa olsun, öğrenmeye ve paylaşmaya hevesli olduğunu fark etti. Keloğlan, “Çünkü sevgi paylaştıkça çoğalır,” diyerek herkese sabır, merhamet ve yardımlaşmanın önemini anlattı.
Çiftliğin sahibi olan yaşlı teyze, Keloğlan’ın bu yardımseverliğine ve çocuklara örnek olmasına çok sevinmişti. “Ey Keloğlan,” dedi yaşlı teyze, “senin gibi çocuklar sayesinde çiftliğimizdeki canlılar birbirleriyle daha uyumlu, daha mutlu. Bu dünyada hepimizin birbirine ihtiyacı var. Senin bu iyiliğini ve özverini asla unutmamak gerek.” Keloğlan, yaşlı teyzeni dinledikçe kendini daha da değerli hissetti. Çünkü küçük bir yürek, büyük bir sevgi ve bilgelikle dolu olduğunda, dünya daha da güzelleşiyordu.
Gün batarken, çiftlikteki herkes bir araya gelip Doru’ya hoş geldin demek için küçük bir kutlama yapmaya karar verdi. Yemyeşil çimlerin üzerinde bir araya gelen tavuklar, diğer hayvanlar, yaşlı teyze ve Keloğlan, sevginin, paylaşımın ve birlikte olmanın ne kadar değerli olduğunu anımsadı. Keloğlan, “Bugün öğrendiğim en önemli şey, her canlının bir yere ait olduğu ve burada herkesi mutlu eden sevginin var olduğudur,” diye konuştu.
Kutlama sırasında, Keloğlan ve Doru arasında kurulan dostluk, herkesin kalbine işledi. Küçük tavuk Doru, diğer tavukların arasında artık kendini çok daha rahat hissediyor, neşeyle tüylerini kabartıyor, minik ötüşleriyle etrafı ısıtıyordu. Diğer hayvanlar da birbirine yardım etmenin, paylaşmanın ve sevginin gücünü bir kez daha anlamıştı.
Günün sonunda, gökyüzünde renk renk yıldızlar belirirken, Keloğlan gözlerini kapattı ve o da uykuya dalarken aklında birçok güzel anı vardı. Hem kendisi hem de doğanın tüm sakinleri, sevgi dolu bir gün geçirmişti. Keloğlan, “Dünya etrafında dönen büyük bir aile gibidir. Herkes birbirine destek olduğunda, yaşam çok daha güzel ve anlamlı olur,” diye düşünerek tatlı rüyalara daldı.
Hikayenin sonunda, Keloğlan, Doru ve çiftlikteki tüm dostlar, birbirlerine destek olmanın, doğayla dost yaşam sürmenin ve sevgiyi paylaşmanın ne kadar kıymetli olduğunu öğrendi. Herkes mutlu, huzurlu ve gülümseyerek uykuya dalarken, o güzel günün anısı kalplerinde sonsuza dek yaşayacaktı. Ve böylece mutlu sonla biten bu güzel macera, yeni günlere umutla uyanan herkese ilham vermeye devam etti.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!