Sevgi, Merhamet ve İyiliğin Hikayesi Küçük Yusuf’un Yolculuğu1
Hava ÖZKAŞ
Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, Allah’ın yarattığı güzelliklerin, sevginin, hoşgörünün ve yardımlaşmanın her zerresinde kendini gösterdiği, yemyeşil tarlaların, berrak derelerin, kuş cıvıltılarının ve rengarenk çiçek bahçelerinin bulunduğu küçük, huzurlu bir kasaba varmış. Bu kasabada, minik Emir adında altı yaşında, neşeli, meraklı ve cana yakın bir çocuk yaşarmış. Emir, annesi, babası, ablası ve dedesiyle birlikte, İslam’ın güzelliğini, sevgiyi, adaleti, merhameti ve hoşgörüyü yaşamının temel değerleri olarak benimsemiş, her gün Allah’ın yarattığı güzelliklere şükrederek uyanırmış. Annesi, nazik sesiyle sabahın erken saatlerinde onu uyandırır, “Günaydın evlat, Fajr namazı vaktimiz geldi; her yeni gün, Allah’ın bize sunduğu bir lütuf, bir umut demektir,” dermiş. Emir, gözlerini kapatıp içten dualar ederken, minik kalbinde Allah’a olan sevgi ve şükran duygusunu derinden hissedermiş.
Güneşin altın ışıklarıyla uyanan Emir, annesinin hazırladığı kahvaltıyla güne enerjik bir başlangıç yapar, evdeki sıcak ortamda ailesinin birbirine olan bağlılığını izlerken İslam’ın öğrettiği yardımlaşma, paylaşma ve sevgi değerlerinin ne kadar önemli olduğunu anlar, bu değerleri her an hissetmeye başlardı. Okula gitmek üzere evden çıktığı sırada, yolda gördüğü her çiçek, ağaç ve kuş ona Allah’ın yarattığı güzelliklerin ne kadar muhteşem olduğunu hatırlatırdı. Öğretmeni, sınıfta çocuklara İslam’ın barış, adalet ve hoşgörü mesajlarını anlattığında, Emir o sözleri büyük bir dikkatle dinler, kalbinde bu güzel değerleri yavaş yavaş yerleştirirdi.
Bir gün, köyde büyük bir yardım etkinliği düzenleneceği duyuruldu. Köy halkı, ihtiyaç sahibi komşularına, yaşlılara ve yoksullara destek olmak için el ele vermiş, yardımlaşmanın, paylaşmanın ve iyilik yapmanın önemini tüm kalpleriyle yaşamaya karar vermişti. Emir, ailesiyle birlikte bu etkinliğe katılmak için çok istekliydi. Annesi ona, “Bu etkinlik, Allah’ın bize öğrettiği merhamet ve paylaşma erdemini en güzel şekilde yansıtır. İyilik yaparsan, Allah da kalbine sevgisini ve rahmetini gönderir,” diyerek Emir’e güzel sözler söyledi. Küçük Emir, annesinin bu sözlerini yüreğine kazıyarak, minik elleriyle ekmek kırıntıları, taze meyveler ve sıcak çorba hazırlıklarına yardım etti. Köy meydanında toplanan insanlar, birbirlerine destek olup, “Allah iyilik yapanları sever” sözünü sürekli tekrar ederken, herkesin yüzünde içten bir gülümseme belirmişti. O gün, Emir yardım ederek, paylaşarak ve sevgiyle elinden gelenin en iyisini yaparak, içindeki mutluluğu ve huzuru tüm kalbine yayıyordu.
Etkinlikten sonra, akşam vakti geldiğinde Emir ailesiyle birlikte camiye gitmek üzere yola koyuldu. Caminin huzur dolu atmosferi, minik kalbini ısıtırken, imamın nazik sesi camide yankılanıyordu. İmam, çocuklara dönerek, “Sevgili evlatlarım, Allah’ın yarattığı her şey sevgi, hoşgörü ve merhametle doludur. Bizler de O’nun bize öğrettiği gibi birbirimize karşı nazik, adaletli ve yardımsever olmalıyız. Unutmayın, her iyilik yapışınız, kalplerimizi aydınlatır,” diyerek öğütler verdi. Emir, imamın bu sözlerini büyük bir dikkatle dinledi; kalbinde iyilik, adalet ve sevgi daha da pekişti. Namazın ardından camiden ayrılırken, dışarıdaki sessizlik ve huzur ona Allah’ın yarattığı her şeyin birbiriyle uyum içinde olduğunu hatırlatıyordu.
Ertesi sabah, Emir yine sabah namazıyla güne başlamak için erken kalktı. Annesi, babası ve dedesiyle birlikte camiye gidip toplu halde dualar ediyorlardı. Dedesi, evin içinde oturup eski, güzel hikayeler anlatırken, Emir dedesinin anlattığı Hz. Muhammed’in (s.a.v.) hayatından, iyilik, sabır, merhamet ve adalet dolu örnekleri dikkatle dinlerdi. Dedesi, “Peygamberimiz bize her daim iyilik yapmayı, insanlara yardım etmeyi ve Allah’ın yarattığı güzelliklere hayran kalmayı öğretmiştir. İslam, kalplerimizi aydınlatan, ruhumuzu güçlendiren bir ışıktır,” diyerek anlatırdı. Emir, dedesinin bu içten sözleriyle büyülenir, her hikayeden önemli dersler çıkarmaya çalışırdı. Bu hikayeler, onun kalbinde sevgi, hoşgörü ve adalet duygularını daha da kuvvetlendirir, yaşamının her alanında bu erdemleri yansıtmaya özen gösterirdi.
Günler geçtikçe, Emir okulda öğrendiği bilgileri, evde dinlediği hikayeleri ve yaşadığı güzel deneyimleri birbirine harmanlayarak yaşamaya devam etti. Arkadaşlarıyla oyun oynarken, birbirlerine yardım ederken, hiçbir zaman kaba davranışlardan uzak durur, her daim nazik ve düşünceli olurdu. Okulda, öğretmeni “Doğayı sevin, hayvanlara yardım edin, birbirinize karşı nazik olun. Çünkü İslam, bizlere bu değerleri aşılar,” diyerek örnek davranışları anlattığında, Emir kalbinde bu sözleri derinlemesine hissederdi. O, arkadaşlarına “Biz birbirimize sevgiyle yaklaşır, yardımlaşır ve paylaşırız; işte bu, Allah’ın bize öğrettiği en güzel yaşam biçimidir,” der, bu şekilde sevgi dolu bir ortam yaratırdı.
Bir gün, kasabada “İyilik Günü” adını taşıyan büyük bir etkinlik düzenlendi. Bu etkinlik, hem doğanın hem de insanların Allah’ın lütfu olan güzellikleri paylaşması için düzenlenmişti. Kasaba meydanı, renkli süslemelerle, bayraklarla ve neşeyle doluydu. Çocuklar, aileleriyle birlikte etkinlik alanında toplandılar. Emir de küçük kalbi heyecanla çarparak, hazırladığı “Doğa ve İslam’ın Güzelliği” adlı projesini sunmaya hazırlandı. Projesinde, Allah’ın yarattığı doğanın her bir unsurunu resimlerle, yazılarla anlatmış; çiçeklerin, ağaçların, kuşların ve hayvanların her birinin ne kadar değerli olduğunu, İslam’ın öğrettiği hoşgörü, adalet, sevgi ve merhamet mesajlarıyla birleştirmişti. Projesi sunulduğunda, hem öğretmenler hem de veliler, Emir’in çalışmasından çok etkilendi; “Bu proje, gerçekten de İslam’ın güzelliğini ve doğanın harikulade uyumunu gözler önüne seriyor,” dediler. Etkinlik boyunca, çocuklar birlikte şarkılar söylediler, şiirler okudular, resimler çizdiler ve birbirlerine destek oldular. Herkes, “İyilik yaparsak, dünya daha güzel olur” diyerek içtenlikle birbirini tebrik etti.
Günün sonunda, güneşin batışı kasabanın üzerinde altın renklerle dans ederken, Emir evine dönerken yolda gördüğü her çiçeğe, her kuşa, her ağaç gölgesine Allah’ın kudretini ve yarattığı güzellikleri hissetti. Evine vardığında, ailesi onu sevgiyle karşıladı; annesi, “Bugün senin sayende hepimiz daha çok şey öğrendik, sevgi ve yardımlaşmanın ne kadar değerli olduğunu bir kez daha anladık,” dedi. Emir, gülümseyerek, “Ben de Allah’ın yarattığı güzellikleri ve öğretileri hep yanımda taşıyarak, her gün daha çok iyilik yapmak istiyorum,” diye cevap verdi.
O gece, Emir yatağına girip gözlerini kapattığında, gün boyunca yaşadığı tüm güzel anıları, camide duyduğu ninnileri, okulda öğrendiği dostluk ve adalet hikayelerini düşündü. Rüyasında, Allah’ın yarattığı her şeyi, sevgiyle, huzurla ve merhametle yaşayan insanları, doğanın her rengini ve güzelliğini tekrar yaşadı; kalbi umut ve mutlulukla doldu. Sabah uyandığında, kendisini çok dinç, neşeli ve sevgi dolu hissetti. Artık Emir, sadece ibadet etmekle kalmıyor, aynı zamanda öğrendiği değerlerle yaşamına yön veriyor, çevresindeki herkese iyilik yapmanın ve paylaşmanın güzelliğini anlatıyordu.
Zamanla, minik Emir büyüdükçe, ailesi, öğretmenleri ve kasaba halkı, onun içindeki bu saf sevgi ve merhameti, İslam’ın güzelliğini yansıtan bir ışık olarak görmeye başladı. Her gün, okula giderken, evden çıkarken, camiye girerken ve arkadaşlarıyla oynarken, Emir kalbinde Allah’ın yarattığı güzelliklere şükrediyor, o güzellikleri paylaşıyordu. Kasabada, herkes birbirine daha sık gülüyor, yardımlaşmanın, paylaşmanın ve hoşgörünün ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırlıyordu. İnsanlar, "İyilik yapanlar Allah’ın gönlünde yer eder" sözünü hep dile getiriyor, minik kalplerin neşesiyle dolu bu yaşam tarzını örnek alıyorlardı.
Bir gün, köy meydanında düzenlenen büyük bir festivale katıldılar. Festivalde, çocuklar ve yetişkinler birlikte oyunlar oynadı, şarkılar söyledi, şiirler okudu ve resimler çizdi. Emir, hazırladığı “Doğa ve İslam’ın Güzelliği” projesiyle en çok dikkat çeken çocuklardan biri olmuştu. Projesinde, doğanın her zerresinde Allah’ın varlığını, sevgiyi, merhameti ve adaleti anlatmıştı. Herkes, bu güzel projeyi görünce, kalplerinde umut ve mutluluk yeşerdi; "Gerçekten de, iyilik ve sevgi dolu bir dünya, en büyük nimetlerimizden biridir," dediler.
Günler, haftalar, aylar geçti; Emir’in yaşadığı bu deneyimler, onun kalbine, zihnine ve ruhuna derin izler bıraktı. Hem okulda hem evde, her fırsatta öğrendiği İslam’ın güzelliklerini, doğanın sunduğu mucizeleri ve yardımseverliğin, paylaşmanın önemini hatırlıyor, çevresindeki herkese bu değerleri aşılamaya çalışıyordu. Emir, "Biz Allah’ın yarattığı en güzel varlıklardan biriyiz; her birimiz sevgiyle, merhametle ve adaletle yaşamaya layığız," diyerek etrafındakilere örnek oluyordu.
Akşamları, evinde ailesiyle birlikte otururken, dedesinin anlattığı eski hikayeler ve imamın camide söylediği sözler, minik Emir’in kalbini bir kez daha aydınlatıyordu. Her gece, yatağına girip dualar ederken, Allah’a teşekkür ediyor, "Ya Rabbi, bana sevgiyi, hoşgörüyü, adaleti ve merhameti nasip eyle. Beni ve sevdiklerimi daima senin yolunda yürüt," diyordu. Rüyalarında, camide duyduğu ninnileri, dedesinin anlattığı hikayeleri, okulda öğrendiği değerleri yeniden yaşıyor, kalbinde yepyeni umutlar ve mutluluklar oluşturuyordu.
Köydeki yaşam, Emir’in örnek davranışları sayesinde giderek daha da güzelleşti. Çocuklar, onun yaşadığı deneyimlerden ilham alarak, doğaya daha duyarlı, hayvanlara daha nazik, insanlara daha yardımsever olmayı öğrendiler. Kasaba halkı, minik Emir’in kalbindeki saf sevgi ve merhameti görerek, İslam’ın güzelliklerini ve Allah’ın yarattığı mucizeleri her gün daha çok takdir etmeye başladı. Her akşam, yıldızlara bakarken, minik kalpler dualar ediyor, her yeni gün için umutla uyanıyorlardı.
Ve böylece, minik Emir’in hikayesi, İslam’ın güzelliğini, sevgiyi, hoşgörüyü, adaleti ve yardımlaşmayı anlatan unutulmaz bir masal olarak kasabanın ve çevre köylerin kalplerinde yaşamaya devam etti. Emir, büyüdükçe, öğrendiği bu değerleri hem sözlerine hem de eylemlerine yansıtarak, çevresine umut ve mutluluk yaydı. Onun hikayesi, her gece camilerin, evlerin ve kalplerin derinliklerinde yankılandı; minik çocuklar, Emir’in izinden giderek, iyilik ve sevgiyi yaşamlarının temel taşı haline getirdiler.
Masalımız burada mutlu sonla bitiyor. Küçük Emir, Allah’ın yarattığı güzelliklere şükrederek, sevgi, hoşgörü, adalet ve merhametle dolu bir hayat sürdü; her gece dualarında iyiliğe, her sabah yüzünde umutla güne başladı. Onun bu içten ve samimi yaşam tarzı, çevresindeki herkese ilham verdi; kasaba halkı, minik kalplerin rüyalarında yeşeren iyiliği, sevginin ve bilginin ışığını hiç sönmeyecek bir meşale gibi yaşattı. İşte böylece, İslam’ın güzelliğini, doğanın mucizelerini ve insanlara duyulan sonsuz sevgiyi anlatan bu masal, gelecek nesillere ilham kaynağı olarak sonsuza dek yaşamaya devam etti.
