Kutup Ayısı Hikayesi

Genç ayı Begin’in annesiyle yaşadığı zorlu av macera hikayesi, onun korkularıyla yüzleşme ve cesaretini bulma yolculuğunu anlatıyor. Bu dokunaklı masal, okyanusun karanlık sularına ve içsel korkularına rağmen büyümenin ve aile bağlarının gücünü vurguluyor.

Begin’in canı çok sıkkındı. Yine annesiyle avdan dönüyorlardı ve yine eline geçen, kos koca bir başarısızlıktı. Artık annesinin onu sevmeyeceğinden korkuyordu. Buzu kırmak için bir türlü cesaretini toplayamıyordu; içindeki korkuyu atamıyordu. Okyanus kocaman ve ürkütücüydü ya, elini suya sokunca köpekbalığı ısırırsa diye düşündü.

 Annesine baktı, onun da canı sıkkın görünüyordu. Dakikalardır hiç konuşmadan yürüyorlardı. Sessizliği bozan Begen oldu. “Annecim, sana bir şey sorabilir miyim?” Annesi başını yerden kaldırmadan cevap verdi: “Sor bakalım.”

 “Küçükken köpekbalığından korkar mıydın?” “Evet, korkardım.” “Şimdi korkuyor musun?” “Korkuyorum, bebeğim ama bu, yapmam gereken şeylere engel olmuyor.” “Nasıl yani?” “Büyüyünce, korkularınla yaşamayı öğreniyorsun.”

Begin annesinin ne demek istediğini anlamamıştı ama bir an önce büyümek istiyordu.  Yuvaya vardıklarında anne ayılar, meraklı bakışlarla onları karşıladı. Begin’in annesi, yine olmadı der gibi başını salladı.

Mutsuz mutsuz yuvasına çekildi, Begin dışarıda kaldı. Diğer yavru ayılar gibi balık tutmak istiyordu. Annesi onunla gurur duysun istiyordu. Döne döne yağan karlara baktı. Ağladı, ağladı, ağladı sonra birden sustu. Hızlı hızlı yürümeye başladı, avlama bölgesine geldi. Buzun üstünde yürürken alttaki okyanusu hayal etti;

içindeki balıkları, bitkileri, hatta köpekbalığını bile. Yere eğildi, kulağını buza yapıştırdı, dinledi. Avlanmak için bir yer seçmeye çalıştı. Sonunda kararını verdi. Kocaman bir yuvarlak çizdi. Buzu bir vuruşta kırdı. Buz parçaları her tarafa dağıldı. Gözlerini kocaman açtı, suya baktı.

İçerisi karanlıktı, korkuyordu, elini aşağıya indirmeye cesaret edemedi. Başını “olmuyor” der gibi salladı. “Tek başıma avlanmak için büyümeyi beklemeliyim galiba.” Eve dönmeye karar verdiği anda koşmaya başladı. Koşarken korkuları arttı. Köpekbalığı arkasından koşuyormuş gibi hissetti.

Cesaretini topladı, döndü, baktı; kimse yoktu, kendi haline güldü. Sonra annesinin sözleri aklına geldi. Korkularıyla yaşamayı öğrenmesi gerekiyordu. Geri döndü. Az önce açtığı, kocaman derin yuvarlağın yanına geldi, içine baktı, denemeye karar verdi. “Yavaş yavaş elimi uzatırsam, bir şey olmaz” diye düşündü.

 Elini suya soktuğu anda, balıklara yakın olmak heyecan vericiydi. Çok çaba harcamasına gerek kalmadı. Kocaman bir balık eline dokundu. Sert bir hareketle balığı yakaladı, onu buzun üstüne fırlattı. Bu çok eğlenceli ve kolaydı; ikinci kez elini daldırdı. Bu sefer köpekbalığı aklına bile gelmedi. Avlanmak harika bir duyguydu.

Begin güneş batana kadar balık tuttu. Hava kararmaya başlayınca, tuttuğu balıkların hepsini ağzına sıkıştırdı. Yuvasına döndü. Annesi, yuvanın önünde telaşla dolanıyordu. Begin’i görünce hemen ona koştu. Begin, balıkları yere bıraktı. “Annecim, bak artık avlanabiliyorum,” dedi. Annesi “Büyüyorsun, bebeğim,” diyerek yavrusuna sarıldı. O gece Begin ve annesi, neşe içinde yemeklerini yediler ve huzur içinde uyudular. Masalda burada son buldu.

Masal Oku – Kardan Adam – Hikaye Oku