Papağan Kral Hikayesi

Kral Papağanın Hükmü

Ömer Dayı adında biri varmış. Ormanın eteğinde karısıyla bir kulübede yaşıyormuş. Fakirlermiş…

Ömer Dayı her gün ormana gider, tuzakla kuş avlarmış. Avladığı kuşları kafese koyarak kasabaya götürürmüş. Böylece kazandığı birkaç kuruşla geçimini sağlarmış.

Günlerden bir gün yine ormana gitmiş. Bir de ne görsün? O zamana kadar hiç görmediği, bilmediği bir kuş tuzakta çırpınır dururmuş.

– Aman! Ne kadar kocaman, diye bağırmış.

Kuşun beyaz tüyleri güneş ışığı altında pırıl, pırıl parlıyormuş:

– Biliyorum kurtulmak istiyorsun güzel kuşum. Özgürlük istiyorsun. Ama elimden ne gelir! Bu iş benim de hoşuma gitmiyor. Geçimimi sağlamak için başka ne yapabilirim?

Kanatlarından yakalamış. Tuzaktan kurtarmış. Evin yolunu tutmuş. Yolda ince, çocuksu bir ses:

– Hey kuşçubaşı, diye seslenince şaşırmış. Dikkatle bakınmış Ömer Dayı. Kimsecikler yokmuş.

– Kim konuştu acaba? Nasıl olur? Bir kuşun konuştuğunu ilk defa görüyorum.

– Sen hiç “papağan kuşu” diye bir şey duymadın mı? Ömer Dayı iyice şaşırmış:

– Şey… Duydum ama hiç görmedim. Sen papağan mısın?

– Tabii. Üstelik kuşların da kralıyım.

-Kral ha!

Papağan kanatlarını çırpmış:

– Kuşların kralıyım dedim ya! Ne kadar kuş varsa benim emrimde. Beni bırak. Ne istiyorsan söyle, hemen sağlayayım.

– Gerçekten yapabilir misin?

– Dene bakalım.

Ömer Dayı kafesin kapağını açmış:

– Hadi uç bakalım kral hazretleri.

Papağan hemen kafesten uçmuş. Ömer Dayı’nın üstünde iki defa dönmüş… Sonra omzuna konmuş.

– Evet, Ömer Dayı, diye konuşmuş. Şimdi sıra bende. Sen sözünü tuttun, ben de tutacağım. Dile benden ne dilersen?

Ömer Dayı düşünmüş, düşünmüş:

– En iyisi karım için bir şey isteyeyim. Yeni bir elbise. Yapabilir misin bunu, demiş. Kuşlar kralı hemen havalanmış:

– Ondan kolay ne var, demiş. Git eve sen! Karın istediğin gibi bir elbiseye kavuşacak. Ömer Dayı inanamamış:

 – Şaka etme!

– Doğru söylüyorum. Git ve gözlerinle gör.

Ömer Dayı nefes nefese eve dönmüş. Karısı kapının önünde bekliyormuş. Üstünde göz alıcı bir güzellikte bir elbise varmış. Ömer Dayı’ya doğru koşmuş. Yanına gelince durmuş:

– Anlatacağım ama inanamayacaksın, demiş. Bu elbiseyi nereden buldum biliyor musun?

– Nereden buldun bakalım?

– Koca bir leylek getirdi. Gelirken pencereden gördüm onu.

Paketi boynuna asmıştı. Kapının önüne bıraktı. Ömer Dayı kuşlar kralının sözünde durduğunu anlamış.

– Yok, demiş. Bu elbise senin. Daha ne istersen getirecekler.

Sonra kuşlar kralını anlatmış karısına. Kadın sevinçten neredeyse aklını oynatıyormuş.

Sonra kuşlar kralını anlatmış karısına. Kadın sevinçten neredeyse aklını oynatıyormuş.

– Aman, demiş. Bir elbise ile yetinmeyelim. Daha başka şeyler de isteyelim.

– Acele işe şeytan karışır hele bekleyelim.

– Bekleyecek gücüm kalmadı artık. Fakirlik gırtlağıma çıktı. Kral mıdır, nedir söyle ona:

–  Bu sabah krallara layık bir şekilde kahvaltı etmek istiyorum.

 – Etme hanım, yapma! Ayıp olur.

– Hadi canım. Bir papağandan mı utanacağım?

– Ama o kraldır.

– Ne olursa olsun! Hadi çağır, çabuk ol! Yoksa seni bırakır giderim.

Ömer Dayı utana utana ormana doğru seslenmiş:

– Kuşlar kralı! Hey kuşlar kralı!

Bir dakika geçmeden koca bir atmaca belirmiş başının üstünde. Hızla alçalmış. Bahçedeki çardağa konmuş. Ömer Dayı hiçbir şey anlayamamış. Hayretle başını iki yana sallamış:

– Bu kral değil, demiş.

Karısı:

– Aldattı seni. Tabii aldattı. Bir elbise ile kandırdı. Bir daha da gelmeyecek. Atmaca tuhaf hareketler yapıyormuş…

Ömer Dayı ile karısı bu hareketlerden bir şey anlamıyorlarmış. Sonunda havalanmış. Hızla uzaklaşmış.

– Gelmedi işte, diye bağırmış karısı. Gelmeyecek bir daha. Akılsız adam sen de. Yakalamışken kafese tıkmalıydın. Yanımızda tutar, istediğimiz zaman istediğimizi yaptırırdık.

Ömer Dayı:

– Ne yapalım? Hiç yoktan güzel bir elbise sahibi oldun. Daha ne istiyorsun?

– Tam bu sırada tepede iki kuş belirmiş. Biri az önce giden atmacaymış. Öbürü de kuşlar kralı papağan.

– İşte, diye haykırmış Ömer Dayı. Geldiler. Papağan, Ömer Dayı’nın omzuna konmuş:

– Beni çağırdın, demiş. Yorgun olduğum için yardımcım atmacayı gönderdim. Konuşamayınca ne yapmaya geldiğini anlayamadınız. Bundan sonra atmaca geldiğinde ne istediğinizi bir kâğıda yazın ve kuşun ayağına bağlayın. Benim okumam da var.

 Ömer Dayı:

– Sağ ol, demiş. Kendim için bir şey istemiyorum. Ama karım tutturdu. İlle de krallara layık bir kahvaltı etmek istiyor.

– Çok kolay, demiş ve gitmiş.

On dakika sürmemiş, gökyüzü kuşlarla kaplanmış. Sürü, sürü kuş. Her cins, her  renk. Kimisi tabak taşıyor, kimisi yiyecek paketlerini getiriyormuş.

Avluya inmişler. Getirdiklerini sıra, sıra dizmişler. Sonra uçmuş, gitmişler. Kadın ellerini çırpmış. Hemen sofraya çökmüş. Kuşsütü dahil her türlü yiyecek varmış. Ömer Dayı:

– Ne tuhaf, demiş. Bir kuşun bunca hüneri olması gerçekten tuhaf.

Kahvaltı biter bitmez karısı konuşmaya başlamış:

– Bırak söylenmeyi, diye çıkışmış. Şu evin haline bak! Senin kuşlar, birkaç saat içinde bu tavuk kümesine benzeyen evi yenileyebilir. Bir saray haline getirebilirler. Hadi çağır şu kralı.

Ömer Dayı itiraz etmiş:

– Her şey bir gün içinde olmaz ki… Biraz sabret,

– Şimdiye kadar sabrettiğim yetti. Hemen yenilenmesini istiyorum. Şimdi!

Ömer Dayı çaresizlik içinde kuşlar kralına bir daha seslenmiş. Atmaca yine gelmiş. Ne istediklerini bir kâğıda yazmışlar. Atmacanın ayağına bağlamışlar. Atmaca uçmuş, hızla uzaklaşmış.

Aradan yarım saat geçmiş, geçmemiş gökyüzü yine kuş sürüleriyle örtülmüş. Şimdi daha da kalabalıklarmış. Kimisi taş getiriyormuş, kimisi kum. Bazıları çimento, bazıları kireç.

Ertesi sabah inşaat başlamış. Harç yoğurmuşlar, taşları dizmişler, sıva yapmışlar…

İki hafta içinde koskoca bir saray yapmışlar.

Karı koca yeni evlerine yerleşmişler. Ömer Dayı’nın artık hiçbir isteği kalmamış. Fakat karısı yeni şeyler düşünüyormuş. Gece yarısı Ömer Dayı’yı uyandırmış:

– Hemen şimdi kralı çağır. Kraliçe olmak istiyorum. Ömer Dayı:

– Çıldırdın mı kadın? Hele sabah olsun. Kadın laf dinlememiş:

– Şimdi çağır dedim!

Zavallı Ömer Dayı kralı çağırmış. Pencereyi açmış, beklemeye başlamış. Az sonra papağan gelmiş. Pencere kenarına oturmuş.

– Uykudan kalktım, demiş. Söyle bakalım ne istiyorsun?

Ömer Dayı boynunu bükmüş:

– Kendim için hiçbir şey. Ama karim kraliçe olacağım diye tutturdu. Kuşlar kralı başını iki yana sallamış:

– Karın bunu hak etmiyor, demiş.

– Biliyorum ama ne yapabilirim? Çok özür dilerim. Kuşlar kralı başını tekrar iki yana sallamış. Kızgın kızgın:

– Karının gözü çok yükseklerde, demiş. Bulduğuyla yetinmiyor. Layık olmadığı şeyler istiyor. Bu durumda elimden bir şey gelmez… Üzgünüm ama sizi tekrar eski halinize getirmek zorundayım.

Ömer Dayı’nın cevabını beklemeden uçmuş. Biraz sonra çok sayıda kuş gelmiş. Sarayı yaptıklarından daha hızlı yıkmışlar.

Ömer Dayı ile karısı yine kulübelerine dönmek zorunda kalmış. Aşırı hırs onlara çok pahalıya mal olmuş. Kadın dövünüyor:

– Ah ne yaptım ben, ne ettim ben, diyerek ağlıyormuş. Ne kadar pişman olduysa da fayda etmemiş. İş işten geçmiş bir kere. Kuşlar kralı papağan da bir daha hiç ortalarda gözükmemiş.

Prenses Masalları – Peri Masalları – 10 Yaş Hikayeleri