Bir varmış, bir yokmuş; evvel zaman içinde, uzak diyarların birinde, doğanın tüm renklerinin, çiçeklerin ve kuş seslerinin bir araya geldiği, masalsı güzellikte bir orman varmış. Bu ormanda, diğer hayvanların ve bitkilerin yanı sıra, sihirli güçlere sahip özel varlıklar da yaşarmış. İşte bu ormanda, "Peri Kızı" adıyla anılan, nazik, neşeli ve yardımsever bir peri varmış. Peri Kızı, gerçek adıyla Lale, ince, parlak kanatları ve göz kamaştıran mavi gözleriyle, ormanın derinliklerinde yaşamını sürdürür, her gün doğanın güzelliklerini korur ve ihtiyaç duyanlara yardım edermiş.
Lale, ormanda yaşayan tüm canlıların dostuymuş. Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan Lale, su kenarında bulunan minik çiçeklerin suyunu içmesine, ağaçların yapraklarına dokunarak onların narin renklerini keşfetmesine yardımcı olurmuş. Onun en büyük tutkusu, ormanda yaşayanların mutluluğunu sağlamak ve her zaman iyilik yapmanın ne kadar önemli olduğunu göstermekmiş. Çünkü Lale, "İyilik yaparsan, iyilik bulursun" diye inanan, kalbi sevgiyle dolu bir periydi.
Bir gün, ormanın kıyısında küçük bir köyde yaşayan Elif adında altı yaşındaki bir kız, annesiyle birlikte ormanda gezerken Lale’nin efsanesini duymuş. Köydeki herkes Lale’nin iyilik dolu hikayesini anlattığından, Elif'in merakı artmış ve o da Lale’yi görmek, onunla tanışmak istemiş. Elif, annesinden izin alıp, küçük ayakkabılarını giyip, rengarenk çiçeklerle dolu patikada yürümeye başlamış. Yürüdükçe ormanın derinliklerine doğru ilerlemiş, kuşların neşeli şarkıları eşliğinde adımları hızlanmış. Elif’in kalbinde, "Bir gün ben de iyilik yaparım, insanlara yardım ederim," diye bir hayal yeşermiş.
Ormanın derinliklerinde, kısmen ışığın süzüldüğü, gizemli ve huzur dolu bir alana geldiğinde Elif, aniden karşısına çıkan, parıldayan bir su birikintisi fark etmiş. Su birikintisinin kenarında, narin, ince, mavi gözleri ve zarif kanatlarıyla Lale, Peri Kızı, suyun üzerinde süzülüyormuş. Lale, gülümseyerek Elif’e doğru yaklaşmış; sanki uzun zamandır onu bekliyormuş gibi. Elif, Lale’ye hayranlıkla bakarken, Lale nazikçe, "Hoş geldin küçük dostum, ben Lale. Senin gibi yardımsever ve meraklı kalpler, ormanımızı daha da güzelleştiriyor," demiş. Elif’in gözleri mutluluktan parlamış, "Ben de iyilik yapmayı çok istiyorum. Bana ormandaki görevler hakkında bilgi verir misin?" diye sormuş.
Lale, "Elif, ormanımızda her gün bir mucize gerçekleşir. Fakat son zamanlarda, ormanın içindeki minik derenin suyu azalmaya başladı. Bu su, hem ormandaki hayvanlara hem de bitkilere hayat verir. Eğer bu suyu yeniden canlandırmazsak, orman ve köy büyük bir tehlikeyle karşı karşıya kalır," demiş. Elif, Lale’nin bu sözlerinden çok etkilenmiş; kalbinde, "Ben elimden geleni yaparım!" diye bir kararlılık oluşmuş. Lale, "Gel, sana bu macerada eşlik edeyim. Birlikte, yardımlaşma ve iyilikle suyun kaynağını yeniden canlandıracağız," demiş.
Elif ve Lale, ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, minik hayvanlar da onlara yardım etmek için yola koyulmuş. Kuşlar, tavşanlar, sincaplar ve hatta yaşlı kaplumbağalar, hep birlikte hareket ederek, suyun akış yolunu engelleyen dev bir kaya parçasını kaldırmaya çalışmışlar. Elif, küçük elleriyle taşları kaldırmaya çalışırken, Lale de sihirli değneğiyle yumuşak bir dokunuş yaparak, kayanın yavaş yavaş yerinden oynamasını sağlamış. Bu esnada, ormanda yaşayan diğer hayvanlar da, onların yanında yer almış; bazıları havadan, bazıları yerde engelleri kaldırmaya çalışıyormuş. Hep birlikte, yüreklerinde iyiliğin, yardımlaşmanın ve umudun sıcaklığını taşıyarak, dev kayayı kaldırmayı başarmışlar.
Kaya yerinden oynadığında, küçük derenin suyu hafif hafif akmaya başlamış. Su, sanki yeniden canlanmış gibi, berraklığını geri kazanmış; kuşlar şarkı söyleyerek suya yaklaşmış, bitkiler yeşerip açılmış, hayvanlar sevinçle birbirlerine sarılmış. Elif ve Lale, bu başarının ardından ormandaki tüm canlıların yüzlerindeki mutluluğu görünce, kalplerinde derin bir sevinç ve gurur hissetmişler. Lale, "İyilik yaparsan, iyilik bulursun. Bugün senin ve arkadaşlarının yardımı sayesinde orman yeniden hayat buldu," diyerek Elif’i övmüş. Elif, "Ben çok mutluyum, çünkü hep birlikte çalışırsak her zorluğu aşabiliriz," diye cevap vermiş.
O günden sonra, ormanda her gün, güneşin doğuşuyla birlikte minik hayvanlar, Elif ve Lale’nin örnek davranışını hatırlayarak, birbirlerine yardım eli uzatmışlar. Kasabadaki çocuklar da, okulda öğretmenlerinden "İyilik Günü" dersleri almış, birbirlerine küçük hediyeler vermiş, resimlerle iyiliğin önemini anlatan yarışmalar düzenlemişler. Herkes, "İyilik yaparsan, iyilik bulursun" sözünü kalplerinde taşıyarak, her günün sonunda mutlu bir şekilde gülümsemiş.
Zamanla, Elif büyümüş, ama kalbindeki o masum iyilik ve yardımseverlik hiçbir zaman solmamış. Lale ise, ormanda yaşayan tüm canlılara rehberlik eden, suyun ve doğanın koruyucusu olarak efsaneleşmiş. Kasaba halkı, ormandaki küçük derenin her akışıyla birlikte, iyilik, sevgi ve dayanışmanın gücünü anımsamış. Her akşam, evlerin pencerelerinden süzülen sıcak ışıklar, kalplerdeki iyiliğin bir simgesi gibi parlamış.
Ve masal burada mutlu sonla bitmiş; çünkü ormanda ve kasabada yaşayan herkes, iyilik yapmanın, yardımlaşmanın ve sevgiyle hareket etmenin dünyayı nasıl güzelleştirdiğini öğrenmiş. Her sabah, kuşların neşeli şarkılarıyla uyanan hayvanlar, "İyilik yaparsan, iyilik bulursun" diyerek yeni güne başlarken, Elif ve Lale’nin macerası, nesilden nesile anlatılan, umut ve sevgi dolu bir efsane olarak kalmış. Böylece, iyiliğin gücü, yardımseverliğin ve dostluğun, sonsuza dek sürecek bir ışık gibi tüm dünyayı aydınlatmış.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!