Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, uzak diyarlarda yaşayan Prenses Elif, güzellikleri ve neşesiyle tanınan bir krallığın en meraklı prensesiydi. Elif, sarayın rengarenk bahçelerinde oynar, kuşların şarkılarını dinler, çiçeklerin kokusuna kapılırdı. Fakat prensesimizin en sevdiği şey, krallığın yakınındaki büyük ve esrarengiz ormanda yeni şeyler keşfetmekti. Orman, hem canlıların cıvıltısı hem de ağaçların fısıltılarıyla adeta konuşur gibi olurdu. Elif, ormanın derinliklerinde saklı kalmış güzellikleri öğrenmek için her gün küçük sepetini alıp maceralarına atılırdı.
Bir gün, parıldayan sabah ışıkları altında, Elif ormana girdiğinde, önünde kocaman, renkli yapraklardan oluşan bir patika belirdi. Bu patikanın nereye götürdüğünü merak eden prenses, heyecanla adımlarını takip etti. Yürürken, minik sincapların oynadığı, kirpiklerine kadar özenle süslenmiş çiçeklerin arasında dans eden kelebeklerin eşliğinde, sessizce ilerledi. Aniden, prenses büyük bir meşe ağacının altında oturan yaşlı bir kaplumbağa ile karşılaştı. Kaplumbağa, “Merhaba küçük prenses, ben Zamanlısın,” diyerek gülümsedi. Elif, kaplumbağanın hikayelerini dinlemeye bayılırdı ve hemen oturup ona katıldı.
Zamanlı Kaplumbağa, Elif’e doğanın sırlarını, sabrın, bilginin ve doğayla uyumlu yaşamanın önemini anlattı. Kaplumbağa, “Doğa, senin en değerli öğretmenindir. Her mevsim, hayatın farklı yüzlerini sana sunar. Kışın soğuk günlerinde bile, umudun ve sevginin sıcaklığını bulabilirsin,” dedi. Prenses Elif, kaplumbağanın sözleri üzerine düşündü. O an, gerçek bilginin sadece kitaplardan gelmediğini, aynı zamanda doğanın kalbinde saklı olduğunu anlamıştı.
Elif, ormanda ilerlerken, küçük bir dere kenarında oynayan sevimli sincaplarla karşılaştı. Sincaplar, prensesin yanına gelip “Gel bizimle beraber oyun oyna!” diye davet ettiler. Elif, onların neşesine kapılarak dere suyunun serinliğiyle birlikte oyun oynamaya başladı. Bu sırada, sincabın bir arkadaşı ona şöyle seslendi: “Biliyor musun, prensesim, ormanda birlikte çalışmanın, paylaşmanın ve yardım etmenin ne kadar değerli olduğunu öğreneceksin.” Elif, sincabın söylediklerini dinlerken, kalbinin neşe ve sevgiyle dolduğunu hissetti.
Bir süre sonra, prensesin yolu, çalılıkların arasında saklanmış ve ışığı neredeyse görünmüyordu. Korkmadan ilerleyen Elif, aniden minik bir kirpiyle karşılaştı. Kirpi, “Merhaba, ben Kirpim. Burası biraz karanlık, ama korkma, senin cesaretin ışık tutar,” dedi. Prenses, “Teşekkür ederim, Kirpim. Karanlıkta dahi, içimdeki ışığı hissediyorum,” diyerek cesaretini topladı. Böylece, birlikte ilerleyerek karanlık bölgeden geçtiler. Bu macera sırasında Elif, cesaretin, dostluğun ve küçük yardımların büyük işlere imza atabileceğini öğrendi.
Ormanın derinliklerinde gezerken Elif, devasa ağaçların ardında parıldayan bir yansıma fark etti. Yaklaştığında, bunun büyülü bir gölet olduğunu gördü. Göletin yüzeyi, gökyüzündeki bulutları ve ağaçların yeşil tonlarını yansıtıyordu. Göletin kenarında oturan yaşlı bir baykuş, nazik sesiyle “Hoş geldin prensesim. Ben Bilge Baykuş’um. Bu gölet, krallığın geçmişinden gelen bilgeliğin simgesidir. Her damlası, doğanın bize öğretebilecekleriyle doludur,” dedi. Elif, Bilge Baykuş’un sözleriyle büyülendi ve gölete yaklaştı. Göletin suyu öyle berrak ki, içine baktığında kendi yansımasını değil, aynı zamanda çevresindeki doğanın güzelliğini görüyordu.
Bilge Baykuş, prensesimize doğanın dengesini, her canlının önemini ve her birimizin doğaya karşı sorumlu olduğunu anlattı. “Unutma Elif,” dedi baykuş, “Doğa, her canlıya ev sahipliği yapar. Kuşlar, sincaplar, ağaçlar ve çiçekler… Hepsi birbirine bağlı. Sen de onların bir parçasısın. Onlara iyi bakarsan, onlar da sana hayatın en değerli sırlarını fısıldar.” Elif, bu öğüdü kalbine işledi ve ormandaki her varlıkla daha da yakınlaşmaya başladı.
Günün ilerleyen saatlerinde, Elif gölet kenarında dinlenirken, gökyüzünde uçan renkli tüylerin izini süren minik bir ördek yavrusu belirdi. Ördeğin yanına yaklaşan prenses, “Neden bu kadar endişelisin küçük dost?” diye sordu. Ördek yavrusu, ailesinden koptuğunu ve yolunu kaybettiğini anlattı. Elif, sevecen bir sesle “Merak etme, seni ailene ulaştıracağım,” diyerek yavru ördeği güvence altına aldı. Prenses, ördeğin kanatlarını nazikçe okşarken, küçük dostuna sabırlı olmayı, her durumun üstesinden gelebileceğini öğretti. Birlikte çıktıkları yolda, Elif yavru ördeğe ormandaki diğer hayvanların yardımıyla nasıl birbirine destek olduğuna dair hikayeler anlattı.
Yolculukları sırasında, büyük bir meşe ağacının altında toplanan hayvanlar arasında, doğanın birlik ve beraberlik içinde yaşadığına dair örnekler görmek mümkündü. Tavşanlar, sincaplar, kuşlar ve diğer pek çok canlı bir araya gelebilir, yiyeceklerini paylaşır, birbirlerine yardım ederdi. Prenses Elif, bu görüntüleri seyrederken, “Gerçek mutluluk, paylaşmakta ve birlikte yaşamaktan geçer,” diye düşündü. Bu düşünce, onun aklında derin bir iz bıraktı. O andan itibaren, Elif, krallığa döndüğünde, küçük dostlarına ve komşularına yardım etmenin, empati kurmanın ve sevecen davranmanın önemini herkese anlatmaya karar verdi.
Güneş yavaş yavaş batmaya başladığında, Elif ve yeni dostları prensesin sarayına doğru yola koyuldular. Yolda, her adımda doğanın güzelliklerini, dostluğun ve yardımlaşmanın getirdiği mutluluğu düşündüler. Küçük ördek yavrusu sonunda ailesine kavuştuğunda, tüm orman bir sevinçle doldu. Elif, gözleri parlayan küçük dostlarının yüzlerinde umut ve neşe gördü. “Doğa bize, her zaman yanımızda olan sevgiyi, sabrı ve birlikte yaşamayı öğretir,” diye mırıldandı kendi kendine.
Sarayın kapıları açıldığında, Prenses Elif, krallığa döndüğünde yaşadığı macerayı anlattı. Herkes, onun anlattıklarını dinlerken, ormandaki dostlukların ve birlikte çalışmanın önemini keşfetti. Artık krallık halkı, yalnızca kendi çıkarlarını değil, diğer canlıların da iyiliğini düşünmeye başladı. Bahçelerde ve sokaklarda gezinen, her biri birbirine yardım eden insan ve hayvan toplulukları oluştu. Elif’in hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, doğanın güzelliklerine ve yaşamın küçük mucizelerine olan saygının bir sembolü haline geldi.
Prenses Elif’in macerası, hiçbir zaman yorulmayan merakı, cesareti ve sevgi dolu kalbi sayesinde unutulmaz bir ders oldu. O, her zaman “Doğayla dost ol, küçük dostlarımıza yardım et ve hayatın her anından öğren,” diyerek çocuklara ve büyüklere ilham vermeye devam etti. Bu hikaye, birlikte yaşamanın, paylaşmanın ve doğanın sunduğu hediyelere şükretmenin en güzel örneği olarak kalplerde yer etti.
Günler, mevsimler ve yıllar geçerken, krallıkta hep bir huzur hâkim oldu. Her sabah, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte, sarayın bahçelerinde toplanan insanlar ve hayvanlar, Elif’in öğretilerini hatırlayarak birbirlerine destek oldular. Prenses Elif, artık sadece bir prenses değil, aynı zamanda herkesin aklında ve kalbinde parlayan bir umut ışığıydı. Onun hikayesi, hep “Cesaret, merak ve sevgi dolu yürekler”, “Doğanın dilini anlamak” ve “Birlikte yaşamanın güzelliği” gibi değerleri anlatan masallara ilham verdi.
Böylece, prensesimizin ormanda geçirdiği unutulmaz macera, sadece onun değil, tüm krallığın hayatını değiştirdi. Herkes, doğaya karşı daha duyarlı, birbirine daha yardımsever ve sevgi dolu olmaya başladı. Ve ormanda ki her bir canlı, minik ördek yavrusundan, bilge baykuşa, yaşlı kaplumbağadan, neşeli sincaplara kadar, bu eşsiz birlik ve beraberlik hikayesinin bir parçası oldu. Prenses Elif’in içindeki merak ve cesaret, her çocuğa ve büyük insana ilham vermeye devam etti çünkü o, gerçek güzelliğin ve mutluluğun, karşılıklı saygı, sevgi ve yardımlaşmanın içinde saklı olduğuna inanıyordu.
İşte böylece, masalımızın sonunda, hem küçük dostlarımız hem de bizler, hayatın her anında doğadan öğrenecek çok şeyimiz olduğunu, birlikte çalışmanın ve birbirimize yardım etmenin en büyük hazine olduğunu hatırladık. Prenses Elif’in macerası, sevgiyle ördüğü bağlar ve arkadaşlıklarıyla, mutlu, huzurlu ve umut dolu yeni günlere merhaba dedi. Ve elbet, her masalda olduğu gibi, bu da sonsuz mutlulukla, tatlı anılarla yaşamaya devam etti.
Ayseldurmaz
Süper masal