Bir varmış, bir yokmuş evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, gökkuşağının en güzel renklerini barındıran büyülü bir diyar varmış. Bu diyarın adı Renkler Ülkesi imiş. Renkler Ülkesi’nde her şey neşeyle akar, kuşlar cıvıldar, çiçekler konuşur, ağaçlar dans edermiş. Bu diyarın minik perilerinden biri, adı Lila olan sevimli bir periymiş. Lila, meraklı ve cesur kalbiyle her zaman yeni şeyler öğrenmeye açık, çevresine umut saçan bir çocuk gibiymiş.
Bir gün, Renkler Ülkesi’nde ani bir karanlık çökmeye başlamış. Gökkuşağının parlak renkleri birer birer solmaya, neşeli şarkılar yerini sessizliğe bırakmaya başlamış. Ülkedeki bilge çiçek, Lila’ya bu durumun kayıp renklerin geri getirilmesi gerektiğini söylemiş. Bu kayıp renkler, kötü kalpli karanlık büyücü Tuhaf’ın elindeymiş. Tuhaf, Renkler Ülkesi’nin tüm güzelliklerini gölgeleyerek, herkesi üzgün ve umutsuz bırakmak istiyormuş. Lila, bu durumu görünce içini büyük bir üzüntü kaplamış ve hemen harekete geçmeye karar vermiş.
Kendi küçük kanatlarına güvenen Lila, arkadaşlarıyla birlikte kayıp renkleri geri getirmek için uzun ve maceralı bir yolculuğa çıkmış. Yol boyunca Lila’ya en yakın dostu Pamuk adında beyaz tüylü, sevimli bir tavşan eşlik ediyormuş. Pamuk, Lila’nın neşesiyle uyumlu, her daim sıcacık gülümsemesiyle etrafa umut saçan bir kalbe sahipmiş. İkili, Renkler Ülkesi’nin derin ormanlarında, uçsuz bucaksız çayırlar boyunca ilerlemişler. Yolda, onlara yardım etmek isteyen Cesur Ayı Balta’yla karşılaşmışlar. Balta, büyük kalbi ve yumuşacık sesiyle Lila ve Pamuk’a rehberlik etmiş. O, ormanın en iyi bileni ve doğanın dilini çok iyi anlayan bir yaratıkmış.
Üç arkadaş, ormanın derinliklerine girdiklerinde, karşılarına konuşan ağaçlar, şarkı söyleyen dereler ve gülümsüyor gibi görünen kayalar çıkmış. Her biri, kayıp renkleri geri getirebilmek için yapılması gerekenleri anlatırken, hepsi Lila’ya inandıklarını belirtmiş. Lila, her bir öğüdü dikkatle dinleyip kalbine kazımış. Ağaçlardan birisi, Gökyüzünde gizli bir pınar var oraya giderek sihirli suyun damlalarını toplarsan, kayıp renkler yavaş yavaş ortaya çıkar, demiş. Dere ise, Dağların zirvesinde yaşayan Renkli Kuş, sana yardımı dokunacak, diye fısıldamış.
Yolculukları sırasında Lila, Pamuk ve Balta, birbirlerine hiç olmadığı kadar sıkı sarılmışlar. Hep birlikte kuş cıvıltıları ve rüzgarın hafif dokunuşları eşliğinde ileriye gitmişler. Dağlık bir bölgeye ulaştıklarında, gökyüzünde parlayan pırıltılar fark etmişler. Bu parıltı, Renkli Kuş’un var olduğunun müjdecisiymiş. Renkli Kuş, tüyleri gökkuşağı gibi renkli, her zamankinden daha neşeli, Lila ve arkadaşlarını karşılamış. Kuş, Hoş geldiniz, cesur yolcular. Sizin büyük yüreğinizdeki ışığı gördüm ve kayıp renklerin geri gelmesine yardım etme arzusunu hissettim, diyerek onları kucaklamış. Renkli Kuş, Lila’ya uçması zor olan yüksek dağları aşması için kanatlarından birinin parçasını hediye etmiş. Böylece Lila, yeni arkadaşının hediyesi sayesinde daha yükseklere, dağın zirvesine doğru cesur adımlarla ilerlemiş.
Yolculukları sırasında üç arkadaş, yürekten gelen dostlukları ve cesaretleri sayesinde, türlü engelleri aşmışlar. Geceleri yıldızların altında, sıcak dostluk hikayeleri anlatarak uykuya dalmış, sabahları ise bütün yorgunluklarını unutup tekrar ilerlemişler. Renkli Kuş’un yardımıyla, nihayet gizli pınara ulaşmışlar. Orada, sihirli suyun minik ama parlak damlaları, gökyüzündeki ay ışığıyla birlikte parıldıyormuş. Lila, dikkatle su damlalarını toplarken, her damla sanki eski, unutulmuş bir rengi ona fısıldar gibiymiş. Her damla, kayıp bir rengi, kayıp bir neşeyi ve kayıp bir umudu temsil ediyormuş.
Tam o sırada, karanlık büyücü Tuhaf’ın hınzır gölgesinin ülkenin başka bir köşesinden yayıldığını duymuşlar. Tuhaf, kayıp renklerin geri gelmesiyle birlikte kaybetmek üzere olduğu gücünü yeniden kazanacakmış. Lila, bu haberi alır almaz, arkadaşlarıyla birlikte karanlık büyücüye karşı durmak için son bir cesaret gösterisi yapmaya karar vermiş. Onlar, doğanın tüm iyilik gücünü ve dostluk sihrini birleştirerek Tuhaf’a meydan okumaya gitmişler. Yürekli ve cesur Lila, Pamuk, Balta ve Renkli Kuş, el ele verip Tuhaf’ın karanlık kulesine doğru ilerlemişler. Yol boyunca birbirlerine destek olmuş, hiç vazgeçmemişler.
Kulenin kapısına geldiklerinde, Tuhaf’ın kötü niyetli sesleri ve uğultularıyla karşılaşmışlar. Ancak, Lila’nın kalbindeki ışıltı ve dostluğun gücü, karanlık büyücünün etkisini kırmaya başlamış. Lila, sihirli su damlalarını karanlık kütüğün üzerine serpiştirdikçe, kayıp renkler adım adım geri dönmeye başlamış. Gökkuşağı renkleri, tıpkı bir fenerin ışıltısı gibi karanlık kuleyi aydınlatmış. Tuhaf, bu büyüye dayanamadı ve sonunda kara bulutlar gibi dağılıb dağılmış. Karanlık büyücü kaybolurken, Renkler Ülkesi’nde yıllardır eksik olan neşe ve renkler geri gelmiş, her yer cıvıl cıvıl, her yüz gülümsemeyle dolmuş.
Lila ve dostları, bu büyük başarılarından sonra ülkelerine geri dönmüşler. Ülkedeki tüm canlılar onlara sarılmış, sevinç ve minnet duygularıyla kutlamışlar. Gökkuşağı yeniden tam anlamıyla parıldamaya başlamış, ormanın her köşesinde umut dolu şarkılar söylenmiş. Renkler Ülkesi, eskisinden bile daha güzel, daha canlı bir hale gelmiş. Küçük perinin cesareti, dostlukları ve yardımlaşmanın gücü, herkese ilham vermiş herkes, en karanlık anlarda bile sevgi ve cesaretle her sorunun aşılabileceğini öğrenmiş.
Böylece, Lila’nın macerası sayesinde Renkler Ülkesi sonsuza dek barış, neşe ve renklerle dolu yaşamış. Lila, Pamuk, Balta ve Renkli Kuş, birlikte maceraların ve dostlukların ebedi simgeleri olarak hatırlanmış. Ve her zaman söylenirmiş: “Ne kadar küçük olursanız olun, yüreğinizdeki sevgi ve cesaretle dünyaları bile değiştirebilirsiniz.” Masal burada mutlu sonla bitmiş çünkü ne karanlık ne de zorluk, dostluk ve sevgiyi, umudu ve cesareti alt edemezmiş. Herkes sonsuza dek mutlu, huzurlu ve renkli yaşamış.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!