Sabah güneşi, Elif’in penceresine limon rengi lekeler bırakmıştı. Elif, saçlarını iki minik örgü yaparken dışarıdan incecik bir tıngırtı duydu sanki küçük bir çan, rüzgârın içinde usulca gülüyordu. Kapıyı açtı, evlerinin önündeki koca çınarın altına çıktı. Orada, beyaz bir karahindiba tohumunun üstünde, pırıltılı bir kıvılcım sallanıyordu. Kıvılcım, bir an sonra gözle görülür oldu kanatları sabah çiyi gibi ışıldayan küçücük bir peri Elif’e gülümsedi.
“Ben İyilik Perisi Lila,” dedi, sesi bir su damlası kadar berrak. “Kasabamızdaki Şakıyan Çeşme bugün suskun. O, insanların birbirine iyi davrandıkları günlerde şarkı söyler. Ama herkes biraz aceleci, biraz da unutkan olmuş. İyilikler yerlerini bulamayınca, çeşmenin şarkısı da kayboldu. Bana yardım eder misin?”
Elif’in kalbi, yeni doğmuş bir kuş gibi kanat çırptı. “Ederim!” dedi hevesle. Lila, avucunun içinden kalp şekilli yeşil bir yaprak çıkardı. Yaprağın üzerinde minik bir pusula vardı ok, rüzgâr yerine sıcaklıkla titriyordu.
“Bu iyilik pusulası,” dedi Lila. “Birinin yardıma, paylaşıma ya da güzel bir söze ihtiyacı olduğunda ısınır. Sen iyilik yaptıkça, benim kanatlarım parlayacak ve Çeşme’nin şarkısı geri gelecek.”
Elif pusulayı avucunda gezdirdi. Ilık bir his yayıldı. “Hadi başlayalım,” dedi ve çınarın gölgesinden cıvıl cıvıl meydana doğru yürüdüler.
İlk durak kıyı oldu. Denizin kokusu tuzla karışmış limon gibiydi. Pusula hafifçe ısındı. Rıhtımın kenarında incecik bir miyavlama işitildi. Küçük bir kedi, bir balık ağının iplerine ayağından dolaşmış, korkuyla titriyordu. Elif çömeldi. “Merhaba minik,” dedi fısıltıyla. “Seni incitmeyeceğim.” Etrafına bakındı. Tek başına kesemezdi o düğümü.
“Yardım istemek de iyiliktir,” diye fısıldadı Lila.
Elif, hemen yakındaki balıkçı Hasan Abi’ye seslendi. “Hasan Abi, lütfen bakar mısınız? Bu kedi sıkışmış.” Hasan Abi gülümsedi, cebinden küçük bir çakı çıkarıp ipleri sabırla çözdü. Elif de kendi mendilini kattı, kedinin ayağını incecik sardı. Küçük kedi kurtulunca Elif’in elini kokladı, mırladı ve bir köşeden çıkan annesinin yanına koştu. O anda pusula sıcacık oldu. Lila’nın kanatlarında bir damla ışık belirdi, sabah güneşi gibi parladı.
“Birinci şarkı notası yerine oturdu,” dedi Lila. Elif’in içi sevinçle doldu.
Meydana yürüdüler. Dondurmacının önünde, yaşı Elif’e yakın bir çocuk dudaklarını büzmüş ağlıyordu. Avucunda sadece boş bir külah vardı dondurması yere düşmüş, eriyip gitmişti. Elif, elindeki kumbaradan çıkarıp getirdiği son parasını düşündü. O parayla misket alacaktı. Pusula avucunda usul usul ısındı.
“Merhaba,” dedi Elif çocuğa, “Benim adım Elif. İstersen yeni bir dondurma alalım. Paylaşırız.” Çocuğun adı Mert’ti. Gözleri parladı. “Cidden mi?” diye sordu. “Elbette,” dedi Elif. Limonlu ve çilekli seçtiler. Dondurma ikisinin de elini soğuttu ama içlerini ısıttı. “Teşekkür ederim,” dedi Mert. “Rica ederim,” dedi Elif ve gülümsedi. Lila, havada ince bir ışık çemberi çizdi kanatları biraz daha parladı.
Tam o sırada Elif, okuldan arkadaşını gördü: Ayşe. Dün oyun sırasında Elif, pastel boyasını Ayşe’ye vermek istememiş, biraz da kabaca “Hayır!” demişti. Ayşe’nin yüzünde hala kırgın bir gölge vardı. Pusula yeniden ısındı. Elif derin bir nefes aldı ve Ayşe’nin yanına gitti. “Dün seni üzdüm,” dedi. “Üzgünüm. Lütfen beni affet. Boyalarını birlikte kullanabiliriz. Hatta istersen şimdi bankta resim yapalım.” Ayşe’nin yüzü aydınlandı. “Olur,” dedi ve çantasından kağıt çıkardı. İkisi bir kalp, bir de uçan balon çizdiler. Elif, çizerken “Teşekkür ederim,” demeyi, “Lütfen,” demeyi ağız dolusu söyledi. Kelimeler, ağzından çıkan şekerler gibi tatlıydı. Lila, ikisini izledi, gözlerinde gururlu bir ışıltı vardı.
Öğleden sonra rüzgâr biraz arttı. Parkın içine gidince gözlerine inanamadılar. Bankların kenarında kâğıt parçaları, pet şişeler, kıvrılmış ambalajlar uçuşuyordu. Bir ağacın dalına takılmış plastik bir poşet, kuş yuvasının yanında tehlikeli bir şekilde sallanıyordu. Pusula sıcak bir soba gibi ısındı.
“Elimizden geleni yapalım,” dedi Elif. Yakındaki görevliye koşup sordu: “Affedersiniz, birkaç eldiven ve çöp poşeti alabilir miyiz? Parkı birlikte toplayalım mı?” Görevli gülümsedi ve eldivenleri uzattı. Elif, Mert ve Ayşe eldivenlerini giydi. Lila, yaprakların üzerinden ahenkle uçtu her iyi niyetle kaldırılan kâğıt, sanki hafifliyordu. Bir süre sonra yanlarından geçen Tonton Amca durdu, kaşlarını çattı. “Ne gereği var? Yine kirlenir,” dedi. Elif, mandalina getirmişti kabuğunu açtı, bir dilimini Tonton Amca’ya uzattı. “Haklısınız, yine kirlenebilir,” dedi Elif, “Ama bugün temiz olunca kuşlar daha güzel şakır. Birlikte olunca daha çabuk biter.” Tonton Amca dilimi aldı, biraz utangaç bir gülümsemeyle eldiven istedi. Hep beraber topladılar, dalda sallanan poşeti de dikkatlice çıkardılar. Lila, kuşların yuvasına ışık saçtı yuva güvenle kıpırdadı, minik başlar görünür oldu.
Elif, cebinden anneannesinin verdiği minik ayçiçeği tohumlarını çıkardı. “Park güzel kalsın,” dedi, “Şuraya birkaç tohum dikelim.” Küçük çukurlar açtılar, tohumları ektiler, su döktüler. Lila, su damlalarına dokundu damlalar bir an için gökkuşağı rengine büründü. Pusula, şimdi sanki bir sobanın başındaki kestane gibi sıcacıktı. Lila’nın kanatları parlak bir sabah oldu, kıvılcımlar havaya sabun köpükleri gibi uçuştu.
“Üç notanın üçü de yerinde,” dedi Lila. “Şakıyan Çeşme’nin zamanı geldi.” Kasabanın ortasına koştular. Çeşme, mermerden yapılmış bir çiçeğe benzerdi. Bugün suskun ve sanki biraz solgundu. Lila havaya yükseldi, kanatlarını üç kez çırptı. Elif, pusulayı çeşmenin kalbine benzer bir kıvrıma dokundurdu. Önce incecik bir mırıltı yayıldı. Sonra bir damla su, “tik” dedi. Bir başka damla, “tak” dedi. Ardından su, birden canlandı çeşme, şarkısını söyledi: “İyilik küçük, etkisi büyük… Gülüşler çoğalır, gönüller büyür…”
Meydandaki insanlar durdu, dinledi. Gözler parladı, omuzlar dikleşti. Hasan Abi şapkasını salladı. Mert elini kaldırıp Elif’e selam verdi. Ayşe, çizdikleri kalbi havaya kaldırdı. Tonton Amca, eldivenlerini çıkarıp cebine koydu, “Aferin size,” dedi.
Lila, Elif’in omzuna kondu. “Gördün mü?” dedi. “İyilik sihirli bir tohum gibidir. Toprağı sevgi, suyu sabır, güneşi de cesarettir. Benim görevim sihri yapmak değil sihrin sende olduğunu hatırlatmak. Sen fark ettin, sordun, paylaştın, özür diledin ve elini uzattın. Bu yüzden çeşme şarkı söylüyor.”
Elif, gökyüzüne baktı. Günün son ışıkları pamuk şeker bulutlarına değiyor, ince bir yıldız yeni yeni uyanıyordu. Kalbinin içinde minicik bir zil çaldı sanki Lila oraya, görünmez bir çan bırakmıştı. “Peki ya yarın?” diye sordu Elif. “Yarın da pusulamı kullanabilir miyim?”
“Artık onu elinde taşımana gerek yok,” dedi Lila. “Kalbinde. Her ‘Lütfen’ dediğinde biraz ısınacak. Her ‘Teşekkür ederim’ dediğinde biraz ışıldayacak. Birine kulak verdiğinde, bir oyuncağını paylaştığında, bir çiçeği suladığında, bir kediye su koyduğunda, bir arkadaşınla barıştığında… Ve yorulduğunda, kendine nazik davrandığında da.”
Elif, başını salladı. İçinde tatlı bir huzur vardı. Lila, hafif hafif havalanmaya başladı. “Seni bırakıp gitmek istemem,” dedi Elif. “Gitmiyorum ki,” diye güldü Lila, “Ben iyilik olduğum yerde yaşarım. Senin bir gülümsemenin kenarında, annenin sıcak çayının buharında, parkta filizlenen ayçiçeklerinde, Şakıyan Çeşme’nin melodisinde…” Sonra bir karahindiba tohumu gibi dönerek yükseldi, bir ışık tanesine dönüştü ve gökyüzünün parlak noktasına karıştı.
Elif eve döndüğünde, annesi sofrayı hazırlıyordu. “Bugün neler yaptın?” diye sordu. Elif, günü anlatırken bazen gülümsedi, bazen ciddileşti. “Bir kediye yardım ettik,” dedi, “paylaştık, özür diledik, parkı temizledik, tohum ektik. Ve çeşme yine şarkı söyledi.” Annesi onun saçını okşadı. “Ne güzel bir gün,” dedi. “Ellerine, kalbine sağlık.”
Gece, Elif yatağına uzandı. Pencerenin ardında, çınar yaprakları yumuşacık bir ninni fısıldadı. Şakıyan Çeşme’nin melodisi, sanki ince bir rüya ipliği gibi odasına uzandı. Elif, gözlerini kaparken kalbindeki küçük zil bir kez daha çaldı, çok hafif, çok tatlı. O anda Elif anladı: İyilik, rüzgâr gibi görünmez olsa da, dokunduğu her yeri serinletir, ferahlatır ve güzelleştirir.
Sabah olduğunda, kasabada herkes biraz daha dikkatli, biraz daha nazikti. Birisi kapı tutuyor, birisi “Günaydın” diyor, bir başkası bir bardağı dolduruyordu. Parkta minik filizler topraktan baş gösterdi. Kuşlar, yuvalarında güvenle cıvıldadı. Ve Şakıyan Çeşme, hiç susmadan, hep aynı şarkıyı fısıldadı: “İyilik küçük, etkisi büyük…”
Elif, o günden sonra her sabah pusulasını yokladı. Artık onu göremiyordu. Ama kalbinde sıcacık bir hissi vardı. Bilirdi ki ne zaman birinin gözünde küçük bir bulut görse, orada Lila’nın ışığına ihtiyaç vardı. Elini uzattı mı, bulut dağılırdı. Çünkü iyilik, bir peri kadar hafif ve bir çocuk gülüşü kadar güçlüydü. Ve işte bu yüzden, kasabada şarkılar hiç bitmedi, yüzlerdeki gülümsemeler hep çoğaldı. Her yeni gün, yeni bir iyilik masalı oldu.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!