Trafik Işığının Anıları Hikayesi

Trafik Işığının Anlamı

Bir kamyonetin kasasında boylu boyunca uzanmıştık. Ayrıca yanımızda bir kazma bir de kürek vardı. Kamyonet bir okulun önünde durdu. Önce kazma ve küreği aldılar. Bulunduğum yerden ne yaptıklarını göremiyordum.

Ancak gelen seslerden bir çukur kazdıklarını tahmin edebiliyordum. Biraz sonra bizi yavaşça araçtan indirdiler. Kazdıkları çukura diktiler. İçlerinden birisi kablolarımızı bağladı. Zaman ayarlarımızı yaptı. Burası bir okulun çıkışıydı. Bulunduğum yerden hem okulu hem de caddeyi rahatlıkla görebiliyordum.

Bahçe duvarının arkasından öğrenciler merakla bizim dikilmemizi izlediler. Yolun karşısında duran arkadaşımla aramızda kısa beyaz çizgiler vardı. Az ilerimize bir de tabela dikilmişti. Burasının bir okul geçidi olduğunu anlatıyormuş.

Tabeladaki resimde iki çocuk el ele tutuşmuş ve karşıya geçiyordu. İlk denemelerden sonra ışıklarımız yanıp sönmeye başladı. Araçlara kırmızı ışığımız yandığında araçlar duruyorlardı. Bu sırada yayalara yeşil ışığımızı yakıyorduk. Bu sayede araçlar dururken yayalar güvenli bir şekilde karşıya geçiyorlardı.

Öğrenciler ışıklarımızı hayranlıkla izliyordu. Her teneffüs koşarak gelip uzun uzun ışıkların yanıp sönmesine bakıyorlardı. Önceleri buradan karşıya geçmek için çok zorlanıyorlarmış. Hatta birkaç kez kaza da olmuş. Birçok öğrenci burada yaralanmış. Araçlar ışık olmadığı için çok hızlı geliyormuş.

Öğrencileri son anda görüp zar zor durabiliyorlarmış. Bir sabah yine öğrenciler okula gelmeye başlamıştı. Bazı çocuklar hem yürüyor hem de birbirlerine şaka yapıyordu. İçlerinden bir tanesi bize bakmadan koşarak karşıya geçti. Diğerleri yeşil ışığı bekliyordu. Karşıya geçen çocuk geridekilere:

– Korkak korkak, diye bağırmaya başladı. İçlerinden bazıları bu duruma çok sinirlenmişti.

– Biz korkak değiliz. Sadece daha dikkatliyiz, dedi. İçim biraz rahatlamıştı. Arkadaşlarıyla alay eden çocuk tekrar hızla gelen arabaların önünden koşarak karşıya geçti. Etrafındakilere hava atıyordu. Çok cesur olduğunu söylüyordu. Yine yeşil ışığı beklemeden karşıya geçti. Bu sefer az kalsın bir otomobilin altında kalacaktı. Ancak o, bu durumla alay ediyordu. Hiç korkmadığını söylüyordu.

Nihayet yeşil ışık yanınca diğerleri de karşıya geçti. Bu durum birkaç gün böyle devam etti. Yine bir sabah bizim kural tanımaz çocuk çıkageldi. Herkesten önce bir sağa bir sola geçmeye başladı. Gelip geçen araçlara aldırmadan yola dalıyordu. İşte tam bu sırada kendisine doğru gelen otomobili göremedi. Otomobil sürücüsü de onu göremedi. Sürücü okul tabelasını gördüğü için hızını azaltmıştı.

Son anda önüne fırlayan çocuğa çarpmamak için frene bastı.Yine de duramadı. Çocuk aracın önce tamponuna çarptı, sonra havaya fırladı. Hızla aracın ön camına vurdu, oradan da yola düştü. Arkadan gelen araçlar yola düşen çocuğu son anda görüp zor zor durdular. Çocuk korkudan donup kalmıştı.

Kolunda ve sırtında sıyrıklar vardı. Başında küçük yaralar oluşmuştu. Yüzünden, kollarından kanlar akıyordu. Olayı gören çocuklar ağlamaya başladılar. Bahçede bekleyen öğretmenleri hemen olay yerine geldiler. Öğretmenler gelen arabaları el işaretiyle durdurdular. Çocuğu hemen yoldan kaldırdılar.

Etrafa dağılan eşyalarını topladılar. Korkudan öylece bekleyen diğer öğrencileri yine bir başka öğretmen okula kadar götürdü. Olay yerine bir ambulans çağırdılar.

Öğretmenleri  112yi arayarak durumu anlattı. Adresi verdi. Çok geçmeden ambulans geldi. Çocuğu hastaneye götürdüler. Bu olaydan sonra herkes kurallara daha da özen gösterir olmuştu. Bizim yaramazı merak ediyorsanız, birkaç gün hastanede kaldıktan sonra evine döndü. Bu hafta okula da gelmeye başladı.

Kolundaki kırıklarla kurtulduğuna seviniyor. Kolu alçıda, Karşıdan karşıya geçerken yeşil ışık yansa bile gelen araçlara bakmadan yola çıkmıyor. Önce sola sonra sağa bakıyor. Araçlar durmadan karşıya geçmiyor. Bazı arkadaşları olayı hatırlatıp gülüyor. O da “Ben akıllandım, artık öyle şeyler yapmam. diyor. Hep beraber gülüyorlar.

Buraya takılalı henüz iki ay oldu. Bugün  yine ilginç bir kaza daha yaşadık. Tam yayalar için yeşil ışık yanmıştı. Çocuklar karşıya geçeceklerdi. Ancak hızla gelen servis minibüsünü görünce durdular. Servis şoförü kırmızı ışığı görmemişti. Ani bir frenle durmaya çalıştı.

Tekerleklerden çıkan fren sesleri etraf ta yankılandı. Minibüsün ön koltuğunda oturan iki çocuk cama çarptılar. Cam kırılınca yola fırladılar. Arka koltuklarda oturanların çoğu kafalarını önlerindeki koltuğa çarptılar. Bazıları minibüsün içinde yuvarlandı. Minibüs kimseye çarpmadan durabilmişti. Ancak içindeki öğrenciler emniyet kemeri takmadıkları için yerlerinden fırlamıştı. Yine hemen ambulansı aradılar. 112’yi bu sefer yoldan  geçen bir adam aradı. Adresi söyledi. Ambulans yaralı çocukları alıp hastaneye götürdü. İçlerinden bazılarına hiçbir şey olmamıştı.

Bu çocukların kemerleri takılı olduğu için yerlerinden kıpırdamamışlardı bile. En kötüsü ön koltukta oturan çocuklara olmuştu. Hem kafalarını cama çarpmışlardı hem de yola düşmüşlerdi. Olay yerine gelen polisler servis şoförünü tutukladılar. Hareket etmeden önce tüm öğrencileri kontrol etmeliymiş. Kemeri takılı olmayan çocuk varsa uyarmalıymış. Ön koltuklara küçük çocukların oturmasına izin vermemeliymiş. Aradan birkaç gün geçti.

Neyse ki camdan fırlayan çocuklara bir şey olmamıştı. Küçük yaralarla atlatmışlardı. Eğer minibüs azıcık daha hızlı olsaymış daha kötü şeyler olabilirmiş. Birkaç gündür her şey güzel gidiyordu. Çocuklar ve taşıtlar bize bakıp kurallara uyuyordu. Kazalar hep kurallara uyulmadığında olmuyor. Aslında çoğu zaman dikkatsizlikten oluyor. Çocuklar da oyun oynadıkları zaman daha dikkatsiz oluyor. Öğle teneffüsüydü.

Küçük sınıflar okulun bahçesinde futbol oynuyordu. Ben de neşe içerisinde çocukların oyununu izliyordum. Elbette görevimi aksatmadan yapıyordum. Büyük sınıflardan bir çocuk topa öyle bir vurdu ki top önce kale direğine çarptı. Sonra okul duvarını aşıp yolun karşısına geçti.

Küçük çocuklardan birisi hemen koşmaya başladı. Bu sırada karşıdan bir otomobil hızla geliyordu. Araç, çocuğu. çocuk da aracı göremiyordu. Ne yapacağımı şaşırdım. Hemen kırmızı ışığımı yakmalıydım. Ancak araçlara yeşil ışık yanıyordu. Küçük çocuk yayalara yanan kırmızı  ışığa bakmadı bile. Maalesef yola da bakmadan topun peşinden koşmaya devam etti.

Acı bir fren sesiyle beraber çarpma sesleri etrafta duyuldu. Çocuğun arkadaşları koşarak öğretmenlerine haber verdiler. Küçük çocuk yaralanmıştı. Şoför arabadan çıktı. O da çok korkmuştu. Yine ambulansı aradılar. Hızla gelen ambulans yaralı çocuğu alıp hastaneye gitti. Yine herkes çok üzülmüştü. Birkaç hafta sonra küçük çocuk okula döndü.

Ayağın de hala sargılar vardı. İyileşmesi birkaç ay sürecekmiş Kemiklerinde kırıklar varmış. Kırıkların iyileşmesi için bol bol süt ve ayran içmeli yoğurt peynir yemeliymiş Bugün okulun bahçesine kapı yapıldı. Kapıya bir de nöbetçi öğrenci konuldu. Artik çocuklar istedikleri gibi okuldan çıkamayacaklar. Topu kaçan olursa büyük sınıflar- dan birisi dikkatlice karşıya geçip topu alıyordu.

Dersler bittiğinde polis kıyafeti giyen çocuklar ellerindeki dur işaretleriyle bana yardımcı oluyor. Böylece tüm çocuklar güvenli bir şekilde  karşıya geçiyor. Bugün bizi takan ustalar geldi. Bazı ayarlamalar yaptılar.

Tam dersler bitince kırmızı ışığım yanıp sönmeye başlıyor. Bunun anlamı “Gelen araçlar yavaşlayın. durun ve dikkatli geçin! demekmiş. Okulun önünde günlerim hep neşeli geçiyor.

Artık çocuklar daha dikkatliler. Işıklarımı gören sürücüler yavaşlıyorlar. Uzun bir zamandır hiç kaza olmadı. Kimse yaralanmadı. Ben de bahçede oynayan çocukları izlemeye devam ediyorum. Görevimi de bir güzel yapıyorum.

Nasrettin Hoca Fıkraları – Ezop Masalları