Sevimli İyi Vampir Cemal ve Ormanda Kaybolan Hayvanlar
Melih ÖZKAŞ
Bir varmış, bir yokmuş; uzak diyarların, minik bir köyünün etrafını saran yemyeşil ormanlarda, sevimli ve iyi kalpli bir vampir yaşarmış. Bu vampirin adı Cemal’mış. Diğer vampirlerden farklı olarak, Cemal kan yerine meyve suları, taze süt ve lezzetli meyveler yemeyi sever, geceleri gökyüzünün altında dans eder, köydeki herkese yardım etmek için elinden geleni yaparmış. Cemal, küçücük kalbiyle, insanlara ve hayvanlara zarar vermeden, sadece iyilik ve dostluk tohumları ekmeye çalışırmış.
Köy halkı, Cemal’in sıcak gülümsemesini, samimi sohbetlerini ve nazik davranışlarını görünce, onun hakkında her zaman güzel sözler söylemiş. Çocuklar Cemal’i çok sever, onun anlattığı macera dolu hikayelerle hayal dünyalarında uçuşurlarmış. Bir gün, köyde garip bir olay başlamış; ormanın derinliklerinden gelen sesler ve kaybolan küçük hayvanlar herkesin kafasını karıştırmış. Küçük tavşanlar, tilkiler ve kuşlar, ansızın gözden kaybolunca, köyde büyük bir endişe oluşmuş. İnsanlar ve hayvanlar ne yapacaklarını bilemez haldeymiş. İşte tam bu sırada, Cemal, durumu öğrenmiş ve hemen harekete geçmeye karar vermiş: “Köyümdeki bu gizemi çözmek ve sevgiyi, dostluğu yeniden getirmek benim görevim!” diyerek ormanın karanlık yollarına doğru yola koyulmuş.
Yolculuğu sırasında Cemal, kocaman gözleri ve usta sezgileriyle izleri takip etmiş. Biraz ileride, tilki Duru ile karşılaşmış. Duru, "Cemal, neden bu kadar telaşlanıyorsun?" diye sormuş. Cemal, “Köyümüzdeki küçük hayvanlar kayboldu, neyin sebep olduğunu anlamaya çalışıyorum,” demiş. Duru, hemen Cemal’in yanına gelmiş ve birlikte ormanın derinliklerine doğru yürümeye başlamışlar. Yol boyunca, kuş cıvıltıları ve hafif rüzgarın fısıldadığı masalsı melodiler eşliğinde ilerlerken, minik adımları onlara umut aşılamış.
Bir süre sonra, bilge baykuş Bilgen ile karşılaşmışlar. Bilgen, “Duyduğuma göre, kaybolan hayvanlar ormanın eski, unutulmuş kulübesinde toplanmış,” demiş. Cemal ve Duru, Bilgen’in sözlerini dinleyip hızla kulübeye doğru yönelmişler. Kulübenin kapısını açtıklarında, içeride titreyen, küçük ve korkmuş bir tavşanla karşılaşmışlar. Tavşan, “Ben arkadaşlarımı takip ediyordum, ama o an karşımda devasa bir gölge belirdi. O kadar ürkütücüydü ki, herkes kaçtı,” demiş. Cemal, tavşanın gözlerine bakıp, “Korkma küçük dostum, ben anlıyor ve çözmek için buradayım. Senin ve arkadaşlarının neye ihtiyaç duyduğunu birlikte bulacağız,” diyerek onu teselli etmiş.
Böylece, Cemal, Duru ve cesur tavşan, kaybolan hayvanların izini sürmeye devam etmişler. Ormanın daha da derinliklerine vardıklarında, karanlık arasında hafif bir ışık parıldadığını fark etmişler. Işığın peşinden gittiklerinde, eski ve gizemli bir mağara bulmuşlar. Mağara kapısında, birbirinden farklı hayvanlar toplanmış; hepsi de endişe ve merak içindeymiş. Cemal, nazik bir ses tonuyla, “Hepiniz buraya neden toplandınız, anlatır mısınız?” diye sormuş. Hayvanlar, mağaranın derinliklerinde yaşayan, kimseyle konuşmadığı için hep korkulan dev bir yaratığın varlığından bahsetmeye başlamışlar.
Derin nefesini alıp, Cemal, “Belki de o yaratık aslında kötü değildir; yalnızdır ve anlaşılmayı bekliyordur,” demiş. Cesurca mağaranın içine adım atan Cemal, Duru ve küçük tavşan, içeride kocaman ama hüzünlü gözleriyle bir devle karşılaşmış. Dev, yumuşak ve hafif titreşimli bir sesle, “Ben kimseyle dost olmak istemedim çünkü kimse beni anlamadı. Yalnızlık içindeyim,” demiş. Cemal, devin yanına yaklaşmış, elini uzatmış ve “Senin kalbindeki iyiliği görebiliyorum. Beraber arkadaş olursak, yalnızlık sona erebilir,” diyerek sıcak bir gülümseme sunmuş. Dev, Cemal’in sözlerinde teselli bulmuş; yavaşça yüzünde bir tebessüm belirmiş ve “Uzun zamandır kimse benimle böyle konuşmamış,” demiş.
Cemal, devin yalnızlığını anlamış, ona ormandaki diğer hayvanlarla tanışması için cesaret vermiş. Hep birlikte, devin yavaş yavaş arkadaşlarıyla tanışması sağlanmış. Küçük hayvanlar, devin aslında ne kadar nazik olduğunu fark etmiş; o, onlara yardım etmek için elinden geleni yapıyormuş. Dev, her hayvana özel bir ilgi göstermiş, onlara güzel masallar anlatmış, onlarla oyunlar oynamış. Zamanla, devin eski korkutucu imajı unutulmuş, yerini sıcaklık, sevgi ve samimiyet almış. Cemal’in liderliğinde, ormandaki tüm canlılar, birbirini anlama, saygı gösterme ve yardımlaşma fikrini benimsemişler.
Köy halkı da Cemal’in bu cesur macerasını öğrendiğinde, onun ne kadar değerli ve iyi kalpli biri olduğunu bir kez daha anlamış. Her akşam, yıldızların altında Cemal ile hayvanlar, birlikte oynar, şarkılar söyler ve birbirlerine hikayeler anlatırlarmış. Böylece, ormandaki karanlık geceler bile sevgiyle aydınlanmış, her canlının kalbinde dostluğun ve umudun sıcaklığı yer etmiş. Cemal, “Gerçek güç, dış görünüşte değil, kalpte saklıdır,” diyerek tüm köy halkına önemli bir ders vermiş. Herkes, birbirini dinleyerek ve anlayarak, korkuların üstesinden gelebileceğini öğrenmiş.
Günler geçmiş, orman yeniden neşe ve canlılıkla dolmuş. Dev, artık ormanın ve köyün en sevilen üyesi haline gelmiş. Herkes, farklılıkların aslında yaşamı zenginleştirdiğini ve herkesin kendine has güzellikleri olduğunu kabul etmiş. Cemal’in önderliğinde, sevgi, anlayış ve dostluk dolu günler başlamış. Küçük vampir Cemal, sadece kendi kalbindeki iyiliği değil, tüm ormanı aydınlatan bir ışık olmayı başarmış. Böylece, herkes birbirine daha sıkı sarılmış, yardımlaşmış ve her zorlukta birbirine destek olmuş.
Masalımız burada sona ererken, Cemal’in macerası, tüm canlılara; iyiliğin, dostluğun ve cesaretin ne kadar değerli olduğunu anlatan ölümsüz bir ders olarak kalmış. Sevgiyle, paylaşarak ve anlayarak yaşamayı öğrenen köy halkı, her zaman birbirine destek olmanın gücüyle, mutlu ve huzurlu günlerde yaşamış. Ve her gece, gökyüzündeki ayın parlak ışığı altında, sevimli iyi vampir Cemal’in hikayesi dilden dile dolaşmaya devam etmiş; kalplerde sevgi ve umut, yüzlerde gülümseme hiç eksik olmamış.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!