Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarlarda, yemyeşil ormanların, berrak suların, kuş cıvıltılarının ve rengarenk çiçek bahçelerinin arasında kurulmuş, huzur dolu bir köy varmış. Bu köyde, minik Can adında altı yaşında, meraklı, neşeli ve içi sevgiyle dolu bir çocuk yaşarmış. Can, her gün güneşin altın ışıklarıyla uyanır, doğanın sunduğu güzelliklere hayran kalır, kuşların şarkısını dinler, çiçeklerin renklerine, ağaçların yeşiline, rüzgarın hafif esintisine ve suların berraklığına şükredermiş. Evinde annesi, babası, ablası ve dedesiyle birlikte yaşar, onlardan sevgi ve ilham alırmış. Dedesi ona her akşam eski masallar anlatır, doğanın mucizelerini ve insanların birbirine nasıl yardım ettiğini öğütlermiş. Can da bu hikayeler sayesinde, kalbinde her zaman iyilik ve merhameti besler, doğayla bütünleşmenin ne kadar önemli olduğunu öğrenirmiş.
Bir gece, Can uyku vakti geldiğinde yatağında henüz huzur bulamamış, gözleri pırıl pırıl yıldızlara takılmış. O an annesi, “Can, şimdi uyku zamanı, güzel rüyalar görmen dileğiyle,” diye usulca fısıldamış. Ama Can, uykuya dalmadan önce kafasında aklını kurcalayan bir soru vardı: “Acaba ormanda yaşayan Yeşil Dev kimdir?” Dedesi ona, “Yeşil Dev… Eskiden insanlar onun kalbinde iyilik, doğa sevgisi ve yardımlaşmayı simgeleyen, aslında çok iyi kalpli bir dev olduğunu anlatırdı. Zamanla insanlar onu yanlış anladı, yalnızlık içinde kaldı. Ama sen, Can, senin gibi saf yürekler gerçek iyiliği her zaman görür,” demişti. Can’ın içindeki merak o kadar büyümüştü ki, o gece uyumadan önce rüyalarında Yeşil Dev ile tanışmayı hayal etmiş.
Rüyasında Can kendini yemyeşil ormanın derinliklerinde bulmuş. Ormanda adım attıkça ağaçlar, çiçekler ve kuşlar ona neşeyle selam verir, her biri sanki Can’ın yolculuğuna eşlik eder gibi olurmuş. Can, etrafına hayranlıkla bakarken, aniden dalların arasından devasa, yemyeşil bir gölge belirmiş. Korkudan titremek yerine, Can cesaretini toplamış ve “Merhaba, ben Can. Sen kimsin?” diye sormuş. Gölgeler arasından yavaşça yükselen, kocaman ama nazik bir yüz ifadesi taşıyan Yeşil Dev belirivermiş. Gözleri, zümrüt gibi parıldayan bu dev, derin bir sesle, “Merhaba Can, ben Yeşil Dev’im. İnsanlar beni yanlış anladı, ama aslında ben ormanın, doğanın ve hayvanların dostuyum,” demiş.
Can, devin bu sözlerine inanmakta güçlük çekmemiş; içindeki sevgi ve merak, Yeşil Dev’in kalbinde saklı olan iyiliği görmesine yardımcı olmuştu. Yeşil Dev, Can’a ormanın sırlarını anlatmaya başlamış. “Burası, Allah’ın yarattığı güzelliklerin, her canlının, her ağacın ve her nehrin uyum içinde yaşadığı yerdir. Ben de buranın koruyucusuyum. Hayvanlara yardım eder, ağaçların köklerini güçlendiririm; derelerin akışını düzenler, toprağı bereketlendiririm. Fakat insanlar beni korkutucu sanır, yüzümdeki sert ifadeyi yanlış yorumlarlar. Aslında benim kalbim sevgiyle dolu,” diye anlatmış dev.
Can, Yeşil Dev’in anlattıklarını dinlerken kalbi sevinçle dolmuş. Devin sözleri, doğayla bütünleşmenin, yardımlaşmanın, merhametin ve paylaşmanın ne kadar değerli olduğunu ona öğretiyormuş. Rüyasında Yeşil Dev ile birlikte ormanın derinliklerine doğru yürümüşler. Yol boyunca minik kuşlar şarkılar söylemiş, rengarenk kelebekler etraflarında uçuşmuş. Can, her adımında doğanın ve Yeşil Dev’in sunduğu güzellikleri hissederken, içindeki merak giderek artmış. Bir süre sonra, dev, Can’ı büyük, antik bir ağacın önüne getirmiş. Ağacın dalları gökyüzüne doğru uzanır, yaprakları altın rengi ışıklar saçarmış. “Bu, Bilgelik Ağacı’dır,” demiş Yeşil Dev. “Onun altında her canlı, bilgeliği ve sevgiyi paylaşır. Eğer bu ağacın meyvesinden bir tane alırsan, kalbinde gerçek sevgi ve dostluk çiçek açar.” Can, titreyen elleriyle ağacın meyvelerinden birini koparmış ve ısırmış. O anda, rüyasında gözlerinin önünde binlerce renkli ışık patlaması yaşamış; kalbinde sıcak bir sevinç ve huzur hissetmiş.
Rüyasında, Yeşil Dev Can’a ormanın diğer sırlarını da göstermiş. Bir dere kenarında, minik tavşanlar, sevimli sincaplar ve dost canlısı keçiler birlikte oynarken, dev onların arasında dolaşıp onlara yardım ediyormuş. Can, “Gerçekten de sen doğayı koruyor, her canlıya yardım ediyorsun,” demiş. Yeşil Dev gülümseyerek, “Evet Can, doğa hepimizin evidir. Bizler burada birlikte yaşar, birbirimize destek oluruz. Her canlının değeri büyüktür ve birlikte çalışırsak, dünya daha güzel bir yer olur,” diye cevap vermiş.
Rüyanın sonunda, Yeşil Dev, Can’a, “Unutma, gerçek cesaret ve sevgi, karanlıkta bile ışığı bulabilmektir. İnsanların yanlış anlamalarına rağmen, senin kalbin hep doğruyu, iyiliği ve sevgiyi seçecektir,” demiş. Can, Yeşil Dev’e sımsıkı sarılmış ve “Seninle tanışmak, bana doğanın ne kadar mucizevi olduğunu gösterdi. Artık uyandığımda, her zaman bu güzel rüyayı hatırlayacağım,” demiş.
Güneşin ilk ışıklarıyla Can uyandığında, rüyasının sıcaklığını ve Yeşil Dev’in öğretilerini kalbine kazımış. Artık uyku zamanı onun için sadece dinlenmek değil, aynı zamanda öğrenmek, doğayı sevmek, paylaşmak ve iyilik yapmanın ne kadar değerli olduğunu hatırlamak anlamına geliyormuş. Can, gün boyunca okulda ve evde Yeşil Dev’in öğretilerini yaşar, arkadaşlarına, ailesine ve köy halkına yardım eder, doğaya özen gösterirmiş. Öğretmeni, “Doğa bize Allah’ın yarattığı bir mucizedir. Ona iyi bakarsak, bize de iyilik getirir,” der, Can da bu sözleri yüreğinde hissedermiş.
Günler geçtikçe, Can’ın içindeki sevgi, yardımlaşma ve doğaya bağlılık artmış. Köydeki herkes onun bu samimi tavrını fark etmiş; insanlar, Can’ın anlattığı rüyayı ve Yeşil Dev ile yaşadığı macerayı dinledikçe, doğanın gerçek güzelliğini, yardımlaşmanın ve paylaşmanın önemini anlamaya başlamış. Kasaba meydanında düzenlenen yardım etkinliklerinde, çocuklar ve yetişkinler birlikte çalışmış, doğaya saygı göstermiş ve birbirlerine destek olmuş. Can’ın örneği, köyde bir umut ışığı gibi parlamış; herkes, “İyilik yaparsak, dünya daha güzel olur,” diyerek birbirlerine destek vermiş.
Bir akşam, güneşin batışıyla birlikte, köyde büyük bir kutlama düzenlenmiş. Herkes sevgiyle, hoşgörüyle ve yardımlaşmanın getirdiği huzurla bir araya gelmiş. Can, annesi, babası, ablası ve dedesiyle birlikte camiye gidip dua etmiş, ardından ailecek evlerine dönmüş. Yatağına girip gözlerini kapattığında, gün boyunca yaşadığı güzel anıları, doğada öğrendiği dersleri, Yeşil Dev ile yaşadığı o unutulmaz macerayı hatırlamış. Rüyasında yine o yemyeşil ormanı, Yeşil Dev’i ve tüm dostlarını görmüş; kalbinde sevgi, umut ve mutluluk dolu bir ışıltı parlamış.
Sabah uyandığında, Can kendini çok dinç, neşeli ve sevgi dolu hissetmiş. Artık o, uykuya dalmadan önce Yeşil Dev’in öğretilerini hatırlıyor, doğanın sunduğu güzelliklere şükrediyor ve her gün, iyiliğin, paylaşmanın ve yardımlaşmanın getirdiği mutluluğu yüreğinde taşıyordu. Kasaba halkı, Can’ın bu içten ve samimi tavrından ilham alarak, doğaya daha iyi bakmaya, birbirlerine daha sık gülmeye ve her gün yeni iyilikler yapmaya başlamış.
İşte böylece, minik Can’ın rüyalarında ve gerçek hayatında yaşadığı Yeşil Dev macerası, hem onu hem de tüm köy halkını aydınlatan, iyiliği, sevgiyi, hoşgörüyü ve doğaya bağlılığı öğreten unutulmaz bir hikaye olarak kalplerinde yer etmiş. Her gece yıldızlara bakıldığında, minik kalplerin içine umut ve neşe işlenmiş; her sabah, doğanın güzelliği ve iyiliğin ışığıyla uyanılmış. Ve böylece, Yeşil Dev’in öğretileriyle büyüyen Can, hayatın her anında sevgiyle, merhametle ve yardımlaşmayla dolu bir yaşam sürmüş, kasabanın her köşesine mutluluk ve huzur yaymış. Masalımız burada mutlu sonla bitiyor; çünkü iyilik, doğa ve sevgi dolu yürekler her zaman bir arada olduğunda, dünya en güzel masal gibi yaşanır.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!