Bir varmış bir yokmuş, küçük bir köyde Zeki adında sevimli bir çocuk yaşarmış. Zeki, adı gibi çok akıllı, yardımsever ve iyilik doluymuş. Her sabah erkenden uyanır, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte köyün etrafındaki çiçeklere ve ağaçlara selam verirmiş. Komşuları, Zeki’nin bu davranışından hep çok etkilenir, onun kalbinde her zaman iyilik ve sevginin yeşerdiğini söylerlermiş.
Zeki’nin ailesi, onun meraklı ve öğrenmeye istekli ruhunu her daim destekler, ona kitaplar okur, doğayı tanıtır ve çevresindeki canlılara saygı duymayı öğretirlermiş. Annesi, onunla her akşam hikayeler paylaşırken “Unutma evlat, hep doğruyu söyle, her zaman iyilik yap ve çevrendeki her canlının değerli olduğunu bil” dermiş. Babası ise ona, “Bilgeliğin ve iyiliğin en büyük güç olduğunu aklınla ve kalbinle daima yanında taşı” der, dediklerini Zeki yürekten dinlermiş.
Bir gün, köyün hemen dışındaki yemyeşil ormanda gizemli bir ses duyulmuş. Köy halkı bu sesi duyunca endişelenmiş, çünkü ormanın derinliklerinde yaşayan yaşlı bir dede, köyü korumakla görevliymiş. Dede, bilgilere ve doğa sırlarına sahipmiş. Ama son zamanlarda, ormanda bir tehlike baş göstermiş küçük hayvanlar kaybolmaya başlamış, çiçekler solmaya yüz tutmuş. Köy halkı, ormanın dengesinin bozulduğunu düşünmüş ve bu durumun dede için de üzüntü verici olduğunu anlamış.
Zeki, durumu hemen fark eden çocuklardan biriymiş. Yüreği iyilikle dolu olan Zeki, “Neden ormanda neler olduğunu anlamak için oraya gitmiyoruz?” diye düşünmüş. Cesurca yola çıkan Zeki, küçük sırt çantasına annesinin verdiği taze ekmek, babasından aldığı küçük bir pusula ve en sevdiği masal kitabını koymuş. Ormana adım attığında, kuşların cıvıltısı, yaprakların hışırtısı ona eşlik ediyormuş. Gözleri merakla etrafı inceliyormuş.
İlerledikçe yol, Zeki için bir bilmeceye dönüşüyormuş. Ağaçların arasında parıldayan minik su damlalarını fark etmiş, bu damlalar ona sanki ormanın kalbinin atışı gibi gelmiş. Zeki, “Doğa bize ne anlatsamı acaba?” diye düşünürken, birden yoluna minik, sevimli bir tavşan çıkmış. Tavşan, titreyerek Zeki’nin ayaklarının etrafında dönüyormuş ve adeta yardım istercesine bakıyormuş.
Zeki, tavşanın ne istediğini anlamaya çalışmış. “Acaba senin bir sorunun mu var, minik dostum?” diye sormuş. Tavşan, Zeki’nin sözlerini anlar gibi olmuş ve sevimli patilerini havaya kaldırıp, ormanın derinliklerine doğru işaret etmiş. Zeki, tavşanın bu davranışını hemen fark etmiş muhtemelen tavşan, ormanda nelerin yanlış gittiğini anlatmak istiyormuş.
Derin ve sararmış bir patikayı takip eden Zeki, kısa sürede küçük bir açıklığa varmış. Orada, yerde yaralı bir sincap yatıyormuş. Sincap, acı çekiyormuş ve etrafına bakarak sanki yardım beklercesine gözlerini kırparmış. Zeki, hemen sincap yanına akın etmiş ve “Üzülme, sana yardım edeceğim” diyerek dikkatlice sincapı eline almış. Küçük tavşan da hemen yanına gelmiş, sanki Zeki'nin doğru adım attığını onaylarcasına.
Sincap, Zeki’nin sevgi dolu bakışlarında kendini güvende hissetmiş. Zeki, sincapı götüreceği küçük bir kulübeye doğru ilerlemiş. Yolda, Zeki’nin karşısına ormanın büyük, yaşlı ve bilge bir ağacı çıkmış. Ağacın dalları arasında yaşayan bir baykuş, Zeki’yi dikkatle izlemiş. Baykuş, “Hoş geldin küçük dost, ormanda huzurun bozulduğunu hissediyorum. Sen burada neler arıyorsun?” diye sormuş nazikçe. Zeki, “Baykuş kardeş, ormandaki hayvanlar rahatsız oldu. Tavşan ve sincap bana yardım etmem için geldik. Belki ormanda bir problem vardır, bunu bulup çözmeliyiz,” demiş.
Baykuş, ellerini kanatlarıyla açarak, “Doğanın dili sessizdir ama kalbinle dinlersen, gerçeği duyarsın. Ormanda dengenin bozulmasının nedeni, sihirli kaynağın suyunun kirlenmesidir. O su, tüm canlının hayat kaynağıdır. Eğer o su tekrar temizlenmezse, ormanın tüm canlıları zarar görecek,” diye anlatmış. Zeki, “O halde bu kaynağın yanına gitmeliyiz. Belki suya karışan pislikleri temizleyebiliriz,” diye öneride bulunmuş.
Baykuş, “Bunun için birlikte hareket edersek, senin cesaretin ve zekân, ormanın iyileşmesine yardımcı olacaktır. Ancak dikkatli ol, ormanın derinliklerinde karanlık ve kötü niyetli varlıklar da dolaşabilir,” demiş. Zeki, “Hiç korkmam, çünkü iyilik gücü her zaman kötüyü yener,” diye içini kemirmiş.
Böylece Zeki, tavşan, sincap ve baykuşun rehberliğinde, ormanın derinliklerindeki sihirli kaynağa doğru yola çıkmış. Patikalar dolambaçlıymış, ara ara çalılıkların arasından geçmek zorunda kalıyor, sarp taşların üzerinden dikkatlice yürüyordu. Yol boyunca Zeki, doğanın dilini dikkatle dinlemiş kuş seslerinde umut, rüzgarda fısıldanan hikmet, çiçeklerin renklerinde yaşamın coşkusunu buluyormuş.
Yolculuk sırasında karşılarına birdenbire, sisli ve karanlık bir bölge çıkmış. Bu bölgede hiç kuş sesi, hiç hayvan sesi duyulmuyormuş. Zeki, “Burada bir sorun olmalı, çünkü doğa sessizliğe bürünmüş,” diye mırıldanmış. Tavşanın gözlerindeki endişe, sincapın titreyen vücudu ve baykuşun derin ifadeleri, bu bölgenin aslında sihirli kaynağa giden yolda engel teşkil ettiğini gösteriyormuş. Zeki, “Durun, hep birlikte bir plan yapalım. Hepimizin bilgeliği ve iyilik dolu yürekleriyle bu karanlığı aydınlatmalıyız,” demiş.
Bir süre düşündükten sonra, Zeki etrafındaki taşları dikkatlice incelerken, yıldıza benzeyen küçük bir taş parçası dikkatini çekmiş. “Bu taş, eskiden sihirli kaynağın temizliğini simgelermiş. Belki de bu taşların yardımıyla suya karışan pislikleri temizleyebiliriz,” diye düşünmüş. Baykuş, “Anlatmaya gerek yok, bu taş gerçekten de sihrin parçası olabilir. Doğanın koruyucuları, bu taşların enerjisiyle kaynağı temizlerler,” demiş. Zeki, cesaretini toplayarak elindeki taş parçasını daha fazla sayıda taşla bir araya getirmeye karar vermiş.
Ormanın karanlık köşelerinde saklanmış, kirleticilerin izlerini süren Zeki ve arkadaşları, nihayet, sihirli kaynağın bulunduğu küçük, parıltılı gölete ulaşmışlar. Göletin kenarında, kirli su yüzeyinde yavaşça yayılan kasvetli bir hava varmış. Zeki, “Göletin suyuna bir dokunuş bile, ormanda büyük değişiklikler yapabilir. Hadi, hep birlikte denemeliyiz,” diye seslenmiş. Tavşan, sincap ve baykuş, Zeki’nin sözlerine inançla yaklaşmış.
Zeki, elindeki küçük taşları göletin kıyısına yerleştirmiş. Ardından, annesinden ve babasından öğrendiği doğayı koruma hikayelerinde bahsedilen büyülü sözcükleri yüksek sesle söylemeye başlamış: “İyilik ve bilgelik, temiz su getir, doğanın kalbine şifa ver!” Bu sözleri söylerken, göletteki su hafifçe dalgalanmaya başlamış, sanki sihirli bir rüzgar esiyormuş.
Göletteki dalgalar yavaş yavaş güç kazanırken, kirleticiler sanki görünmez bir el tarafından geriye itiliyormuş. Su, berraklaşmaya başlamış, artık göletteki canlılar yeniden canlanıyormuş. Minik balıklar suya neşeyle yüzmeye başlamış, suyun dibinde biriken kötü enerji giderilmiş. Baykuş, “Bakın! Doğa şifasını kabul ediyor, iyilik dolu yüreğimizle yeniden canlanıyor,” diye sevinçle anlatmış.
Amacına ulaşan Zeki, “Bakın arkadaşlar, bilginin ve iyiliğin gücü sayesinde orman yine canlandı. Her şey doğanın dengesine kavuştu,” demiş. Ormanda daha önce endişeyle izlenen sessizlik, artık neşeli hayvan seslerine dönüşmeye başlamış. Tavşan, sincap ve baykuş sevinçle etrafa bakınırken, ormanda kaybolan hayvanlar geri dönmeye başlamış. Çiçekler yeniden açmış, ağaçların yeşil yaprakları rüzgarla dans ediyormuş.
Bu olaydan sonra köy halkı, Zeki’nin cesaret ve zekâsıyla neler başarılabileceğini öğrenmiş. Köydeki yaşlı dede, “Doğa bizim en değerli hazinemizdir. Zeki gibi çocuklarımızın bu dünyaya getirdiği sevgi ve bilgelik, doğanın korunmasının anahtarıdır,” diyerek herkesi bilgilendirmiş. Zeki, macerası boyunca öğrendiği en değerli dersin doğaya, canlılara ve birbirimize karşı hep sevgi, saygı ve adaletle yaklaşmanın önemini olduğunu kalbine kazımıştı.
Köydeki diğer çocuklar da Zeki’nin hikayesini öğrenince, kendi küçük yüreklerinde iyilik fidanlarını yeşertmişler. Birlikte oyunlar oynamış, doğayı korumak için çeşitli etkinlikler düzenlemişler. Ormanda düzenlenen temizleme kampanyaları, hayvanlara ve bitkilere yardım eli uzatılması sayesinde, köydeki her can suyun, toprağın ve ormanın değerini bir kez daha anlamış.
Günler geçmiş, mevsimler birbirini kovalamış ve Zeki’nin kahramanca macerası köyde nesilden nesile anlatılır olmuş. Çocuklar, Zeki’nin anlattığı hikayeden ilham alarak, hem çevrelerine hem de birbirlerine yardım eli uzatmanın ve doğruyu söylemenin önemini öğrenmişler. Geleneksel masal anlatımının bir parçası haline gelen bu öykü, her dinleyene umut, cesaret ve sevgi aşılamış.
Bir gün, Zeki köy meydanında toplanan çocuklara şunları söylemiş: “Hepimiz bu dünyada küçük ama güçlü kahramanlarız. Bilgi ve iyilikle hareket edersek, her türlü zorluğu aşabiliriz. Doğaya ve birbirimize saygı gösterirsek, yaşam hep daha güzel olur. Bugünkü maceramızda öğrendiğim en önemli şey, canımızın ve doğanın değerini bilmek, her zaman yanımızdaki dostlarımızla birlikte hareket etmekti.” Bu sözler, çocukların aklında ve kalbinde derin izler bırakmış.
Zeki’nin hikayesi, iyiliğin her zaman en büyük güç olduğunu, bilgeliğin ve sevginin insanın içindeki en parlak ışık olduğunu anlatıyormuş. Köyün her köşesinde, küçük ya da büyük her can, Zeki’nin macerasını hatırlayarak, yardımseverlik ve adalet dolu davranışlar sergilemeye başlamış. Yıllar sonra bile, köydeki herkes, doğanın, bilginin ve iyiliğin her daim yanında olduğunu bilerek yaşamış.
Ve böylece, Zeki’nin küçük yüreğindeki büyük cesaret, sadece ormanı değil, tüm köyü de aydınlığa boğmuş. İnsanlar ve hayvanlar, doğayla barış içinde yaşamayı, her canlının birbirine yardım ettiğini, en karanlık zamanlarda bile birlikte hareket edilmesiyle umudun yeniden yeşereceğini öğrenmişler. Her yeni sabah, Zeki’nin anlattığı masalın bir parçasıymış gibi, umut ve sevgi dolu bir başlangıç sunuyormuş.
Artık köyde, ormanın derinliklerinde saklanan her bir kuş, ağaç ve çiçek, Zeki’nin anlattığı hikayeyi fısıldarmış. Küçük tavşanın sevimli zıplamaları, yaralı sincabın tekrar canlanıp neşeyle koşması, bilge baykuşun geceyi aydınlatan sessiz kanat çırpışları hepsi Zeki’nin iyilik ve bilgelik dolu yolculuğunun, doğayla uyumlu yaşamın en güzel örnekleriymiş.
Böylece Zeki, her zaman zeki ve iyiliksever olarak hatırlanmış. Köydeki herkes, çocuklardan yetişkinlere kadar, iyiliğin, doğa sevgisinin ve doğru davranışların ne kadar kıymetli olduğunu anlamış bu bilgelik nesilden nesile aktarılmış. Uzak diyarların insanları bile, bu masalı duydukça kendi kalplerinde bir umut ışığı yakmış.
Ve işte, masal burada sona ererken, Zeki’nin o aydınlık ve sevgi dolu dünyası, çocuklara hep ilham vermeye, her karanlık günün ardından mutluluğu getirmeye devam etmiş. Mutluluk, sevgi ve bilgelik dolu yaşam, hep birlikte birbirimize el vererek yürüyebileceğimiz bir yolmuş daima. Böylece herkes, yaşamın her alanında iyiliğin ve bilginin gücüne inanan, birbirine saygı duyan ve doğayı korumayı ilke edinen bir toplum olmanın mutluluğunu yaşarken, masalımız da mutlu bir sonla son bulmuş.
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!