Ay Dede Hikayesi

Ay Dede’nin Çoban Kızı Uyutması Masalı

Güneş battıktan çok sonra ay çıkmış gökyüzüne.  Yavaş, yavaş yükselmiş. Yıldızlar dünyaya göz kırpmışlar. Tatlı tatlı gülümsemişler.

Hepsi neşeliymiş aşağı yukarı…

Birbirleriyle şakalaşıyor, hoplayıp zıplıyorlarmış.

Yalnız Çoban Yıldızı’nın yüzü asıkmış. Dokunsalar ağlayacak gibiymiş. Gözlerini kıpır, kıpır kırpıştırıyormuş. Çoban Yıldızı’nın bu halini görünce Kutup Yıldızı dayanamamış sormuş:

– Hey kardeş, bak gece ne güzel! Fakat sen niye Üzgünsün öyle?

Çoban Yıldızı derin bir nefes almış. Yaş damlaları parlamış göz bebeklerinde.

– Şu ormandaki kulübede Çoban Kız’ı görüyorum. O kadar sevimli, o kadar cana yakın uyuyor ki, demiş.

 Kutup Yıldızı:

– İyi ya işte, bunda üzülecek ne var?

– Az sonra sabah olacak, horozlar ötmeye başlayacak. Uzun minareli caminin müezzini yanık sesiyle sabah ezanın okuyacak. Ve Çoban Kız yatağından çıkacak. Uykuya doymamış o mahmur gözlerini ovuştura, ovuştura koyunları ağıldan çıkaracak. Dağ yoluna düşecek. Sözlerinin sonuna doğru yüksek sesle ağlamaya başlamış:

– Oysa uyumak istiyor, diye devam etmiş. Güneş perçem, perçem saçlarını okşayana kadar uyumak istiyor. Daha sekiz yaşında çocuk, daha bebek…

Kutup Yıldızı ormandaki kulübeye bakmış. Küçük Çoban Kız yer yatağında mışıl, mışıl uyuyormuş.

Lüle, lüle saçları yastığın üstüne dağılmış…  Dudaklarında çok tatlı bir gülümseme varmış.

– Sevdim bu yavrucağı, demiş Kutup Yıldızı. Hakkın var Çoban Yıldızı. Ben Ay Dede‘ye rica edeceğim. Işıklarıyla okşasın onu. Kuzucuklarından başka arkadaşı da yok zavallıcığın.

Biz arkadaş olalım. Çoban Yıldızı sevinerek bağırmış:

 – Tabii, biz ona arkadaş olalım.

– Şimdi üzülmeyi bırak! Gel birlikte Ay Dede’ye rica edelim. Çoban Kız’ın odasına girsin.

– Olur.

Gitmişler, Ay Dede’yi bulmuşlar. Neşesi yerinde değilmiş pek. Ormanın çok uzağında bulunan büyük şehre kızıyormuş.

Kutup Yıldızı:

– Kolay gelsin Ay Dede.

Ay Dede başını çevirmiş. Kutup Yıldızı ile Çoban Yıldızı’nı görmüş. Kalın sesiyle:

– Sağ olun çocuklar, demiş. Görüyorsunuz işim kolay değil. Şu koca şehri ışıklarla donattılar. Bana inat mı ediyor bu insanoğlu nedir? Her tarafa ışık saçan yuvarlaklar astılar. Ay Dede’ye ihtiyaçları kalmadı.

Kutup Yıldızı:

– Öyle söyleme Ay Dede! Sana ihtiyacı olanlar da var.

– Hani nerede?

– Şu ormanın içindeki kulübede.

Büyük şehrin ışıklarıyla öylesine bir yarışa girmişsin ki etrafın farkında bile değilsin.

– Yani şu kulübede bana ihtiyacı olanlar mı yaşıyor?

– Evet, sana ihtiyacı olanlar yaşıyor orada. Küçük Çoban Kız ile yaşlı babası.

Babası hasta olduğundan koyunları küçük kız güdüyor. Hiç arkadaşı yok. Ona arkadaş olmak istemez misin? İyi kalpli Ay Dedenin özleri parlamış:

– Olmaz olur muyum hiç, demiş.

– Hemen kulübeye gidiyorum. Büyük şehrin inatçı insanlarını aydınlatmaktan vazgeçtim.

Işıkları büyük şehirden alarak ormana çevirmiş. Ağaçların tepelerinde gezindirmiş. Oradan da kulübenin etrafını sarmış:

– Nasıl, böyle iyi mi çocuklar, diye sormuş neşeyle.

Çoban Yıldızı:

– Çok iyi Ay Dede.

– Şimdi Çoban Kız’ın odasına gireceğim. Bakalım beni tanıyacak mı?

Çoban Kız’ın odasında küçük pencere varmış. Perdesizmiş üstelik. Ay Dede kolaylıkla içeri süzülmüş. Çoban Kız’ın saçlarını okşamış.

– Bir melek gibi tıpkı, diye mırıldanmış.

Ay Dede ışıklarını bir süre küçük kızın yüzüne tutmuş. Küçük kız önce kırpıştırmış gözlerini, sonra açmış. Gökten kendisine gülümseyen Ay Dede’yi görmüş:

– Ah, ne kadar güzel, demiş.

Ay Dede konuşmaması gerektiğini birden unutmuş:

– Sen de çok güzelsin Çoban Kız, diye cevap vermiş.

Çoban Kız şaşırmış. Şimdiye kadar Ay Dede’nin konuştuğunu hiç duymuş değilmiş.

– Benimle konuştun Ay Dede.

 – Elbette küçük arkadaşım, seninle konuştum.  Arkadaş olmak istiyorum.  Işık, yüzünden koluna inmiş. Birisi dürtüş gibi gelmiş Çoban Kız’a…  Ay Dede’nin kalın sesini tekrar duymuş:

 – Yanımda bulunan Çoban Yıldızı ile Kutup Yıldızını görüyor musun Çoban Kız? Sana selam gönderiyorlar.

– Teşekkür ederim, hepinize çok teşekkür ederim. Artık benim de arkadaşlarım var.

Ne kadar sevinçliyim bilemezsiniz.  

– Hadi uyumana bak küçük arkadaşım. Artık her gece yanında olacağız. Gök bulutlarla örtülse, güneş çıkıp kuvvetli kuvvetli ışıklarıyla ışığımızı söndürse bile üzülme. Bizi göremediğin zaman düşün. Bil ki görünmeyen bazı varlıklar da mevcuttur. Melekler de görünmez öyle değil mi?

– Evet öyle.

– İyi geceler sana küçük arkadaşım, renkli rüyalar…

– İyi geceler Ay Dede, iyi geceler Çoban Yıldızı, iyi geceler Kutup Yıldızı…

Ay Dede ışıklarını tekrar almış:

– Uyusun yavrucak, uyusun, diye mırıldanmış. Çoban Kız, mutlu bir uykuya dalmış.

Değişik Masallar – Nasrettin Hoca Fıkraları – Ezop Masalları