Issız Orman Hikayesi

Issız Ormanda Bir gün

Yılar önce dünyamız, şimdiki kadar kalabalık değilmiş. İnsanlar henüz ormanları kesip şehirler kurmamışlar. Daha dağları delip tüneller açmamışlar o zamanlarda…

Kısacası ormanlar mutluymuş, ağaçlar huzurluymuş, kuşlar, çiçekler neşeliymiş. Çevre bütün temizliği ve güzelliği ile altın devrini yaşıyormuş.

İşte o günlerde, koca bir ormanda başlamış masalımız…

Uzun ağaçların bulutlara uzandığı, kuşların neşeli cıvıltılar çıkardığı bir orman varmış. Bu ormanda bir gün koca kavak ağacından bir çığlık yükselmiş:

– Canavarlar geliyor!

Bodur ağaçlar merakla kavak ağacına bakmışlar:

– Kim geliyor kim geliyor, diye sormuşlar.

-Canavarlar, diye tekrarlamış kavak ağacı… Hem de hırlaya-horlaya:

Seslerini bile duyabiliyorum.

Rüzgâr esmeyi kesmiş, yapraklar hışırdamayı…

Çevreyi dinlemişler, ama kuşlar susmayı unutmuş. Kuş seslerinden başka ses duyamamışlar.

O zaman da ihtiyar kavak ağacına inanmamışlar.

– Hayal görmüşsün, demişler ve gülüşmüşler. Kavak ağacı boş yere çırpınmış, durmuş:

– Gördüm diyorum size. Hem gördüm hem de homurtularını duydum. Zaten bir süredir iki bacaklı yabancı yaratıklar, orman çevresinde dolanıp duruyor. Bodur ağaçlar, boysuz oldukları için bütün ormanı göremiyorlarmış. Göremeyince de söylenenlere inanmıyorlarmış.

Zavallı kavak ağacı hem inanmayanlara kızıyor hem de inandırmaya çalışıyormuş:

– Boyunuz benim boyum gibi uzun olsaydı, gördüklerimi siz de görürdünüz.

– Hadi oradan! Boyunun uzunluğuyla övünmek için bunları uydurmana hiç gerek yok.

Yaşlı kavak kimseyi inandıramamış. Üstelik onunla alay etmişler. Sonunda o da bıkmış ve vazgeçmiş:

 – Ne haliniz varsa görün, demiş. Bundan sonra ağzımı bile açmayacağım.

Gerçekten de bir daha ağzını açmamış. Oysa söyledikleri doğruymuş.

İnsanlar kurdukları şehirlere sığmamaya başlamışlar. Apartmanlar orman eteklerine sokulmuş artık.

Kavak ağacının canavar sandığı makineler, her gün bir sürü ağacı kökünden söküyormuş. Sonra başka makineler geliyor, toprağı alt-üst ediyormuş.

Orman eteklerinde, her gün, beton yığını gökdelenler yükseliyormuş. Sokakları, caddeleri, meydanlarıyla bir şehir doğmuş artık. Bir sabah ormandaki bütün canlılar korkunç gürültülerle uyanmış. Kuşlar ürkerek ağaç kovuklarına sığınmış.

Karacalar, geyikler, tilkiler kaçışmış. Bodur ağaçlar, ihtiyar kavak ağacına sormuşlar:

– Nedir bu gürültü, neler oluyor?

İhtiyar kavak ağır, ağır sallanmış. Üzgün mü üzgün:

– Ormanımızı öldürüyorlar, demiş. Bana inanmamakla hata ettiniz.

– Eyvah, diye bağrışmışlar. Şimdi ne yapacağız?

– Hiçbir şey, diye konuşmuş ihtiyar kavak. Kaderimize boyun eğeceğiz.

Orman artık çiçek kokmuyor, mazot kokuyormuş. İçine kapkara bir duman çökmüş. Ağaçlar, çiçekler, yaban gülleri nefes almakta güçlük çekiyorlarmış.

Üç kişi yaşlı kavağın altına gelmiş. Üçü de ter içindeymiş. Şişman olanın elinde motorlu bir bıçak varmış:

– Bu iyi, demiş kavağı göstererek. Diğer ikisi dik, dik ağaca bakmışlar:

 – Evet, gerçekten çok iyi. İşimizi görür.

Kavağı kesip inşaat iskelesi yapacaklarmış. Kaçmakta geciken bir ağaçkakan, bu sırada, ihtiyar kavağın kapısını çalmış:

– Lütfen beni koru, diye yalvarmış. Yaşlı kavak, üzgün üzgün iç çekmiş:

– Artık kimseyi koruyamam minik kuş. Vakit varken hemen buradan git, canını kurtar.

– Gidemem. Senin dostunum ben. Yanında kalmak istiyorum.

Yaşlı kavak cevap vermemiş. Aşağıdaki üç kişi motoru çalıştırmışlar Ormanı motor sesi kaplamış.

Yaşlı kavağa iyice sokulmuşlar. Yaşlı kavak, başına neler geleceğini çok iyi biliyormuş. Kaçamazmış. Karşı koyamazmış artık… Belki küçük ağaçkakanı kurtarabilirmiş.

– Git buradan, diye bağırmış ağaçkakana. Hemen uzaklaş.

– Ya sen, diye sormuş ağaçkakan.

– Beni düşünme. Ben öldükten sonra da işe yararım. Belki kâğıt yaparlar, belki masa, sandalye. İnşaatta kullanabilirler, belki de yakarlar.

– Korkunç, diye inlemiş ağaçkakan…

– Yanıp kül olmak korkunç ama kâğıt olmak güzel. Kitaplaşmak daha da güzel. Yaşamanı isterdim.

– Ben de. Fakat kaderim böyleymiş. Daha fazla durma, kaç. Dilerim yeni bir orman bulur ve mutlu olursun. Motorlu bıçak, kavak ağacını kesiyormuş!

– Hakkını helal et ağaçkakan, diye mırıldanmış. Senden ayrılmak zorunda kaldığım için üzgünüm, dostum.

– Hayır!

– Daha fazla ayakta kalamayacağım. Ölmeden gittiğini görmek istiyorum. Uç ağaçkakan, uç!

Diğer ağaçlar yaşlı kavağın sallandığını görmüşler. Çığlık çığlığa bağırmışlar.

Kaçmak isteyenler de olmuş. Fakat kökleri toprağa öylesine sarılmış ki, hiçbiri kımıldayamamış.

Yaşlı kavak büyük bir gümbürtüyle yıkılmış. Ağaçkakan son anda havalanabilmiş.

– Elveda dostum, diye mırıldanmış. Kanatlarını çırpmış. Uzaklara uçmuş. Gitmiş arkadaşlarını bulmuş. Zavallıcıklar gözlerini korkuyla, hayretle açmış, ne olduğunu anlamaya çalışıyorlarmış.

Ağaçkakan:

– Gidelim buradan, kendimize başka bir orman bulalım, demiş.

Ona hak vermişler:

– Evet, artık bu ormanda yaşanmaz. Baksanıza diğer ağaçları da kesmeye koyuldular.

Vakit geçirmeden uçmuşlar, kaçmışlar. Diğer orman hayvanlarını da bir telaştır almış.

Aslanlar, ceylanlar, tilkiler, karacalar bir araya toplanmışlar. Kararlarını vermişler:

– Kaçmalıyız! Bu iki bacaklı canlılar artık bize rahat, huzur vermez.

Uçabilen uçmuş, kaçabilen kaçmış. Orman ıssızlaşmış. Artık ıssız orman insanlara kalmış.

5 Yaş Masalları – En Güzel Masallar – En Güzel Hikayeler