Tombul Tavşan Hikayesi

Tombul Tavşan Hayat Hikayesi

bilgilendirme: Masal içinde ölüm kelimesi geçmektedir.

Tavşanlar sülalesi ormanda rahat ve tatlı bir hayat yaşıyormuş.
 sık vahşi hayvanların saldırısına uğradıkları için korkuyorlarmış.

Bir de köy halkı uzun tüfeklerini alarak peşlerine düşmezler miymiş? İşte tavşanların en çok canını sıkan buymuş. Ama ellerinden bir şey gelmiyormuş. Herkes yiyeceğini çıkarıyormuş. Kimseye muhtaç Olmadan geçinip gidiyorlarmış. Ama içlerinde Tombul Tavşan diye biri varmış ki çok tembelmiş.

Tavşanlar ondan çok şikâyetçiymişler. Yaşlı tavşanlar Tombul Tavşan’a hep öğüt verirlermiş:

– Tombul Tavşan, bu gidişle aç kalacaksın. Ekmeğini alnının teriyle kazanmasını Öğrenmelisin.

Tombul Tavşan ağzını bir karış açarak esnermiş:

– Siz kendi işinize bakın. Ben ne yapacağımı bilirim, diye cevap verirmiş.

Aslında o da hayatından pek memnun değilmiş.

Şunun bunun topladığını yemekten bıkmış.

Bir parça sızlansa hemen tersler:

– Beğenmiyorsan git kendin bul, derlermiş.

Aylar ayların ardına takılıp gitmiş. Yıllar yılar Kovalamış.

Günün birinde Tombul Tavşan kocaman bir tavşan olup çıkmış.

Büyümüş büyümesine ama, tembelliğinden de bir şey kaybetmemiş.

Arkadaşları artık dayanamaz olmuşlar.

Bir gün aralarında toplanıp karar almışlar:

– Yeter bu kadar beslediğimiz…

Bundan sonra Tombul Tavşan’a hiç kimse yiyecek getirmeyecek.

Daha sonra hepsi otlaklara gitmiş. Akşam karanlığıyla birlikte evlerine dönmüşler.

Tombul Tavşan uzandığı yerden gözlerini gökyüzüne dikmiş.

Akşama kadar öylece yatmış.

Akşama tavşanların yiyecek getireceklerini sanıyormuş. Fakat arkadaşları elleri boş dönünce şaşırmış. Sonra kızmış:

– İnsafsızlar, diye bağırmış. Biraz yiyecek de bana getirseydiniz ya…

Karnım açlıktan içe çöktü. Orta yaşlı bir tavşan ileri çıkmış:

– Sen de bizimle gelseydin, demiş.

Tombul Tavşan köpürmüş:

– Ben sizinle gelemem.

– Neden?

– Çünkü ben… Çünkü ben… Çünkü ben…

Orta yaşlı tavşan bir kahkaha atmış:

– Evet, çünkü sen?

Tombul Tavşan ayağını öfke ile yere vurmuş.

– Çünkü gezersem hasta olurum, deyivermiş.

Bütün tavşanlar kahkahayı basmışlar.

Tombul Tavşan kahkahaları duyunca daha çok sinirlenmiş:

– Ben size gösteririm.

O kadar kızgınmış ki…

Arkadaşlarının yuvasını vahşi hayvanlara bildirecekmiş. Karanlık olmasına rağmen koşuyormuş. Hayli zaman gittikten sonra durmuş.

“Sağ tarafta bir kurt yuvası olmalı. Onunla birlikte arkadaşlarımın bulunduğu yere gideceğim. Onlar uyurken kurt hepsini yiyecek diye söylenmiş.

Ama Tombul’un bilmediği bir şey varmış. Arkadaşlarından ayrıldıktan sonra orta yaşlı tavşan bir fikir belirtmiş:

– Arkadaşlar, Tombul Tavşan çok kızgın… Her çılgınlığı yapabilir. Belki de yerimizi bir kurda haber verecektir. İyisi mi bu gece yerimizi değiştirelim.

Tüm tavşanlar yerlerini değiştirmiş. Bundan haberi olmayan Tombul Tavşan içindeki kötü düşüncelerle kurdun yuvasının önüne gelmiş.

İçeriye seslenmiş:

– Kurt ağabey, kurt ağabey! İçerden bir homurtu duyulmuş.

– Kim var orada?

Tombul Tavşan titremiş. Korkarak karşılık vermiş:

– Benim, ben Tombul Tavşan…

Kurt, tavşanın sesini duyunca uykusunu yarıda kesip hemen kapıya çıkmış. Ağzının suyu akıyormuş:

– Ne Oo canından mı bıktın?

Tombul Tavşan acele, acele cevap vermiş:

– Yok yok ben hayatımdan memnunum, sana bir de müjde getirdim.

– Bu müjde hayatını bağışlaya bileceğim kadar büyükse söyle yoksa hiç zahmet etme…

– Bizim arkadaşların yerini söylemeye geldim.

Kurt inanamamış:

– Doğru mu duyduklarım, diye sormuş.

– Evet, evet doğru inanın ki doğru.

– Madem ki bir sürü tavşanın yerini söyleyeceksin, hayatını bağışlayabilirim. Hele düş bakalım önüme. Tombul Tavşan önde, kurt arkada yola çıkmışlar. Tavşanların yurt edindiği yere varmışlar.

Tombul Tavşan durmuş:

– İşte geldik, demiş.

Kurt etrafına bakınmış, derin derin koklamış:

– Burada tavşan kokusu var, ama tavşandan eser yok galiba?

– Şimdi çıkarlar ortaya…

Sesini yükseltebildiği kadar yükselterek bağırmış:

– Hey!

Etrafta tam bir sessizlik varmış. Tombul Tavşan’ın sesi karanlıklarda bir müddet uğuldayarak dağılmış. Kurt sabırsızlanıyormuş:

– Beni aldattınsa vay haline, demiş.

– İnanın ki aldatmadım sizi… Arkadaşlarımın hepsi de burada idi, diye inlemiş Tombul Tavşan.

– Peki şimdi neredeler?

Tombul avazı çıktığı kadar tekrar bağırmış:

– Hey arkadaşlar, ben geldim Tombul Tavşan!

Bu sese de karşılık veren olmamış. Tavşanlar çoktan ayrılmışlar oradan. Ne olacağını anlamak için de iki tanesini gözcü bırakmışlar. Gözcü tavşanlardan biri arkadaşına:

– Doğrusu Tombul Tavşan’ın böyle bir şey yapabileceği aklıma gelmezdi, diye fısıldamış.

Öbürü de çok üzgünmüş. Şöyle karşılık vermiş:

– Bunca iyiliğe karşın yaptığı kötülüğe bak. Çalışmadan kazanmak isteyenlerden her şey beklenir. Tombul Tavşan’ın yalan söylediğini zanneden kurt yavaş, yavaş yaklaşmış. Dişlerini göstererek gülmüş:

– Neredeyse gün açacak baksana… Biz kurtlar kahvaltımızı erken yapmaktan hoşlanırız, demiş.

Tombul Tavşan korkudan tiril, tiril titriyormuş:

– Beni yemeyeceksiniz değil mi, diye inlemiş. Kurt uzun bir kahkaha atmış:

– Beni kandırdın. Bu seni yemem için yeterli bir sebep değil mi?

– Ama ben arkadaşlarımı burada sanıyordum.

– Şimdi burada tavşan olarak yalnız sen varsın. Ben de bu kadar yolu tavşan yemek için geldim.

– Ne olur bağışlayınız kurt ağabey…

– Sen arkadaşlarına ihanet eden bir hainsin. Senin gibiler yaşamamalı… Yiyeceğim seni…

Tavşan korkusundan adım adım geri çekiliyormuş. Kurt ise iştahla ona yaklaşıyormuş.

İki gözcü tavşan, Tombul Tavşan’ın haline yine de üzülmüşler. Aralarında konuşmaya başlamışlar:

– Ne de olsa arkadaşımızdır. Onu kurtarmalıyız, demiş biri.

– İyi ama kolay mı? Baksana kurt gittikçe yaklaşıyor, diye devam etmiş diğeri…

– Burada kal, ben kurdu şaşırtmaya çalışacağım. Çalıların ardından atlamış. Bir kahkaha atmış:

– Kurt kardeş, kurt kardeş!

Kurt bir tavşan sesi duyunca hemen durmuş. Tombul Tavşan’ı bırakarak öbürüne dönmüş.

Tam üstüne atılmaya hazırlanıyormuş ki çalıların ardında bulunan diğer gözcü tavşan ortaya çıkmış:

– Baksana hey, diye bağırmış. Kurt bu sefer de ona dönmüş:

– Oh, yiyeceğim tavşanlar üç oldu, demiş.

Birinci gözcü tavşan bağırmış:

— Kaç Tombul Tavşan…

Tombul Tavşan sesi duyunca kendine gelmiş. Çalıların üstünden, kayaların ardından geçip kaçmış.

Diğer iki tavşansa kurdu şaşırtmaya devam etmişler. Birinin üstüne atılmaya hazırlanırken öbürü arkasından sokularak laf atmış. Kurt çılgına dönmüş.

Tam o sırada köpek havlamaları duyulmuş. Peşinden de insan sesleri gelmiş. Kurdun canı sıkılmış. Acele ile uzaklaşmış. Köpekler de zaten kokuyu almış, bulundukları yere doğru koşmaya başlamışlar. Kurdun kaçtığını gören iki tavşan ne yapacağını şaşırmış. Arkadaşlarını kurtardıkları için memnun, fakat insanlardan korktukları için üzgünlermiş.

Birden köpek havlamaları artmış. Biraz sonra avcılar da görünmüşler:

– Burada iki tavşan var, diye bağırmışlar.

İki gözcü tavşan arkadaşlarını kurtarmak uğruna tuzağa düşmüş.

Biri:

– Kurtuluş ümidimiz zayıf, demiş. Bizi avlayacaklar, ben onları oyalarken bari sen kaç kurtul.

– Olmaz öyle şey, ölürsek de ikimiz, kalırsak da… Birden bir karışıklık olmuş. Köpekler şimşek gibi arkaya dönmüşler. Islık sesleri her yanı doldurmuş. Bu karışıklık içinde Tombul Tavşanın sesi duyulmuş:

– Kaçın kardeşlerim, siz kaçın!

Tombul Tavşanı görmüşler. Arkadan avcılara iyice kulmuşlar. İki tüfek aynı anda patlamış.

Tombul Tavşan son hız kaçmış.

“Arkadaşlarım beni kurt tehlikesinden kurtardılar. Ben de onları avcılardan kurtarmalıyım” diye düşünmüş.

Diğer iki tavşan koşarak kaçmış. Arkadaşlarının yanına vardıkları zaman nefes nefese kalmışlar. Olanları bir, bir anlatmışlar. Hepsi çok üzülmüş.

Orta yaşlı tavşan elini kaldırıp hepsini susturmuş:

– Tombul Tavşan önce bir kötülük yaptı, ama sonunda arkadaşları uğruna şerefle ölmesini bildi. Onu hiç unutmayacağız.

– Tombul Tavşan’ı hiç unutmayacağız, diye hepsi söz vermişler.

Tam da o sırada Tombul Tavşan çıkagelmiş.

 Ne oluyor burada. Yoksa yarın sizinle yiyecek toplamaya gelmemi istemiyor musunuz, demiş.

O anda herkes sevinç çığlıkları atmış. Tombul Tavşan da tembelliğin ve arkadaşlarının yerini kurda söylemenin ne kötü bir huy olduğunu anlamış.

Tüm tavşanlar hep bir arada dostça yaşamaya devam etmiş.

2 Yaş Masalları – La Fontaine Masalları – Kısa Masallar