Vire Hikayesi

Vire Hikayesi

İki senedir Goça taraflarını alan, talan eden on altı bin kişilik Türk ordusundan şimdi, bu kalede hatıra gibi, yüz elli asker kalmıştı. Onlar da işte iki yazdır padişahın gelmesini bekliyorlardı. Mutlaka alınacak olan “Kızılelma”nın yolu buradandı. Sonbahar başında bir gece Hamza Bey’in ulaklarından bir genç gelmişti. Ondan padişahın Acemistan hududunda olduğunu öğrendiler. Vakıa cephaneleri çoktu, silahları mükemmeldi. Lakin sadece üç dört aylık erzakları vardı. Ne yapacaklardı? “Tata”ya giden geçitler kapalıydı. Etrafta her tür kuş uçuşuyor ama hiçbir kervan geçmiyordu. Yüksek burcun demir saçaklı küçük penceresinden ufukları ormanlarla, dağlarla çevrilmiş ıssız vadiye dalgın dalgın bakan Barhan Bey: “Allah kerim..” diye başını salladı. Böyle sabahleyin erkenden karşısına dikilen ihtiyar Sipahi Zabiti Mahmut Ağa, çok endişede idi. Daha erzak bitmeden Adelsberg, Riskinç yahut Breg kasabalarına bir akın yapılmasını teklif ediyordu: “Grobing çok zengindir. Ah, orasını vurabilsek..” dedi.
“Ey, kaleyi ne yapacağız?”
“İçinde elli kişi muhafız bırakırız.”
 “Sonra yüz kişiyle nasıl akın ederiz?”
“Basbayağı..”
 “Fakat elli kişi bu kaleyi tutamaz.”

“Biz on gün içinde döneriz.”
“On gün değil, on saat içinde neler olur…” Barhan Bey, pek çok düşünen, hiç faka basmayan, akıllı cesurlardandı. Küçük, siyah gözleri daima karanlık bir inin derinliklerinden bakar gibi parladı. Ne asildi ne de kul… Şehzade Beyazıt’ın bütün Anadolu’yu hayrette bırakan meşhur pehlivanı kahraman Kuduz Ferhat’ın üvey kardeşiydi. Lakin ona hiç benzemezdi. Kuduzun çelik zırhları kâğıt gibi yırtan pençeleri, kalın demir kalkanları bir dokunuşta delen yumruğu, çeki taşını pamuk torbası gibi zahmetsizce kaldırıp yirmi adım öteye atıveren pazusu Barhan Bey’de yoktu. Barhan Bey’in kısa bir vücudu, yuvarlak omuzları üstünde de biraz ağırca görünen kocaman bir başı vardı. Ağırlığından olsa gerek, daima bir tarafa eğilmiş gibi duran bu başın içinde sönmez bir ateş, sönmez bir zekâ alevi tutuşuyordu. İşte bu mukaddes alev, onu daha pek genç iken en namlı kumandanlar sırasına yükseltti. Yıllarca süren savaşın sonsuz meydanındaki en son nokta, en ileri kale, padişahın emriyle ona emanet edilmişti. Ordu gelinceye kadar ne yapıp yapıp bu hücre kaleyi bırakmamak vazifesiydi.

Halbuki akın için askerinden bir kısmını ayırsa düşman hemen haber alacak, fazla kuvvetle kaleye yüklenecekti. Hem kuvveti ikiye ayırmak hiç münasip değildi. Zaten kuvvet de ne idi? Yüz elli kişi. Sipahi Mahmut tekrar sordu:
“Erzak bitince ne yapacağız?”
“Allah kerim..”
“Ama kışın akın güç olur beyim!”
“Allah kerim…”
“Nasıl?”
“Mesela bakarsın ki ganimet ayağımıza gelir.”
“Ya ganimet gelmeden bir muhasaraya uğrarsak?”
“Yine Allah kerim…” Mahmut Ağanın hakkı vardı. Burası çölün ortasında kaybolmuş öksüz bir ada gibiydi. En yakın kasabaya ancak iki üç günde gidilebilirdi. Kış bastırırsa erzak tedariki imkânsızdı. O vakit kaleyi bırakıp mutlaka “Tata”ya çekilmek icap edecekti. Hâlbuki yüz elli kişiyle günlerce düşmanın martalozların, oskofların morlakların, haydukların arasından nasıl geçilirdi? Mademki padişah henüz Rumeli’ye geçmemişti, artık bu yaz büyük ordu gelmeyecek demekti. Kırk senedir düşman karşısında saç sakal ağartan Mahmut Ağa çok güvendiği genç kumandanını yine biraz toy buluyordu, “Tevekkül” ile iş bitmezdi. Sıkılarak:

“Böyle bekleyip durmaktan ne çıkar?” dedi. Barhan Bey güldü:
“Merak etme Mahmut Ağa, Allah kerim…”
“Ama..”
“Allah kerim diyorum ya!” Tam bu esnada kapıdan, kısa boylu, palabıyıklı, tıknaz bir çavuş girdi. “Beyim” dedi, “sağ kuledeki nöbetçi, uzaktan bir kervan gördüğünü haber verdi. Gittim. Baktım. Pek kervana benzetemedim. Galiba asker..”
“Çok mu?”
“Üç, dört yüz kişi kadar…” Mahmut Ağa:
“Hayduklar olmalı” diye mırıldandı. Dayandığı pencereden hızla doğrulan Barhan Bey:
“Bakalım…” dedi. Odadan fırladı. Mazgallardan sızan hafif bir ışıkla aydınlanmış dar merdivenleri üçer üçer atladı. Mahmut Ağayla çavuş da arkasından koşuyorlardı. Kuleye çıkınca sabah güneşinin henüz dağılmadığı hafif sislerle örtülü ufka dikkatle baktı:
“Şövalyeler” dedi, “bizi muhasaraya geliyorlar.” İyi görmeyen Mahmut Ağa sordu:
“Nereden anladınız?”
“Mızraklarından, bayraklarından… Yanlarında iki de top var.”
“Şimdi ne yapacağız?”
“Allah kerim… Acele yok. Düşüneceğiz.” İki saat sonra şövalyelerin gürültücü ordusu kaleyi iyice sarmıştı. Barhan Bey, demir kapıyı kapattı. Savunmadan başka çare yoktu. Zira kalenin girişi pek dardı.

Çıkış hareketi imkânsızdı. Hafif bir yaylım ateşi bile buradan kimseyi çıkartmazdı. Herkes silah başında tetik duruyor, yirmi kişi hiç dinlenmeden palanganın iç avlusundaki büyük dibekte evvelce hazırlanmış kömürleri dövüyordu. Bu kömürlerin dövülmesi bitince kumandan cephaneliği açtırdı. Kapının önüne gelen ilk on iki çuvalın üst tarafından bir karış kadar barut aldırdı. Başka bir çuvala koydurdu. İçlerinden barut alınan çuvalların üst taraflarını da dövülen kömür tozlarıyla doldurttu. Ağızlarını yine eskisi gibi bağlattı. Sonra sarnıcın başına koştu. Yanından hiç ayrılmayan genç silahtarına:
“Benim odamda, kapının arkasında iki büyük kutu var. Haydi, çabuk onları getir!” dedi. Yukarıdan koşa koşa gelen Sipahi Zabiti Mahmut Ağa kumandana yaklaştı.
“Hücum başlayacak beyim, emret topları dolduralım!”
 “Hayır, toplara lüzum yok.”
“Onlar toplarını kurdular.”
“Kursunlar.”
“Ey, biz ne yapacağız?”
“Bekleyeceğiz. Gazilere söyle, ben yukarıya gelinceye kadar ateş etmesinler.”
“Baş üstüne!” Mahmut Ağa ayrılmadan silahtar kutuları getirdi. Bar han Bey kendi eliyle kutunun birini açtı. Sarnıca boşaltı Bu siyah bir tozdu. Silahtara:
“Elinizdekini de git, kuyuya boşalt!” dedi. Sonra anlamadan bakan Mahmut Ağaya güldü:

“Artık serbestçe Vire‘yi konuşabiliriz.”
“Ne? Vire’yi mi?”
“Evet.”
“Sahi mi söylüyorsunuz, beyim?”
“Sahi ya.”
“Cephaneliğimiz barut dolu, silahlarımız mükemmel, gazilerimiz hazır, üç aylık yiyeceğimiz de var. Biz nasıl teslim oluruz?” …
“Kalede kimse buna razı olmaz, beyim!”
“Nene lazım! Sen şimdi benimle beraber gel, yukarı çıkalım!” Barhan Bey, gülümseyerek, bedenlere çıkan taş merdivene doğru yürüdü. Biliyordu ki, Türk askeri çok itaatlidir. Kumandanları ne söylerse hemen yaparlar. Fakat yalnız bir emre karşı itaat göstermezler. O da “teslim emri”dir. Türk, ölmeyi teslim olmaya tercih eder. Evet, “Vire”ye kimse razı olmayacaktı. İçinden, “Ama, kandırırım…” dedi. Kalenin üstüne çıkınca Mahmut Ağaya döndü: “Zabitleri, bölükbaşıları, çavuşları çağır! Buraya gelsinler, kendileriyle konuşalım. Haydi.” emrini verdi. Sonra beden sipahilerini dolaştı. Diz çökmüş dışarıya bakan askerin sırtından şövalyeler ordusunu tetkik etti. Üç yüz kişiden fazla idiler. Formaları, silahları muntazamdı. Hiç çapulcuya filan benzemiyorlardı. İki dakika sonra zırhlarını giymiş tolgalı zabitler, çavuşlar etrafına toplandılar.

Barhan Bey, bir elini padişahın son defa ihsan ettiği mücevherle süslü kılıca dayamıştı. Ağır, levent bir sükûn ile: “Ağalar!” dedi, “Görüyorsunuz, kaleyi saranlar bizden çok… Belki bizim iki mislimiz.. Müdafaada kalsak üç aylık erzakımız var. Çok dayanamayız. Hâlbuki bu sene bize im- dat gelmesinin imkânı yok. Huruç da edemeyiz.”
“Niçin?”
“Niçin?” diye mırıldandılar. “Bakınız niçin? Bu kaleyi biz yapmadık. Vaktiyle düşmandan Vire ile aldık. Düşman, galiba burasını yalnız müdafaa için yapmış, çünkü hem kapısı çok dar, hem de bir meydana doğru açılmıyor. Kapının karşısındaki şu gördüğünüz tümsekte, elli kişi yaylım ateşi açsa, dışarı kimse çıkamaz.” ihtiyar Mahmut Ağa titriyordu: “Biz teslim olmayız!” dedi. Hayır, teslim olmayacağız. Vuruşmak için bir meydan bulacağız. Buna razı mısınız?
“Razıyız, razıyız…”
“Bana güveniniz var mı?”
“Var, var…” “O halde ben düşmanla Vire’yi konuşacağım. Maksadım teslim olmak değil, muharebe etmektir. Varın yoldaşlara söyleyin! Sakın yanlış fikirlere kapılmasınlar! Benim emrimden dışarı çıkmasınlar!”

“Baş üstüne, baş üstüne..” diye ayrılan zabitler, bölükbaşılar, siperin arasındaki askerin yanına koştular. Mahmut Ağa, Barhan Bey’in yanında kaldı. Tercümanı çağırttılar. Asabi adımlarla kapının üstündeki yüksek sipere gittiler. Barhan Bey, tercümana:
“Sor bunlara, ne istiyorlar bizden?” dedi. Tercüman bağırdı. Şövalyelerin saflarından gayet düzgün bir Türkçe ile cevap verdiler:
“Bu kaleyi istiyoruz, teslim etmezseniz zorla alacağız.” Artık tercümana lüzum kalmadığını gören Barhan Bey, bağırarak kendi konuşmaya başladı:
“Peki, kaleyi size bırakalım! Vire’yi söyleşelim!”
“Söyleşelim!”
“Biz burada yüz elli kişiyiz. Hepimiz harp eriyiz. içimizde çoluk çocuk, kadın, ihtiyar yok. Siz hücumla bu kaleyi bizden alamazsınız.

Cephaneliğimiz ağzı ağzına barut dolu… Erzakımız var. Silahlarımız mükemmel… Adamlarınızdan birini gönderin! içeri girsin! Biz de size bir rehin veririz. Adamınız cephaneliği, silahlarımızı, askerlerimizi gözüyle görsün, yalan mı söylüyoruz, sahi mi? Anlasın! Sonra Vire’yi konuşuruz.” Aralarında bu teklifin tercümesi biraz uzun sürdü. Şövalyeler kabul ettiler. Kapıdan silahsız bir düşman askeri içeri alındı. Bir sipahi de rehin olarak dışarı verildi.

Barhan Bey, kendi eliyle bu askere kalenin her tarafını gezdirdi. Dolu cephaneliği, topları, silahları, askeri ayrı ayrı gösterdi:
“Haydi yiğidim, git, kumandanlarına gördüklerini aynıyla söyle!” dedi. Bu asker dışarı bırakılarak, verilen sipahi de içeri alındı. Yarım saat geçti. Barhan Bey siperde bekliyordu. Henüz cevap verilmemişti. On dakika daha geçti. Deminki Türkçe ses ansızın sordu:
“Vire için şartlarınız ne?” Barhan Bey bağırdı: “Biz iki senedir burada bekliyoruz. Artık ordumuzun gelmeyeceğini anladık. Bize müsaade edin, silahlarımızla dışarı çıkalım! Atlarımızı, cephanelerimizi, erzakımızı size bırakacağız. Aşağıya, memleketimize doğru çekilip gideceğiz.” şövalyeler, bu teklifi kısa bir müzakereden sonra kabul edenler.

Cephaneler, toplar, atlar, erzak ellerine geçtikten sonra muharebeye hücuma ne hacet vardı? Zaten bu yüz elli Türk yolda açlıktan ölecekti. “Tata”ya kadar yollarda binlerce martolos kaynıyordu. Kaleyi bırakmak, sahipleri için muhakkak ölüm demekti. Fakat… Barhan Bey’in sesini yine duydular: “Vire’yi bozmayacağınıza nasıl garanti verirsiniz?” Şövalyeler, namusları üzerine söz vermek istediler. Barhan Bey bunu yeterli görmedi. Vakıa onlar hakikaten “Vire”yi bozmayı düşünmüyorlardı. Türklerden zorla, savaş ile kale almanın ne çetin şey olduğunu hepsi bilirdi.

“Nasıl teminat isterseniz veririz!” dediler. Barhan Bey istediğini söyledi:
“Biz yüz elli kişiyiz. Siz üç yüzden fazlasınız. Evvela iki kısma ayrılınız! Bir kısmınız bütün silahlarını öteki kısma versin! Silahlarımızın adedi müsavi olsun. O vakit emniyetle kapıdan çıkarız. Sonra biz çıkınca evvela silahlılarınız, sonra silahsızlarınız kaleye girsin. Biz size birçok cephane, top bırakıyoruz. Siz de toplarınızı içeri alın! Yalnız şu karşıdaki tepelere varıncaya kadar kaleden dışarı çıkmayacağınıza söz veriniz. Bu teklifin müzakeresi de epeyce sürdü, “Vire“yi zaten bozmayı hiç düşünmeyen şövalyeler, bu teminatı vermekte bir sakınca görmediler.

Sert kumandalarla askeri ikiye ayırdılar. Bir kısmını silahsız bıraktılar. Kalenin açılan kapısından yaya olarak en önde Barhan Bey çıktı. Arkasından, tüfekleri, okları, kalkanları, tolgaları, zırhları parlayan, kaplan postlarına bürünmüş yüz elli cengâver göründü. Silahların, kılıçların şakırtısından başka hiçbir ses işitilmiyordu. Kapıdan iki yüz adım kadar uzaklaştılar. Düşman askeri, boş kalan kaleye sevinç naraları, zafer hurraları atarak giriyorlardı. Hemen burcun kulesine bayraklarını çektiler. Çifte katırlara yüklü toplarını da dar kapıdan soktular. Dışarıda, yalnız ağırlıkları, cephaneleri, mekkâreleri kalmıştı. Barhan Bey ansızın haykırdı:

 “Mahmut Ağa, çabuk tümseği tut!” Kaleden elli kişi ile bir anda kopan Mahmut Ağa, kale kapısının ta karşısındaki tepeye fırlayıverdi. Barhan Beyin kumandasıyla yalınkılıç kırk kişi de, sol taraftaki çalılık kenarında duran düşman cephanesinin, mekkârelerinin üstüne canlı bir çığ gibi düştü.

Kaleyi alan galipler, aman verdikleri mağluplarının bu garip hareketlerinden evvela bir şey anlamadılar.
“Ne oluyor?” diye bedenlerden bakışıyorlardı. Türkçe sordular:
“İşte biz kalenin içindeyiz. Niye gitmiyorsunuz?” Barhan Bey’in kahkahası cevap verdi:
“Sizi muhasara ettik. Hemen teslim olun!”
 Derin bir sessizlik… Sonra müthiş bir uğultu… Bedenlerin siperlerinde koşuşmalar… Küfürler, kumandalar… Barhan Bey’in bulunduğu tarafa oklar atılmaya başladı. Şaşkın galipler, dışarıdaki ağırlıklarının, cephanelerinin zapt olunduğunu, yük muhafızlarından kesilmeyenlerin bağlanarak esir edildiklerini görünce bütün bütün şaşırdılar.

Kale kapısından dışarı atılmak isteyenleri, tümsekteki Mahmut Ağanın sipahileri okla, kurşunla birer birer deviriyordu. Gürültü içinde Barhan Bey’in sert sesi tekrar işitildi: “Bre şövalyeler! Yazık size! Son kurşunlarınızı atıyorsunuz, cephanelerinizi zapt ettim. Sonra ne yapacaksınız. Tüfekleriniz ellerinizde çoban sopası gibi kalacak. Bu dar kapıdan çıkamazsınız.

Kim isterse denesin! Gelin, teslim olun, Vire’yi konuşalım!”
Yavaş yavaş silah sesleri kesildi. Ama bir cevap çıkmadı. Bir dakika evvelki galiplerin bu acıklı, bu şaşkın sessizliğine parça parça cevap verir gibi, Barhan Bey, fasılalı narasına devam etti:
“Bıraktığım toplar boştur. Cephanelikte barut diye adamınıza gösterdiğim çuvallar kömür tozu doludur. İsterseniz gidip bakın!” …..
“Kuyu ile sarnıcın suları da zehirlenmiştir. İsterseniz alınız bakınız, ölmek isterseniz bir damla tadınız!”
“Şimdi Vire’yi reddedip teslim olmazsanız üç gün sonra susuzluktan öleceksiniz.

Yahut yine teslim olacaksınız. O vakit aman vermem.” ….
“Düşünün, taşının! Avcumuzun içindesiniz. Bir yere kaçamaz, kurtulamazsınız.” … Kalede bir gürültüdür gidiyordu. Dar kapının önünde, zırhlı oklar, çatal kurşunlarla yaralananlar acı acı inliyorlardı. Sipahiler de koşuşuyorlar, topları yerlerinden oynatıyorlar, eğilip sinirli, korkunç bakışlarla aşağıya deminden “Vire” ile bıraktıkları müthiş mağluplarına bakıyorlardı. Bir saat sürmedi; kalede akıl, muhakeme, şaşkınlığa galebe çalar gibi oldu. Sarnıçla kuyunun simsiyah suyunu, cephanelikteki açılan çuvalların kömür tozlarıyla dolu olduğunu gören şövalyeler, vaziyetlerinin ümitsizliğini takdir ettiler. Su yoktu. Barut yoktu. Kalenin dar kapısından çıkmak imkânı yoktu.

Öyle korkunç bir kündeye gelmişlerdi ki! Artık “pes” demekten başka çare yoktu. Biraz evvel şövalye saflarının arasından bedenlere teslim teklif eden Türkçe ses, bu sefer bedenlerden aşağıya, pusulara yatmış yeni kuşatmacılara haykırdı:
“Kaleyi size bırakacağız. Vire’yi konuşalım.” …..
“Konuşalım…” şövalyeler, şart olarak silahlarıyla beraber cenuba gitmelerini teklif ediyorlardı. Barhan Bey kabul etmedi. Barutsuz, susuz bir kale ne işe yarardı? Bu kaleyi alıp içine girmek zaten tuzağa düşmek demekti. İşte buna kendileri bir misaldi! Şövalyeler, Barhan Bey’e şartlarını sordular.

Onun şartları gayet makul, gayet basitti. Kalede kapalı kalanlar tüfek, ok, kılıç, kama, meç, topuz, kalkan, piştov gibi ne kadar silahları varsa hepsini bedenlerden aşağı atacaklardı. Barhan Bey bunları sayıp topladıktan sonra kalenin içinde herkesin silahsız kaldığına emniyet getirirse bir “şart”la canlarını bağışlayacaktı.
“O şart ne?” diye haykırdılar… “
Silahlarınızın hepsi aşağı atılmadan bu şart söylenilmez.” …… Kalede kapalı kalanlar, Barhan Bey’in karşısında, ümitsiz bir inatla üç gün daha dayandılar. Geceleri dar kapıdan çıkmaya çalışıyorlardı. Fakat aksi gibi ayın on dördü idi. Her taraf gündüzden daha aydınlıktı. Sipahiler dar kapıdan kayan her gölgeyi hemen deviriyorlardı. İçeride dudaklar kurumuş, susuzluk cana tak demişti.

Cephaneleri de tükeniyordu. Sonlarını, akıbetlerini düşünmeye başladılar. Nihayet “Vire” şartını anlamak için silahlarının hepsini kalenin bedenlerinden aşağı atmaya karar verdiler. Dördüncü günü sabahı burcun etrafında ansızın bir ok, yay, kılıç, kalkan, tüfek, meç yağmuru başladı. Bu yağmur beş dakika kadar sürdü. Yeniçeriler, sipahiler, azaplar bu silahları kucak kucak toplayıp tümseğin arkasına taşıdılar. Barhan Bey, hepsini dikkatle saydırdı. Denk denk bağlattı. Tam üç yüz kişinin silahları olduğuna kanaat getirdi. Sonra askerleriyle beraber kalenin kapısına doğru ilerledi. Bağırdı.

“Hepiniz iç avluya toplanın!” Silahsız düşman, kendi lisanlarıyla tekrarladıkları bu emre bir koyun sürüsü usluluğu ile itaat etti. Barhan Bey, yalınkılıç sipahilerle kapıdan girdi. Avlu dolmuştu. İstese şimdi hepsini kılıçtan geçirebilirdi. Ama, hayır… Ona kafa değil erzak lazımdı.
“Şövalyelerle asilzadeler bu tarafa ayrılsın!” dedi. Parlak zırhlı, tüylü tolgalarının etrafında altınlı siperleri göze çarpan cesur şövalyeler, gümüş tokalı kemerler bağlamış zengin asilzadeler bir tarafa toplandılar. Sayıldı. Bunların hepsi elli kişiydi.

“Kumandanınız kim?” diye sordu. İçlerinden iri, kırmızı sakallı bir adam ilerledi. Yüzü sapsarıydı. Bu, meşhur muhariplerden Petonleç idi. Uğradığı susuzluk, cephanesizlik vartasından çok, vuruşarak şerefli bir şekilde ölme ihtimalinin olmayışı onu bitirmişti. Barhan Bey, tercüman vasıtasıyla dedi ki:
“Asilzadelerle şövalyeleri rehin gibi kalede tutacağım. Sen iki yüz elli silahsız askerinle var git, bir ay içinde bana mutlaka bin çuval un, beş yüz kazevi pirinç, beş yüz koyun, iki yüz tulum yağ, yüz tulum peynir, yüz tulum pekmez getireceksin. Bir ay içinde bu istediklerim kaleye gelmezse, rehin tuttuğum elli kişiyi keseceğim.” Prens Petonleç, daha beter sarardı, dudaklarını ısırdı. Bu şart, felaketin en müthiş tarafıydı. Barhan Bey tercümana:
“Sararıyor, sor bakalım, çok susamış mı?” dedi.
Petonleç cevap vermedi. Barhan Bey’in emriyle sipahiler avlunun ortasındaki kuyuya koştular. Bir kova su çektiler. Kovayı getirince, doldurulan kupayı evvela Barhan Bey içti:
“Korkmayınız, ne sarnıç, ne de kuyu zehirlidir!” dedi.
“Ben sizi aldatmak için yalnız içine biraz siyah boya attım.

Siz tatmaya korktunuz. İnsan ölümden bu kadar korkarsa çok yanılır.” Kupayı kumandana verdi. Üç gün susuz duran kumandan kendine uzatılan şeyi reddedemezdi. Artık silahsız esirler kuyunun başına üşüşmüşlerdi. Barhan Bey, rehinlerin sol kuledeki taş odaya götürülmesini emretti. Sonra kumandanı alarak cephaneliğe götürdü. Barut çuvallarının üst taraflarını döktürttü. Bir karış aşağılarının kömür tozu olmadığını gösterdi:

“Anladın ya… Baruta ihtiyacım yok. Ne vakit istersen beni muhasaraya gel!” dedi. Üç gündür kirli renginden korkup tadamadıkları suları kana kana içince biraz canlanan silahsız düşmanlar, önlerinde yayan kumandanları, gözleri yerlerde dalkılıç sipahilerin şakaları arasında, dar kapıdan ikişer ikişer çıkarak, geldikleri tarafa doğru miskin miskin gittiler. Bir ay geçmeden rehin asilzadelerle şövalyeleri kurtarmak için prens Petonleç’in gönderdiği büyük erzak kervanı kalenin önüne yıkıldı. Dolu çuvallar, şişkin kazeviler, ağır tulumlar, birer birer içeri taşınıyordu. İç eyaletlerden çok uzaklardaki bu garip kalecik, mutlaka “Kızılelma”yı alacak olan büyük ordunun gelmesini, artık birkaç yıl daha rahat rahat bekleyebilecekti.

Hikayeler – Hikaye Oku – 5 Yaş Masalları